‘We moeten rennen, vliegen, slikken en weer doorga

Herfstvakantie, daar waren we gebleven. Terwijl Alexander voor zijn werk in Naivasha verblijft, worden de plannen voor het jaarlijkse kampeer gebeuren gesmeed en uitgevoerd. Het mail verkeer in de laatste dagen voor vertrek is niet mis te verstaan. Wie leent van wie een tent? Welke boodschappen moeten er worden gedaan? Wie is er van de activiteiten planning? Wanneer gaan we weg? Wie gaat ermee? En kunnen we de boodschappenlijst nog eens herverdelen?

De meest belangrijke vraag die ons allen de laatste dagen volledig in beslag neemt is hoe is het weer? In Nairobi regent het al dagen aan een stuk, niet een klein beetje, maar behoorlijk. In de verschillende gezinnen, wordt er rond gerend met teiltjes en emmers om het water dat door lekkende plafonds, kieren in de muren en onder de deuren door naar binnen komt zoveel mogelijk op te vangen.

De vooruitzichten zijn niet goed. Alexander fungeert vanuit zijn positie in een warm en droog hotel in Naivasha als weerconsulent, “ Het is hier prachtig, de lucht is blauw!” Direct volgen er tientallen mails, “ We gaan”. “Het kan.”, “Wij hebben er zin in.” Een aantal uur later volgt een volgende bericht, “ Ze verwachten hier een el ninjo.” Direct wordt er weer van gedachte gewisseld en slaat de balans door naar thuis blijven.

Uiteindelijk wordt het besluit genomen te gaan, terug naar huis kunnen we altijd nog. Kim rijdt met een college en de 3 mannen richting Naivasha. Bij aankomst staat er al een tent. We laten de kinderen lekker rondrennen en besluiten direct de tent op te gaan zetten, er hangen zwarte wolken boven ons hoofd.

We hebben dit keer geen twee koepel tentjes maar een echte tent met maar liefst drie compartimenten en een middenstuk. Zo’n tent zet je dus niet 1, 2, 3 op. Terwijl de eerste grote druppels beginnen te vallen, werken we stug door. Na twee minuten kunnen we de regen niet meer negeren. De kinderen worden in de auto gegooid zodat wij in de stromende regen de klus kunnen afmaken. Volledig doorweekt staan we tien minuten later in een lege, maar droge tent, kinderen in de auto. De regenbui is enorm, wij krabben ons nog eens achter onze oren.
Na twintig minuten lijkt de regen iets minder te worden. We halen de kinderen uit de auto en rennen naar het restaurant. Onder het genot van een drankje en een knabbel zijn we al snel weer in een positieve modus. Na ruim een uur is het droog. De tenten worden ingericht en de pasta wordt gekookt.
De rest van het weekend hebben we prachtig weer.

Op zaterdag sluit Alexander al vroeg in de ochtend aan. We vertrekken met 11 volwassenen en 13 kinderen richting Mount Longonot. Siem en Sara in de rugzak, de hele rest van het gezelschap worstelt zich een weg naar boven. Een mooi gezicht. Onderweg wordt er gezongen, gekletst en hier en daar gemopperd. Niemand haakt af en na vijf kwartier staan we met z’n allen aan de rand van de krater.

Bij thuiskomst op de camping eten we pizza’s bij ons kampvuur en roosteren de kinderen marshmallows aan een stok.
Gijs en Naut vinden het geweldig om in een tent te slapen, Siem doet alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Gewapend met laarzen en fleece trui, banjert hij hand in hand met Sara over de camping.Wanneer beiden naar hun eigen tent vertrekken omdat er geslapen moet worden, wordt er eerst nog uitgebreid geknuffeld. Fijn zo’n vriendin!

Na dit heerlijke weekend kamperen, begint voor Kim de marathon heel dichtbij te komen. Nog een week waarin low profile getraind wordt, de krentenbollen uit Nederland worden gegeten en er flink wat liters koolhydraten drank worden genuttigd.

Zaterdag wordt er vooral geslapen en gehangen op de bank. Een feestje bij vrienden wordt overgeslagen zodat er voldoende nachtrust overblijft. De zenuwen beginnen ondertussen ook behoorlijk op te spelen. Om 21.00 uur besluit Kim te gaan slapen. Om 22.00 uur breekt de hemel open. De regen komt met bakken uit de lucht, het dondert en bliksemt en het gaat maar door. Om 3.00 uur in de ochtend is de regen nog niet gestopt. Hoe moet dat nou? De spanning neemt toe en wat Alexander ook zegt, Kim is niet meer zo gemakkelijk gerust te stellen. 5.00 uur nog steeds geen teken van minder regen. De hele stoep achter het huis staat blank, nog steeds klettert de regen uit de lucht. Kim denkt na over een plan B, maar kan tot niets komen. Rustig blijven ademhalen dan maar en hopen dat het ophoudt met regenen.

5.15 uur tijd om op te staan. REGEN, REGEN, REGEN. Wat doe je aan? Wat moet er mee? Gaat het wel door? Vragen waar we geen antwoord op hebben. Om 6.15 uur worden we opgehaald. Nog steeds is het niet droog.
6.50 uur, tien minuten voor de start lijkt er wat te gebeuren. De slagregens veranderen in miezer, daar kunnen we mee leven.

BENG 7.03 uur we gaan van start. Na 500 meter staat er een op z’n Masai’s aangekleed gezelschap muziek te maken langs de kant van het parcours, leuk! De rest van de 42 kilometer en 195 meter staat er helaas nagenoeg niemand. De route is saai, twee keer hetzelfde rondje, over de snelweg richting het vliegveld terug de stad in en nog een keer naar het vliegveld en weer terug de stad in. Al rennende denkt Kim meerdere malen, “ IK LIJK WEL GEK!” , maar iedere keer als ze haar trouwe team van aanmoedigers ziet, veert ze voor korte tijd op en lijkt het weer even best leuk!
Wat is het een lange weg en wat is er veel vals plat in de route! Na 20 minuten ontwikkelt er op de zijkant van Kim haar voet een enorme blaar. Dit maakt het lopen niet gemakkelijker. Blik op oneindig en blijven gaan, Jukumu en de mentale sponsoring door velen van jullie houdt Kim op de been. De laatste 400 meter worden gerend in het Nyayo stadium, dat is dan weer leuk.

Na 4 uur, 11 minuten en 12 seconden rent Kim over de finish. Trots, moe en met het idée, nooit meer! gaan we naar huis. Dank aan de mensen die Kim mentaal en via sponsoring hebben bijgestaan.

De dagen daarna komt Kim bij en komt de marathon voor Alexander snel dichterbij.

Op maandag horen we het nieuws van Sandy. Zal Alexander kunnen vliegen? Gaat het wel door?
Er wordt ondanks de onzekerheid low profile getraind, krentenbollen uit Nederland worden gegeten en liters koolhydraten drank genuttigd.
Nadat Sandy maandag op dinsdagnacht enorme ravage aanricht in New York komt dinsdag het nieuws dat de marathon doorgaat. Nu de vlucht nog! Tot donderdag op vrijdagnacht is het voor Alexander niet duidelijk of hij kan vliegen. Hij vertrekt richting het vliegveld en laat ons op vrijdag weten dat hij in Turkije is en mee door kan naar New York. Op dat moment weten wij nog niet dat de marathon niet door zal gaan. Vrijdagmiddag new York time hoort Alexander bij aankomst dat de marathon niet doorgaat.

Wat een teleurstelling!
Gelukkig logeert Alexander bij vrienden en zijn Oscar en Shikko ook in town. Ze maken er het beste van en besluiten volgend jaar een nieuwe poging te wagen. Voor de sponsoren van Alexander, Rotterdam april 2012 staat op de kalender. Heeft hij mooi nog wat extra tijd om zeker onder zijn PR te lopen.

Kim en de thuis gebleven mannen zijn blij als Alexander woensdag weer terug is in Nairobi. El ninjo is nu echt los gebarsten. Doe regen lijkt niet te kunnen stoppen.

Donderdag is er op school een algemene ledenvergadering en aangezien Alexander in het bestuur zit, moet hij daar naar toe. Kim besluit op school te blijven.
Om 19.00 uur breekt er boven de stad een enorme bui los. Meteen is het gehele verkeer ontregelt. Alexander belt om te zeggen dat hij compleet stil staat. Om 20.30 uur is er nog nagenoeg niemand op school. Alexander belt opnieuw, “ Ik kan er nu bijna af om naar huis te gaan of aansluiten in de volgende rij. Wij adviseren hem naar huis te gaan. De ALV zal waarschijnlijk worden afgelast, we wachten nog een kwartier. In de tussentijd komen er toch wat ouders binnen en wordt besloten dat de vergadering doorgaat. De financieen staan op het programma dus Alexander wordt gebeld. “ We gooien het programma om, kun je toch deze kant op komen?” Alexander stapt opnieuw in de auto. Hij rijdt in een keer door tot zo’n 500 meter voor school. Daar staat hij opnieuw helemaal vast. De ledenvergadering loopt op z’n einde. Aangezien Alexander zijn stukken heeft opgestuurd en er iemand is die ook enige kaas heeft gegeten van financieen wordt besloten dat hij de presentatie van Alexander overneemt. Wanneer deze vrijwilliger bezig is met de laatste aanbevelingen van Alexander komt de man in kwestie om 22.00 uur binnen lopen.

Vanaf nu staat Alexander in Nairobi bekend als de man die voor niks van huis gaat!


11 november is de dag…

Een avondje St. Maarten met de kinderen uit onze straat. Na vorig jaar zo’n groot success gebleken dat we dit jaar niet met 10, maar met 20 kinderen en hun ouders de vijf Nederlandse gezinnen en het ene Duitse gezin in onze straat langs gaan om liedjes te zingen en snoepjes op te halen. Na afloop drinken de kinderen warme chocolade melk met slagroom terwijl de ouders zich tegoed doen aan gluhwein. Dat doen we volgend jaar graag weer.

Liefs Alexander, Kim, Gijs, Naut en Siem