Life as it is….

Alweer ruim een maand in het nieuwe jaar. We kunnen de tijd zelf maar nauwelijks bijbenen. Een goed teken. Ze zeggen niet voor niets, ‘ Time flies when you are having fun!’

We zitten volledig in ons dagelijks ritme. Alexander en Kim de hele week aan het werk. Alexander in Nairobi, Mombassa, Uganda, Tanzania en recent zelfs Ethiopie.
Kim nu tijdelijk als interim directeur van de Nederlandse school, naast de uren voor de klas en de uren als intern begeleider een fulltime baan.

Gijs leert iedere dag bij. Het lezen gaat hem goed af, Engels gaat als een trein en sinds een aantal weken is hij erg druk met het schrijven van brieven, verhalen en de tweelinggetallen van het rekenen.

Naut maakt zich vooral niet druk. Zo nu en dan besluit hij spontaan in de ochtend dat hij die dag beter niet naar school kan gaan.

“Mam, daar moet je echt de hele dag werken, hoor! Ik blijf denk ik vandaag maar thuis.”
Gelukkig heeft hij na het vertrek van zijn beste vriend Olivier alweer verschillende kinderen tot zijn nieuwe beste vriend of vriendin gebombardeerd.

Met zijn gezondheid blijven we kwakkelen. Na vier weken van hoesten en verkoudheid besluiten we twee weken geleden toch maar weer eens naar de huisarts te gaan.
Die verwijst ons door naar de KNO arts in het Nairobi hospital. De vriendelijke man neemt onze kleine man heel serieus. Samen converseren ze over de mooie dingen in het leven. Tegelijkertijd doet de man zijn onderzoek en komt tot de conclusie dat Naut naast een behoorlijke midden oorontsteking een keelontsteking heeft en om het af te maken ontstekingen in zijn neus. Zijn amandelen zijn opgezet.

De dokter noemt Naut een “bikkel” omdat hij echt pijn moet hebben en niet klaagt. Hij krijgt medicijnen en moet na een week terugkomen. Na een paar dagen gaat het aanzienlijk beter met onze kleine man.

Hij heeft naast de medicijnen een vrij ingrijpend dieet mee naar huis gekregen. Een van de dingen die hij niet mag is (appel)sap uit pak. Naut neemt zijn dieet vrij serieus. Wanneer hij in de ochtend zijn boterham zit te eten en Elisabeth hem vraagt welk fruit hij mee naar school wil nemen, zegt hij: “ I will have banana because I’m not allowed to have apple.”

Gisteren zijn we terug geweest bij de dokter. Hij was tevreden over de verbetering. Met een onderhoudsdosering medicijnen en het advies het dieet te blijven volhouden worden we het bos in gestuurd. Over vier weken mogen we opnieuw terugkomen. Wanneer we niet tevreden zijn, zal er worden gekeken of dan toch zijn keel- en neusamandelen moeten worden verwijderd.

Siem doet het goed. Het is een vrolijke baas met heel veel praatjes. Hij is actief, houdt van stoeien met zijn broers en lijkt voor niets of niemand bang. Zijn Engels is minstens zo goed als zijn Nederlands. Sterker nog, vandaag vertelde Naut , ons nog even voor de zekerheid dat, “ Siem is only speaking English.”

Naast de dagelijkse werkzaamheden en beslommeringen proberen we ons de eerste maanden van dit nieuwe jaar te houden aan ons goede voornemen: weer wat vaker een weekend weg.
De eerste twee maanden lukt dat goed. In het laatste weekend voor de school weer begint, gaan we met z’n vijven naar Amboseli. Wat is het toch fijn om de stad uit te rijden. Kenia is en blijft een prachtig land.
We zwemmen, wandelen, gaan op safari en klungelen wat in en rond ons huisje. Sinds lange tijd zien we weer wild. Siem kijkt zijn ogen uit en ook Gijs en Naut vinden het prachtig.

Na een week werken,gaan we er alweer op uit. Samen met vrienden rijden we richting Mount Kenia. We bivakkeren bij Castle forest lodge. Een prachti gelegen lodge met houten hutten, chalets en een kampeerterrein met uitzicht op mount Kenia.
De kinderen vermaken zich met de honden, schapen, paarden en koeien terwijl wij met z’n vieren voor ons eigen chalet in de zon een drankje drinken en genieten van het uitzicht.

We maken een wandeling door het bos, gaan vissen en keilen steentjes in de rivier. ‘s Avonds steken we de haard aan en eten we sushi die we mee hebben genomen uit Nairobi.
Een heerlijk weekend, maar opnieuw met een dubbel gevoel. Arienne en Joost gaan na 9 maanden Kenia terug naar Nederland. Ze nemen hun zoons Kenan en Kyle mee. Gijs is verdrietig want Kenan is zijn beste vriend geworden, in een hele korte tijd.
Op school loopt hij zichtbaar met zijn ziel onder zijn arm. Wij hebben met hem te doen.

Afgelopen week was het tijd voor Gijs zijn eerste schoolkamp. Al weken is hij nerveus en gespannen. Samen met vriendin Lola oefent hij op de valreep voor de bonte avond. Zijn tas wordt gepakt en er wordt een keer of vijftig gecheckt of alles mee is, in zijn tas zit en voorzien is van zijn naam.

Kim gaat ook. Een beetje gek is het wel. Op schoolkamp met je moeder ofwel ‘juf Kim’.

Gelukkig worden er veel activiteiten in verschillende groepen gedaan. Zit Gijs in een andere bus en slaapt hij met een andere juf en de kinderen van groep 3 in een al klaarstaande safari tent op een afstand van de kampeerplaats van de kinderen van de hogere groepen.

Na 3 dagen is Gijs volledig gesloopt. Bij thuiskomst valt hij om 5 uur ‘s middags op de bank in slaap. Wat een ervaring en wat heerlijk ook om weer thuis te zijn.

Terwijl de zon hier volop schijnt, blijft het sneeuwen in Nederland. De zon kleurt het land vrolijk en opgeruimd, toch zijn er zorgen. De aankomende verkiezingen maken dat veel mensen niet weten wat te doen. “ kunnen we blijven, of is het beter om te vertrekken? Zullen de verkiezingen vreedzaam verlopen, of krijgen we , net als in 2007 te maken met geweld en onrust?”
Niemand lijkt het te kunnen voorspellen. Wij treffen onze eigen voorbereidingen. Zorgen voor genoeg eten en diesel in huis. Als het moet kunnen we een aantal dagen binnen blijven. Tot en met de week van 4 maart zullen we duimen dat alles rustig verloopt, voor ons zelf, maar ook vooral voor de mensen hier.

Liefs Alexander, Kim, Gijs, Naut en Siem