Alweer drie maanden verder....

De belofte een volgende update minder ver voor ons uit te schuiven is niet helemaal gelukt..
We zijn drie maanden verder. De reden? Drukke tijden, maar dat zal een ieder van jullie wel bekend zijn.

De herfstvakantie hebben we niet aan ons voorbij laten gaan. We dachten maar eens een ander stukje van Kenia te gaan bekijken en dus werd het niet de kust, niet Naivasha, maar Kakamega forest, een van de laatste stukjes regenwoud van heel Oost-Afrika.
Donderdagochtend vertrekken we in alle vroegte richting het Westen. De route voert ons langs thee- en koffieplantages, kleine dorpjes, stijle kliffen en ruige afgronden. We wanen ons soms in Frankrijk,andere momenten in Zwitserland maar natuurlijk wentelen we ook rond in het vertrouwde landschap van Kenia.

De mannen zingen op de achterbank. De rit zou zo’n 5 uur moeten duren en dat is een reislengte waar we na 4,5 jaar Kenia allemaal onze hand niet meer voor om draaien. De weg is af en toe behoorlijk slecht, maar ook dat zijn we gewend. Zoals jullie ondertussen ook van ons weten, rijden we nooit in een keer goed en dus ook deze keer blijkt ons dat niet te lukken. Ergens na een uur of vier rijden worden we omgeleid. We moeten van de ‘grote’ weg af en belanden op een zandpad vol kuilen en gaten. Ergens tussen de start van de omleiding en het einde zouden we rechts van de ‘grote’ weg af moeten, maar deze omleiding houdt daar geen rekening mee en dus kunnen we niets anders doen dan doorrijden. Na ruim 6 uur rijden, belanden we uiteindelijk in Eldoret. Een stad ruim 50 kilometer ten Oosten van onze bestemming! Nu denken jullie, 50 kilometer is dat nu zo’n probleem? Keren die wagen en hup 30 minuten later op de plaats van bestemming! Helaas, niks is minder waar...

In Kenia rijdt men gemiddeld 70 kilometer per uur en dat alleen als de wegen nieuw en heel erg goed zijn. Nou zijn dat er niet zo heel erg veel en de wegen rondom Eldoret zijn ronduit slecht te noemen. Onze reis wordt dus niet met twee keer 30 minuten verlengd, maar met twee keer 1,5 uur. De stemming op de achterbank is behoorlijk gedaald en ook voorin de auto zijn er betere tijden geweest.

Na ruim 8,5 uur rijden komen we aan bij de KWS bandas. Bandas van de lokale boswachters, prachtig gelegen midden in het regenwoud. We wilden een keer wat anders.... dat krijgen we dan ook. Primitief en back to basic termen die volledig passen bij de plek die we aandoen. De stenen hut met rieten dak heeft naast vier doorgezakte bedden met vochtige, muffe dekens en lakens is er niets. Twee piepkleine ramen en geen electriciteit.Knus is het wel. De jongens vinden het fantastisch en gaan gelijk op onderzoek uit. We koken op houtskool, lopen de hele dag in dezelfde kleren en hebben dag en nacht onze laarzen aan.

We maken een kampvuur, bakken eitjes en wassen ons met een teiltje water op het veldje voor onze hut. Natuurlijk doen we vele ontdekkingen in het regenwoud. 400 jaar oude bomen, verstopte waterbronnen, bloemen die ontploffen de ‘touch me not’ ( waar er na een wandeling van 4 uur geen enkele meer van over is), schuurpapierbomen, klimbomen, medicinale planten en veel groen, heel veel groen.

Het regent, regent, regent, maar het wordt ook weer droog. We ontdekken apen die we niet eerder gezien hebben, Gijs mag met een van de boswachters op de motor door het bos touren en we bezoeken een lokaal project waar de kinderen de eitjes van de vlinders mogen zoeken, rupsen mogen vangen en ze naar het vlinderhuis mogen brengen.

’S Nachts gaan we, wederom op onze laarzen, naar het toilet. De nacht is zwart maar laat miljoenen sterren schitteren.

Gelukkig hebben we twee dagen om van deze prachtige natuur te genieten en om ons op te maken voor de lange reis terug.
Om er zeker van te zijn deze keer in een keer goed te rijden, besluiten we het aan de ‘opper’ boswachter te vragen. Hij geeft ons wat duidelijke en gerichte aanwijzingen en zo gaan we op zaterdagochtend vol goede moed op weg.

De kinderen zingen op de achterbank en ook voorin is de stemming goed te noemen. Na een uur of drie rijden, beginnen de eerste twijfels te komen. We raadplegen de GPS op onze telefoon. Ons vermoeden wordt bevestigd, we rijden verkeerd. Gelukkig zien we op de routeplanner dat er een mooie, ‘grote’ weg niet al te ver weg is van het punt waar we nu zijn ...

Na een half uur bereiken we deze weg en ooooh wat kan het, ook na 4,5 jaar Kenia nog voor ontgoocheling zorgen als de mooie, ‘grote’ weg toch veel minder mooi blijkt te zijn dan gedacht. De weg is ronduit slecht te noemen. De auto verdwijnt meerdere malen in een gat waarbij we ons afvragen of we er ooit nog uit zullen komen. De enige andere weggebruikers op deze mooie, ‘grote’ weg zijn tractors met aanhangers vol met takken en hooi en tot overmaat van ramp lijkt aan deze mooie ‘grote’ weg geen einde te komen.

Wanneer de wanhoop ons nabij is ( we zitten ondertussen ruim 3 uur op deze ronduit slechte weg) lijkt het beter te worden. De stemming komt er weer een beetje in, maar de blijdschap wordt binnen een minuut of tien wreed de kop in gedrukt als blijkt dat de nieuwe, mooie, gladde en grote weg waar we sinds 10 minuten op rijden niet af is! We moeten terug en rijden vervolgens verder NAAST de nieuwe, mooie, gladde en grote weg,op, jullie raden het al, een ronduit slecht zandpad ( een weg kan je het niet noemen) vol kuilen en gaten. Gelukkig gaan we niet naar huis en komen we na nog eens 2 uur rijden aan bij de sunbird lodge. Gelegen op de heuvel aan de rand van lake Elementaita.

De kinderen zijn de reis meteen vergeten, ze dansen in de waterval, proberen de vissen uit de vijver te vangen en schommelen in de hangmat met uitzicht over het meer. Ook wij zijn na een goede lunch, schommelend in de hangmat met een goed glas wijn in de hand de lange zware reis snel vergeten.
Terug in Nairobi wordt er gewerkt en krijgt eerst Kim, Steffelien en Susan op bezoek en vervolgens twee weken later Alexander, Joost. Wat is het fijn om met vrienden uit Nederland in Kenia te zijn. Het waren twee fantastische weekends.

En dan is het alweer december en staat Sinterklaas voor de deur. Er wordt ook hier weken van te voren naar toe geleefd. De kinderen kijken het Sinterklaasjournaal en zetten hun schoen. Mocht er al enige twijfel bij Gijs zijn, rond deze tijd, worden alle twijfels aan de kant geschoven en gaat hij net als zijn twee broers volledig op in de goed heiligman en zijn pieten.
Ook ik Kenia wordt de discussie gevoerd over het bestaansrecht van de traditie. Op school worden er zelfs posters met afbeeldingen van zwarte Piet van de muur gehaald en vervangen door briefjes met de mededeling: ‘ This is discrimination’.
Dat we er in een land als Kenia wat mee moeten, lijkt duidelijk! Wel doen we dat liever in mei of juni en besluiten we nu dat de zwarte pieten ‘gewoon’ zwart blijven. Zonder oorbellen en zonder rode lippen....

Gelukkig worden de gemoederen gesust en kan Sinterklaas op 7 december met een gerust hart en op Amerigo, de compound van de Nederlandse school betreden waar ruim 200 kinderen vol verwachting met kloppend hart op hem staan te wachten.

Het blijft gek om Sinterklaas te vieren onder de palmbomen met temperaturen van boven de 30 graden. Om toch een beetje in de winterse sferen te komen, steken we thuis op pakjesavond de openhaard aan. Veel te warm natuurlijk, met als gevolg dat de kinderen op het einde van de avond alleen nog gehuld zijn in hun ondergoed . Volgend jaar weer in het koude Nederland. De pakjesavonden hier zullen ons nog lang bijblijven.

En zo vallen we in december altijd van het ene in het andere feest. Sinterklaas is nog maar goed en wel vertrokken als Gijs zijn verjaardag weer moet worden voorbereid.

Al vier jaar lang wil Gijs zijn verjaardag vieren in ‘Splash’ world. Een veredeld zwembad met glijbanen dat zijn glorietijd een decenium of drie geleden moet hebben beleefd. Het is hier in december altijd warm en droog en tja in Nederland is het altijd koud in december!, aldus Gijs Dit jaar geven we toe met de voorwaarde dat alle kinderen die hij uitnodigd in het bezit moeten zijn van een zwemdiploma.

Alsof het zo moet zijn, zwemmen de genodigden, die nog geen diploma hadden, vorige week dinsdag af, precies op tijd om twee dagen later mee te kunnen naar ‘Splash’! De uitnodigingen gaan op tijd de deur uit, we doen een pre-visit en checken de patat en pizza tent in de buurt. Gijs is in zijn nopjes....

Vanaf zondag 7 december tot en met dinsdag 10 december regent het onophoudelijk. De natuur is danig in de war en schopt op deze manier ook onze plannen behoorlijk in de war. Voorzichtig bespreken we ons dillema met Gijs. We komen meteen met het alternatief van de bowling en als het dan even droog is nog de midgetgolf. Gijs is even teleurgesteld, maar is snel akkoord. Alexander belt de bowling om te reserveren.
Op woensdag, rond het middaguur, krijgt hij eindelijk iemand aan de lijn! Wat blijkt; de bowlingbaan bestaat niet meer.....

Wat nu, we moeten over op plan C. We besluiten te gaan indoor klimmen. Onze zoon blijkt een stuk flexibeler dan gedacht, “ Yessss”, is zijn reactie op plan C. Als het droog is kunnen we nog altijd gaan midget golven.

Donderdag 12 december, Jamhuri day, de dag dat Kenia onafhankelijk werd. Altijd een nationale feestdag en dus elk jaar weer een goede dag om de verjaardag van Gijs te vieren. Dit jaar hebben we ook op de 13e vrij omdat Kenia dit jaar haar 50e verjaardag viert.

We gaan klimmen en het blijkt een groot succes. De kinderen vinden het geweldig en willen na 1,5 uur klimmen niet stoppen. Moe en hongerig storten ze zich op de patat, burgers en pizza’s. Ze worden groot. Alexander, Kim en Naut zitten een tafel verder op en zien Gijs en de jongens en meiden uit zijn klas gezellig keuvelend en grappen makend hun lunch naar binnen werken.

Nu het even droog is besluiten we, nu we er toch zijn, nog een potje midgetgolf te spelen. Vol overgave wordt er gespeeld. Helaas blijft het niet droog. Na ongeveer drie kwartier barst er een tropische regenbui los. Binnen vijf minuten zijn we allemaal doorweekt en besluiten we het spel te staken.Volgens Gijs was het ondanks de regen een fantastisch feest! Wat zijn wij trots op onze grote man.

Het volgende feest is kerst, we pakken de koffers en doen de voorbereidingen. Over vijf dagen zitten we in het vliegtuig richting Nederland. De zon schijnt hier weer, we hopen op veel warmte en gezelligheid van onze familie en vrienden want van het weer rond kerst zullen we dit jaar voor het eerst sinds lange tijd niet echt warm worden.

En toch...... we kijken er naar uit!

Liefs Alexander, Kim, Gijs, Naut en Siem