Ik heb een toe-toe-toeter….

Later dan jullie van ons gewend zijn een update van onze activiteiten van afgelopen week.

Maandag komt er een mannetje tegels brengen, de verkeerde, maar goedgekeurd en met de boodschap dat hij ze dinsdag komt leggen.

Dinsdag geen mannetje geweest voor het leggen van de maar liefst negen tegels in de douchebak van onze badkamer.

Woensdag geen mannetje geweest voor het leggen van de maar liefst negen tegels in de douchebak van onze badkamer.

Donderdag met drie man(netjes) sterk komen ze de maar liefst negen tegels in de douchebak van onze badkamer leggen. Het kost de drie mannetjes maar liefst vijf uur om dit klusje te klaren waarna ze nog eens drie uur nodig hebben om de enorme lading cement die ze overal in de badkamer hebben aangesmeerd te verwijderen of in ieder geval in zoverre te verwijderen dat wij weer kunnen zien dat het om onze douchebak gaat en dat daar dan ook echt maar negen nieuwe tegels in liggen. Het goede nieuws… het water loop prachtig naar het putje. Vrijdagochtend staan we dan ook allebei tien minuten langer onder de douche, niet om tijdens het douchen met één van onze voeten het neerkomende water richting de afvoer schuiven, maar om te genieten van het wegstromende water, gewoon zoals het hoort… in het putje

Vrijdag bakken Gijs en Kim een cake. Niet meteen al bijna kant en klaar, voeg alleen water en een ei toe van Koopmans, cake maar een heuse grootmoeders cake. Het duurt uren voordat de binnenkant van de cake niet meer zacht en sompig is en verlangen we even naar de bijna kant en klaar, voeg alleen water en een ei toe van Koopmans, cake omdat die naast heel gemakkelijk ook bijna niet kan mislukken. ’s Avonds tijdens het voorbereiden van onze maaltijd blijkt dat een gasfles niet twee jaar meegaat, maar ongeveer twee maanden, dus improviseren we een maaltijdsalade in elkaar en vinden we voor de mannen nog een paar kant en klare potjes achter in de kast.

Zaterdagochtend vertrekken we in alle vroegte richting Masai Mara national park. We zijn gewaarschuwd, 280 kilometer waarvan de eerste 100 geasfalteerd en dan wordt het een stuk minder. We berekenen hoe lang we erover zullen doen en zetten in op een uurtje of zes, de middenweg tussen de altijd over positieve Keniaan, “Met een beetje geluk en lekker doorrijden 3,5 uur, uit en thuis”, en de verontruste dames uit de playgroup van Naut,“Waar beginnen jullie aan met twee kleine kinderen, it’s gonna take you forever, minstens 9 uur. De eerste 140 kilometer gaan zeer voortvarend, twee uur onderweg en geen centje pijn. Dertig kilometer verder op houdt de geasfalteerde weg op en springen we van links naar rechts over the bumpy dirt road. De omgeving is schitterend, we passeren masai dorpen, lemen huizen en markten waar voedseltransporten zakken rijst en meel uitdelen. Giraffen, impala’s, zwijnen en ander klein wild graast en schuifelt langs de paden. Na 240 kilometer te hebben afgelegd in 5 uur zijn we bij de ingang van de Masai Mara en bedenken we ons dat we op dit moment ongeveer in Parijs hadden kunnen staan, tenminste als we in Nederland waren vertrokken en dat je dat over het algemeen niet doet voor een weekend… wij zijn op dat moment ook nog eens zo’n 70 kilometer van onze eindbestemming verwijderd.

De lodge die we geboekt hebben ligt nog 70 kilometer verder op in het park. We besluiten bij de eerste lodge die we tegenkomen een lekker drankje te gaan drinken en maken ons daar op voor nog eens twee uur rijden. Nu al een stuk minder onaangenaam omdat we onderweg getrakteerd worden op olifanten, giraffen, hyena’s, stokstaartjes, bavianen, impala’s en nog veel meer klein en groot wild.

Na ruim zeven uur rijden zien we daar onze eindbestemming, boven op de heuvel ligt een prachtige lodge met een nog prachtiger uitzicht. We duiken heerlijk in het zwembad en vervolgens vroeg onze bedden in om uitgerust de volgende ochtend half zes ons bed uit te komen voor maar weer eens een paar uur in de auto zitten.

We nemen een gids mee van de lodge, tenminste dat denken we. De goede man zegt ongeveer om de vijf minuten “I’m a ranger”, iets waar hij of heel trots op is of waar hij zichzelf blijkbaar nog van moet overtuigen. Hij heeft in ieder geval een groot geweer mee wat grote indruk maakt op Gijs die bij alle dieren eerst wil weten of ze bijten en ten tweede wat ze eten… De goede man heeft dan wel een geweer, maar daarentegen weinig verstand van dieren. Hij kan ons dan ook weinig nieuws vertellen over de dieren die we zien. Tijdens deze ochtend zien we wel een nijlpaard, krokodillen, cheetah’s, zebra’s, giraffen, olifanten en HOERA onze eerste leeuwen, zo dichtbij met hun buikjes rond, heerlijk relaxen in het gras, krijgen ze een hoge aaibaarheidsfactor, maar dat kunnen wij Gijs dan zelf nog wel vertellen, leeuwen bijten en ze eten vlees, waar nodig ook mensenvlees.

In de middag gaan we nog een keer op pad. Dit keer hebben we in ons midden Darwas een gids van de lodge. Darwas heeft geen geweer, maar wel een ‘bakkie’, het helpt ons niet bij een aanval van een leeuw of buffel maar houdt ons wel op de hoogte van al het wild wat er her en der door de verschillende busjes gespot wordt. We vinden een zwarte neushoorn met jong en stuiten aan het einde van onze rit op een kudde van wel twaalf tot vijftien leeuwen die langzaam sluipen richting twee nietsvermoedende buffels die een beetje sloom aan het gras staan te knabbelen. Dit gaat leuk worden volgens Darwas. We parkeren onze auto op veilige afstand, fototoestel en camera in de aanslag, om niets van dit schouwspel te hoeven missen. Gijs mag voorin komen bij Alexander op schoot, dakraam gaat open, leeuwen steeds dichter bij, koppen naar beneden, sluipend als een uit de kluiten gewassen huis, tuin en keukenkat richting de nog steeds nietsvermoedende, sloom aan het gras knabbelende buffels…… TOET-TOET…. Bij het naar voren klimmen raakt Gijs per ongeluk de toeter. Zowel de buffels als de leeuwen kijken op, leeuwen verstoord in hun aanval, buffels verstoord bij hun diner, maar beide laten het gaan en vervolgen datgene ze aan het doen zijn…. Wij houden nog even onze adem in om vervolgens fototoestel en camera weer op scherp te zetten, Gijs vermanend toe te spreken, te zien dat de leeuwen nu klaar zijn voor de aanval en de buffels nog steeds nietsvermoedend aan het gras staan te knabbelen, daar gaan we…………………TOET-TOEOEOEOEOEOET………………………..

Alexander raakt op het moment supreme per ongeluk, dat wel, opnieuw de toeter en nu zijn de buffels gealarmeerd. Wat een prachtig schouwspel had kunnen worden van leeuwen in gevecht met buffels draait uit op twee als hazen er vandoor schietende buffels met een paar leeuwen in hun kielzog. Wij voelen ons vreselijk, de buffels zullen ons dankbaar zijn, maar de leeuwen gaan deze avond met hongerige magen naar bed… Als we uiteindelijk terug richting de lodge rijden passeren we de twee buffels die een eind verder op alweer staan te knabbelen aan een nieuw stukje gras, niet meer nietsvermoedend, volledig op scherp. Ze kijken even op en lijken Alexander met een vriendelijk knikje te willen bedanken, “ Thanks mate, you saved our ass”

Maandag rijden we terug naar Nairobi de weg is weer tough en als we een uur van huis af zijn stranden we op een prachtig stukje aan de rand van de riftvallei. Op de weg staat een takelwagen die na een minuut of tien een volledig in elkaar gedrukte matatu uit de vallei omhoogt haalt. We zien geen inzittenden, het ongeluk lijkt ook al wat langer geleden te zijn gebeurd. Na het zien van dit alles zijn we extra blij dat we weer veilig thuis zijn en we morgen weer allebei tien minuten langer onder de douche kunnen blijven staan, niet om tijdens het douchen met één van onze voeten het neerkomende water richting de afvoer schuiven, maar om te genieten van het wegstromende water, gewoon zoals het hoort… in het putje.

Liefs Alexander, kim, Gijs en Naut