To do list....

Februari 2014…. Wat willen we nog allemaal doen voordat we Kenia over 5 maanden gaan verlaten? Een vraag die ons sinds de start van het nieuwe jaar met enige regelmaat bezig houdt. Wat kan je dan beter doen dan een lijst maken met de dingen die je nog wll doen, de plaatsen die je nog wil bezoeken en de tijd die er nog over is zo goed en zo kwaad als kan gebruiken om daadwerkelijk ook nog zoveel mogelijk te kunnen afstrepen.

Iedereen mag zijn zegje doen. Strand, zon en zee staan bij de mannen met stip op een. Direct gevolgd door een vakantie naar Zuid-Afrika, een bezoek aan de olifanten, de giraffen, de aeroclub (vliegtuigen spotten) onder het genot van een hapje en een drankje, mount longonot, hell’s gate, de gorilla’s, Mount Kenia beklimmen en, en, en...

Al snel komen we tot de conclusie dat de lijst met dingen die we nog graag willen doen vele malen langer is dan de tijd die ons hier nog rest. Keuzes maken dus en snel beginnen.

Eind februari gaan we aan het begin van de voorjaarsvakantie een weekend naar Naivasha. We slapen in een omgebouwde paardenstal. De zebra’s, wilde beast en giraffen grazen zonder blikken of blozen in onze achtertuin. Gijs, Naut en Kim rijden paard tussen deze geweldige Afrikaanse dieren. Al zittend op een paard kun je de dieren bijna aanraken. De meeste dieren zien namelijk maar1 silhouette en zien dus niet dat er op de rug van het paard ook nog een mens zit.

De rest van de vakantie is Alexander aan het werk en rommelt Kim met de kinderen in en om het huis. Er komen kinderen logeren, er wordt gezwommen, geknutseld en er worden hutten gebouwd.

Donderdagochtend vroeg vertrekken Alexander en Kim met vrienden naar Rwanda om dan maar meteen een van onze top 3 op de to do list werkelijkheid te laten worden. Op zoek naar de berggorilla’s in Rwanda. De kinderen gaan uit logeren en Siem blijft thuis. Een collega van Kim komt met haar dochter in huis om op Siem te passen. Siem is de koning te rijk want de dochter van Kim’s collega is toevallig zijn allerbeste vriendin!

Op donderdag rijden we door Kigale de hoofdstad van Rwanda. We bezoeken het genocide museum en zijn de rest van de dag van slag.
Een stukje geschiedenis ( voor de liefhebber):

Rwanda was in de vorige eeuwen vooral bevolkt door twee ethnische bevolkingsgroepen namelijk de Hutu’s en de Tutsi’s. De Hutu's, herkenbaar aan hun kleinere gestalte, vormden ongeveer 85% van de bevolking en waren de oorspronkelijke bewoners van Rwanda. De overige 15% werden gevormd door de, groter van gestalte zijnde, Tutsi's die omstreeks de 15e eeuw het land binnenkwamen met grote kudden runderen. Ook al vormden de oorspronkelijke Hutu's duidelijk de meerderheid, toch waren het de rijkere Tutsi's die de macht in handen namen. Rwanda wordt vanaf 1890 een Duitse kolonie. In 1916 verslaan de Belgen de Duitsers in de Oost-Afrikaanse Slag en nemen de macht van de Duitsers over.
De uitgesproken keuze van de Belgen voor een sterk Tutsi-bewind komt door het geloof dat deze de beste bestuurders voor hun land zijn. De redenering luidt:
“De Tutsi zijn Hamieten, een ras dat genetisch voorbestemd is om te regeren en dat uit Noordoost-Afrika komt”. Deze zogenaamde Hamieten-theorie is in de koloniale periode algemeen bekend en geaccepteerd onder de Europeanen en wordt overgenomen door de Afrikaanse elite. De Tutsi zouden een blanke oorsprong hebben.
In de lente van 1960 worden de koninklijke rituelen en de grondrechten van de Tutsi afgeschaft. De volgende gemeenteraadverkiezingen worden met 91% door de Hutu-partijen gewonnen. Bijna alle Tutsi-leiders verliezen hun baan. België keurt een verkiezing van de eerste Rwandese president door de burgemeesters en gemeenteraadsleden in Rwanda goed. De onafhankelijkheid begint op 1 juli 1962. Het parlement verkiest Grégoire Kayibanda tot nieuwe president. Tot 1967 vallen groepen gewapende Tutsi-vluchtelingen verschillende keren Rwanda binnen. Als gevolg van het moorden en brandstichten slaan elke keer weer duizenden Tutsi-families op de vlucht. In de jaren zestig waren er zo’n 160 000 vluchtelingen. Kayibana en zijn regering dringen aan op een vreedzame terugkeer van de Tutsi-vluchtelingen. De in Rwanda achtergebleven Tutsi krijgen het steeds moeilijker. De nog overgebleven Tutsi-chefs en –onderchefs op de heuvels worden vervangen door Hutu, vaak met geweld.
Op 1 oktober 1990 vallen rebellen vanuit Uganda, Rwanda binnen. Ze noemen zich het Front Patriotique Rwandais en ze streven naar een terugkeer en herstel van de rechten van de Tutsi-vluchtelingen en de totstandkoming van een democratie. Dankzij de hulp van België, Frankrijk en Zaïre, houdt het regeringsleger van Rwanda stand.
Op 6 april 1994 komt president Habyarimana om het leven bij een aanslag op zijn vliegtuig. Hutu-bendes beginnen massaal Tutsi en democratiseringsgezinde Hutu af te slachten. Dit loopt uit op enorme volkerenmoord(genocide). Er vallen naar schatting minstens een miljoen doden( Rwanda telde in die dagen 7 miljoen mensen, drie kwart van de totale tutsi bevolking wordt vermoord)
De FPR maakte gebruik van de onduidelijke situatie en bezette grote delen van het land. In juli trekt de FPR de hoofdstad Kigali binnen en wordt er een nieuwe regering beëdigd. Pazeur Bizimungu, een uit het FPR afkomstige Hutu, wordt tot president benoemd. Het geweld en de politieke onenigheid houden nog lange tijd aan. De terugkeer van de vluchtelingen wordt bovendien vertraagd, waardoor in 1996 nog zo’n 1 miljoen Rwandezen dakloos zijn.
Paul Kagame(*1957) is sinds 2000 president van Rwanda.
Kagame is de zoon van een in 1959 uit Rwanda verdreven Tutsi. Sinds zijn jeugd woonde hij in Oeganda. Hij studeerde aan de Makarere universiteit maar brak deze voortijdig af en sloot zich bij Oegandese generaal Yoweri Museveni aan die tegen zowel het regime van Idi Amin als dat van Milton Obote bestreed. Nadat Museveni president van Oeganda was geworden stelde hij Kagame aan als hoofd van de inlichtingendienst.
In 1990 sloot hij zich aan bij het Front Patriotique Rwandaise dat in datzelfde jaar Rwanda binnenviel om de Hutu-regering af te zetten en een gemengde Hutu/Tutsi regering aan te stellen. Na het overlijden van de commandant van de FPR volgde Kagame deze op (oktober 1990).
In maart 2000 zette Kagame Bizimungu af en volgde hem op als president van Rwanda. Hij werd daarmee het eerste Tutsi staatshoofd van een onafhankelijke Rwanda.

Moeilijk om kort over te zijn. De afslachting van een miljoen mensen, zichtbaar op foto’s, de massagraven en de videobeelden van overlevenden gaan ons niet in de koude kleren zitten. Gek ook want Rwanda is een prachtig land,”land of a thousand hills”, groen, schoon en een goede infrastructuur. Rijdend door de stad zijn beide beelden moeilijk met elkaar te rijmen.
Al weten we dat Kagame het land regeert met strenge hand. “Iedereen moet schoenen dragen want blote voeten is een teken van armoede. Een keer per maand helpt iedere Rwandees verplicht met het opruimen en schoonmaken van het land. Riet op het dak mag niet ( teken van armoede) en in het hele land zijn plastic zakken verboden.” Verkapte dictatuur? Misschien, maar het land is duidelijk weer in opbouw.

Na een flinke borrel in onze lodge gaan we vroeg naar bed. Morgen is de grote dag en staan we hopelijk oog en oog met de grootste apen ter wereld....

Vrijdagochtend 6:00 uur. De dag begint met een stevig ontbijt. Na een korte rit, worden we in groepen verdeeld, gebriefd over de expeditie en overleggen we over de mogelijkheden van een easy, medium of heavy walk. Wij willen wel een heavy walk, maar onze vrienden willen graag de easy walk en dus komen we uit op een medium zware wandeling. Het zou zo’n 1 tot 2 uur lopen moeten zijn. Wij doen er nog een beetje lacherig over, maar al gauw zijn we blij dat onze vrienden ons in het midden tussen licht en zwaar hebben doen uitkomen.

De bebossing is niet gering en de weg naar de gorilla’s is warm, vol met brandnetels en andere stekende planten. Binnen de korste keren hebben we overal schrammen en krassen, loopt het zweet langs onze ruggen naar beneden en lijkt het pad omhoog steeds onbegaanbaarder te worden.
Dan worden we opgeschrikt door een geluid. Het bos is zo dicht begroeid dat we niet meteen kunnen zien waar we mee te maken hebben. Twee van de rangers gaan vooruit en trekken al snel de conclusie dat we te maken hebben met een eenzame buffel, geen goed nieuws! We moeten ons stil houden, "Don’t move." Onze harten kloppen bijna ons lijf uit. Gelukkig besluit het beest zich om te draaien en kunnen wij onze weg omhoog vervolgen.

We rusten uit op een behoorlijk stijl stuk van de berg. We moeten onze rugzakken af doen, nog wat water drinken en ons klaar maken voor de confrontatie. Achter de bosjes, ja een meter of 5 achter ons, zouden ze moeten zitten. Wanneer we de eerste gorilla zien, staan we te trillen op onze benen. Wat een machtig mooie beesten en wat zijn ze groot! Als een van de gorilla’s besluit een wandeling te gaan maken,moeten we allemaal heel stil blijven staan. Hoofd naar beneden en nederig kijken. “ Als hij jou aanraakt, raak hem niet terug aan.” 'Uuuh ja, hoe doe je dat?"

We volgen een aantal van de gorilla’s uit een familie voor ruim een uur. We stuiten op de oudste silverback van de groep, een kale gorilla, een paar broers, neven en nichten en een vrouwtje met een paar kleintjes.Wanneer we wat langer in de buurt zijn, neemt ons enthousiasme alleen maar toe. De angst is verdwenen. We genieten volop van deze prachtige beesten en nemen de herinneringen de rest van ons leven met ons mee.

Ook de rest van deze dag zijn we wat van slag, dit keer omdat we moeite hebben ons te realiseren dat we echt gorilla’s in hun natuurlijke habitat hebben mogen zien.

Terug in Nairobi werken we hard en beginnen tussendoor met het maken van to do list voor de terugverhuizing naar Nederland. Ook hierbij trekken we al snel de conclusie dat de lijst met dingen die we nog moeten doen langer is dan de tijd die we nog hebben.

Gelukkig staat er dan al snel weer een volgende trip op de planning; Mount Kenia.
Alexander en Kim besluiten niet in vijf maar in drie dagen (uit en thuis) de 4985 meter hoge berg te beklimmen en af te dalen.
Voorbereidingen zijn getroffen, kinderen zijn ondergebracht en daar gaan we.
We rijden in ongeveer 3 uur van Nairobi naar de voet van Mount Kenia. Daar worden we opgewacht door Hiram onze gids. We huren nog regenbroeken, een rugzak en laden een tent, eten, een gasbrander, de gids, een kok en 2 dragers in onze auto. We kunnen gaan.

De eerste nacht slapen we op 3000 meter. We wandelen nog tot 3300 meter en dalen weer af. Dit schijnt goed te zijn om de hoogte de baas te blijven en dus doen we wat ons gezegd wordt. Op 3300 meter is het al koud ’s nachts. We maken ons dan ook al zorgen over de nacht die nog komen gaat...

Op dag twee lopen we van 3000 meter naar 4200 meter. Een tocht die voert door tropisch regenwoud,bamboebossen, alpine vegetatie en eeuwige sneeuw. Wat is het mooi en toch ook wel zwaar! Na 5,5 uur goed door wandelen komen we aan bij ons kamp voor de tweede nacht. Het zonnetje schijnt (nog), de warme chocolade melk staat klaar en de wolken trekken zich terug zodat we nog even de top van de hoogste piek (Batian5199 meter)van de uitgestorven vulkaan kunnen bewonderen. Andere pieken zijn de Nelion (5188 m) en de Lenana (4985 m).
Die laatste top is bereikbaar voor goed getrainde wandelaars, de hoogste twee toppen zijn alleen weggelegd voor ervaren bergbeklimmers (aldus de informatiebrochures en wikipedia).

Wanneer de zon achter de bergen verdwijnt, wordt het al snel koud, heel koud. We trekken alle lagen die we bij ons hebben over elkaar aan en kruipen om 19.30 onze slaapzakken in. Morgen is het vroeg dag.

Blij zijn we als we om 2:15 uur gewekt worden. Om 3:00 uur gaan we op weg. Het eerst stuk gaat soepel. Er lijkt een pad te zijn en het gaat een beetje omhoog en weer naar beneden. Na ongeveer een half uur gaat het pad over in losse stenen, gruis en zand waar je in wegzakt en uitglijdt. Het pad is er niet meer, onze weg gaat alleen nog maar omhoog. Voetje voor voetje schuifelen we omhoog. Om 5:15 uur staan we op 4885 meter. Nog 100 meter klimmen. We zijn te vroeg! De zon komt pas op over ruim een uur en tot de top hebben we nog een minuut of 45 nodig. We rusten uit in een hut. We ijsberen wat heen en weer om het niet al te koud te krijgen en nemen kleine slokjes water omdat het moet. Om 5:40 vervolgen we onze weg. Het laatste stuk is stijl, heel stijl. We ploeteren en klauteren onszelf een weg omhoog over grote rotsblokken, langs stijle, smalle richels, hangend aan touwen. Wanneer we omhoog kijken zien we alleen maar dat hele spitse puntje... Nog even dan zijn we er. Om 6:20 uur zijn we boven. We zijn al weer behoorlijk op adem als om 6:28 uur de zon achter de bergen op komt. We staan op het hoogst bereikbare ( voor goed getrainde wandelaars) top van Kenia. Lang genieten van het moment laat de kou ons niet toe. Na een half uur is zo’n beetje alles in en aan ons lijf bevroren.

We gaan met een noodvaart naar beneden en zitten om 8.30 uur tevreden en voldaan aan een heerlijk ontbijt. Om 9.30 uur is het tijd om een begin te maken aan onze volgende etappe. Van 4200 meter terug naar 2400 meter. We wandelen vol goede moed het eerste uur verder naar beneden. Op den duur beginnen de spieren wat te protesteren en willen de knieen niet meer volledig mee werken. Het laatste half uur naar beneden doen we op ons tandvlees. ..
Om 14.15 uur zijn we terug bij ons startpunt. Het was geweldig, maar nu hebben we vooral veel zin om snel terug te rijden naar Nairobi en onze grote kleine mannen weer te zien.

Volgende agendapunt: Zuid-Afrika!

We keep you posted....

Liefs Alexander, Kim, Gijs, Naut en Siem