“This is real Kenya, opa”

Een week vakantie van school en dus tijd om vooral veel leuke dingen te ondernemen. Wat al lange tijd op onze lijstje ‘to do’ stond was het bezoeken van de familie van Bernard, onze chauffeur. Opa en oma hadden daar ook wel oren naar en hadden de week ervoor al een afspraak gemaakt met Bernard voor een visite deze week, “Je moet de kastanjes uit het vuur halen als ze heet zijn” en dus stond deze trip voor woensdag op de agenda.

Omdat de koper van onze auto nog maar een paar maanden in Kenia woont en hij pas twee maanden geleden onze auto gekocht heeft en toen niet gedacht heeft alvast een start te maken met het rond krijgen van een lening en de andere benodigdheden voor het kopen van onze auto, wij wel een aanbetaling hebben gedaan voor onze nieuwe auto, voor zeven personen, vooral heel handig als er visite is, maar wij de auto niet meekrijgen zolang niet het hele bedrag is betaald en ook wij dat bedrag niet van de boom kunnen plukken, zitten we nog steeds opgescheept met de Toyota Hillux voor vijf personen die dus vooral niet handig is als er visite is.

Dit betekent dat we ons ook deze woensdag weer met z’n allen in de Toyota Hillux Surf proppen en we de conclusie kunnen trekken dat de auto vol zit…

De rit richting banana village is prachtig. Na alle nachtelijke regens van de afgelopen weken is Nairobi groener dan ooit te voren en hebben we constant het gevoel te rijden door een subtropisch bounty paradijs. Bernard tuft er vrolijk overheen. Hij kan niet wachten ons voor te stellen aan zijn gezin. Vrolijk fluitend vervolgen we onze weg.

Aangekomen in het dorp van Bernard rijden we al snel met de auto over straatjes waarbij je je goed moet vast houden aan elkaar of aan de handvaten in de auto om niet met kop en schouders tegen het dak van de auto te botsen. Bernard ziet de inhoud van de auto van links naar rechts zwiepen en aan elkaar vastklampen om niet te ernstig gewond te raken. Op zijn gezicht verschijnt een brede lach als hij roept: “This is real Kenya, opa!” en nog maar eens flink aan het stuur trekt voor een onverwachte zwieper naar links.

Bij Bernard thuis worden we hartelijk ontvangen door zijn vrouw Mary, zoons Isaac en Mozes en door alle andere bewoners van de acht huizen tellende compound.

We drinken “thee” en worden vervolgens verrast als de thee chocolade melk blijkt te zijn waarbij we de uitleg krijgen dat thee staat voor ongeveer alle warme dranken die je kunt bedenken en dat je dus krijgt wat er op dat moment in huis is, het smaakt er niet minder om, wat een gastvrijheid.

Gijs speelt met Mozes buiten en samen zitten ze stilzwijgend een half uur in de auto, gewoon doen wat jongens doen. Muziekje aan, riemen om en een beetje sturen, elleboog uit het raam. Het stilzwijgende gedeelte wordt deels ook veroorzaakt door een taalbarrière waarbij Gijs wel wat Engels spreekt, maar Mozes door een ontwikkelingsachterstand deze taal niet machtig is en Gijs zijn Swahili niet verder reikt dan “Habari yako ?” De mannen vinden het prima. Bij het afscheid besluit Gijs zijn Lion King bal achter te laten, “omdat zij helemaal niks te spelen hebben”, wij zijn trots op Gijs en vinden het een groots gebaar.

De rest van de week vullen we met zwemmen, een bezoek aan het giraffe centre, schilderen,knutselen en spelen bij Amani ya juu.

Vrijdag brengen we opa en oma naar het vliegveld voor nog meer zon en zee.
Kim rijdt nog even door naar Karen om alvast te betalen voor een weekendje weg in mei. “Ja, het huis is nog vrij, maar zolang er niet betaald is, is het huis niet van jullie, je kunt vrijdag komen betalen, zaterdag zijn we dicht”.

Daar aangekomen blijkt de vriendelijke man in Frankrijk te zitten, zijn collega out of office te zijn en de man die er wel zit geen idee te hebben waar het over gaat, “I know nothing about Twiga house” waarna hij zich weer omdraait naar het scherm van zijn computer.

Kim laat zich na een rit van 45 minuten door de chaos van Nairobi en na het mailcontact om vrijdag te komen betalen niet zomaar wegsturen en spreekt de man nogmaals aan. “Luister eens even, Anthony zegt dat ik vandaag moet komen betalen, hier ben ik en wat gaan we er aan doen”. De man draait zich geïrriteerd weer om en zegt dat hij er niets van af weet. “Ja, dat was al duidelijk, maar hoe gaan we dit oplossen.” Ergens lijkt het bij de man te dagen dat Kim zich niet laat wegsturen en dus pakt hij zijn mobiel die hij na het intoetsen van een nummer bij Kim in de hand drukt.

De collega! Ja, ze weet ervan, ze is op de hoogte van de email correspondentie en wist ook dat er vandaag iemand zou komen om te betalen. Er lijkt schot in de zaak te komen, maar Nee, ze komt vandaag niet meer op kantoor. “Do you trust my college? You can give him the money and then as soon as possible I will sent you the invoice. Please write down your email and I will come back to you”. Kim is alert en zegt de vriendelijke vrouw deze boodschap door te geven aan de minder sympathieke man in het kantoor. Dat gebeurd, de centen worden neergeteld en op een stukje printer papier noteert Kim, telefoonnummer, mailadres en het bedrag dat zomaar cash bij de man wordt achtergelaten.

Vink; klusje geklaard.

Bij thuiskomst van Alexander vertelt Kim het hele verhaal, met een beetje trots natuurlijk omdat ze zich niet heeft laten afschepen door de eerste de beste Keniaan. “…. en jij hebt zomaar het geld daar achter gelaten? Geen bonnetje gekregen? Ook geen geschreven bonnetje? Hoeveel geld zei je?”

In het heetst van de strijd even vergeten dat we in Kenia zijn en je nooit, maar dan ook echt nooit ergens geld achter moet laten zonder het ontvangen van een bonnetje.

Kenia mag dan wel af en toe wat onvermurwbaar maken, de naïviteit heeft het nog niet afgenomen. Op het moment van schrijven hebben we in de verste verte nog geen invoice gezien. Zou zo maar eens een heel duur weekend kunnen gaan worden, “This is real Kenya”.

Morgen de eerste schooldag van Naut. Schooltas is gekocht en er is de afgelopen weken volop geoefend met het eten van hele stukken fruit, een fruithap kan echt niet meer, “dat is voor baby’s”aldus broer Gijs.

Lieve groeten,
Alexander, Kim, Gijs en Naut