Het Dolce far niente

Nadat Arnold het gras voor mijn voeten heeft weggemaaid, maar ik een belofte had gedaan om ook een stukje te schrijven en een belofte daar houd ik mij aan, hier een stukje Kenia van Eline.

Na ons terugkomst uit Samburu nog een paar dagen in Nairobi om uit te rusten en met de kinderen te spelen, waar je overigens niet echt van uitrust.

De koffers pakken om een week naar zee te gaan; bestemming Diana beach, in de buurt van Mombasa. We vlogen met een klein vliegtuig en waren in ruim een uur op onze bestemming. De eerste indruk: “Wat prachtig is het hier”. Het was wel heel, heel warm dus snel inchecken en naar de kamer om ons op te knappen. Arnold ging meteen op verkenning. Hoe ziet alles er uit en wat zijn de mogelijkheden? Een prachtige tuin met veel exotische bomen en planten, mooie waterpartijen met fonteinen, waar vissen en prachtige gekleurde vogels te vinden waren. Het zwembad met uitzicht op zee was heerlijk van temperatuur. Leuke zitjes op verschillende hoogtes en wanneer we in de namiddag op ons terras zaten te ontspannen, kregen we bezoek van de hele familie aap; van groot, klein tot baby’s. Brutale apen die bij wijze van spreken uit je hand aten.

Het warme weer hield dagen aan dus lekker veel gezwommen. Bij het dinner ’s avonds ‘live’muziek en entertainment in de stijl van Afrika met echt het ‘Dolce far niente’ (‘Zalig Niets Doen’).

De week vloog voorbij waarna Gijs en Kim ons op vrijdag stonden op te wachten op het vliegveld.

Het is na deze heerlijke week ook weer erg fijn om in Nairobi te zijn.

En zo eindigt het verslag van (oma) Eline en pakken wij de draad nog even op om jullie te vertellen hoe onder andere week één voor onze kleine grote man op school is verlopen.

Zondag op maandagnacht zat de spanning al duidelijk in de lucht. Kleren lagen klaar, rugzak aan een haakje aan de kast waarna Naut helaas de slaap niet kon vatten. Toen ’s morgens de wekker ging om 6.15 uur was de kleine man net in een diepe slaap gezonken en deden Kim en Alex met enige tegenzin na een woelige en veel te korte nacht de ogen open. Eenmaal op draaide de molen al snel op volle toeren. Twee kinderen wassen, strijken, trommels klaar maken en ontbijten vergt nog iets meer conditie en uithoudingsvermogen dan het uitvoeren van dit ritueel voor één, waarbij je daarnaast met weinig slaap ook nog eens alert moet blijven dat je zelf niet om 7.30 uur, klaar voor vertrek, in pyjama in de auto bevind omdat je in allerijl vergeten bent je kleren aan te trekken.

Naut werd niet zo vrolijk wakker terwijl hij degene was die de halve nacht de hele familie uit hun slaap had gehouden, “Mama Naut is echt heel chagrijnig”, verklaarde Gijs het gedrag van zijn broer wijselijk en daar was weinig aan gelogen. Eenmaal klaar voor vertrek vindt er een kleine verandering plaats Naut doet zijn rugzak op zijn rug en klimt dapper de auto in. Bij school aan gekomen gaat de veel te grote rugzak er met de kleine man vandoor…. spelen maar. Eerst in de zandbak met grote broer Gijs en dan naar binnen waar Naut de andere kinderen direct duidelijk maakt dat hij misschien wel klein van stuk is maar dat er met hem niet valt te sollen. Hij pakt een stoel, schuift aan tafel tussen de andere peuters, trekt hup de puzzel van zijn buurvrouw naar zich toe en gaat aan het werk. Bij het afscheid ziet Naut ons niet staan, zwaait een keer nonchalant, maar neemt niet de moeite zich om te draaien.

Kleine mensen worden groot……………… en OOOOH wat gaat dat snel.

Donderdag doen we dit alles weer dunnetjes over en we kunnen na een week wel zeggen dat Naut ‘in to school’ is.

De rest van de week verloopt rustig. Opa en oma met de billen bloot, melk uit een kokosnoot en wij, jawel na lang wachten vanaf donderdagavond de trotse eigenaars van onze nieuwe, acht-zitter, lekker ruim en dus fijn voor de visite, Landcruiser Prado ( Toyota). Tijdens onze afscheidstoer moesten we jammer genoeg op dinsdag toch nog een keer over ons hart strijken om de Hilux nog een peperdure reparatie te laten ondergaan (voor de liefhebber, schokbrekers en bijbehoren, in Kenia zeker geen overbodige luxe) omdat we deze met het sinds vorige week ontstane geluid echt niet met goed fatsoen konden overdragen aan de nieuwe eigenaar. We houden het er voorlopig op dat we de autoreparaties voor de rest van ons verblijf hier nu wel zo’n beetje gehad zouden moeten hebben, de toekomst zal het leren.

Zondag met z’n allen, lekker ruim en comfortabel in de auto gekropen en richting Naivasha gereden. Het weer wil vandaag, vooral in de ochtend nog niet heel erg meewerken en dus besluiten we eerst een koffie stop te doen bij Fisherman’s camp waarna we doorrijden naar Lake Elementaita om dan toch ook opa Arnold en oma Eline de flamingo’s te laten zien, die ze missen omdat we besloten hebben met het niet geweldige weer van vandaag niet helemaal naar Lake Nakuru te rijden met het risico dat we niet bij het meer kunnen komen omdat de wegen te nat en dus te slecht zijn. Met de garantie die wij een week of zes eerder aan Elly en Ben hebben gegeven dat ze hier zeker te vinden zijn en we ze daar dan ook uiteindelijk vinden in het achterhoofd naderen we ons doel.

Tot onze grote verbazing is er in het hele Lake geen flamingo te bekennen, “ook niet aan de andere kant, dat hele kleine roze puntje? Nee, ook niet aan de overkant het hele kleine roze puntje!” We hebben dan wel mooi weer, maar flamingo’s zijn de schitterende afwezigen.

Wel zien we heel veel koeien en als we door de Sanctuary rijden een heleboel giraffen, zebra’s, impala’s, Thomson gazelle’s en meer klein wild. Opa springt zelfs nog even uit de auto om met omtrekkende bewegingen redelijk dicht bij de giraf terecht te komen en om met het op het oog stalen zenuwen terug te keren naar de auto nadat de giraf een keer flink briest en snuift.

Het weer is nog steeds niet geweldig. Gijs zit zo eens wat uit het raam te kijken waard na hij komt met de volgende mededeling, “Als het warm is ga ik zwemmen……. en als het koud is……. ga ik zwemmen”. Dat doen we dan ook. Aangekomen bij de Sopa lodge breekt de zon goed door en duiken we allemaal het zwembad in voor een verfrissende duik. Opa en oma laten we achter, zelf rijden we terug naar Nairobi.

Alweer een mooie week voorbij.

Lieve groeten, Alexander, Kim, Gijs, Naut, Arnold en Eline.