…. een bloemetjes gordijn

Ze hangen…. de gordijnen en dat is fijn, heel fijn, al zijn ze op sommige plaatsen nog te lang en waren ze op andere plaatsen tot zaterdagochtend te lang en vanaf zaterdagmiddag te kort, veel te kort. De mannetjes nemen het niet zo nauw, met tijd, maat en afspraak. Te lang….? Te kort…..? Na zondag komen de mannen een keer of vijf naar ons huis , een uurtje of vier na de afgesproken tijd kijken de mannetjes een keer met een schuin oog naar de lengte, halen de gordijnen eraf en twee uur later dan afgesproken zijn ze terug met de gordijnen…. te kort, veel te kort. Sleepten ze tot zaterdag ongeveer een centimeter of drie over de grond, zijn ze nu na zaterdag gekrompen tot ongeveer 20 centimeter boven de vloer. Wij vragen hoopvol of ze de gordijnen nog kunnen verstellen met de haken, we zouden ondertussen beter moeten weten. Dus morgen komen ze weer, de tijd spreken we niet meer af, we zijn al blij als ze komen.

Zondag; daar zitten we dan, de hele dag hangen we met ons goede gedrag in en om ons huis en dit keer gaat het niet om de nationale telling….’COUNT ME IN’. Wij zitten thuis omdat we een afspraak hebben met de man van de traphekjes die we sinds maandag bezitten, maar die nog geschilderd moeten worden. De afspraak staat voor zondag. De slogan afspraak is afspraak zoals wij Nederlanders die toch allemaal kennen… geldt blijkbaar niet voor de Kenianen. Op zich hadden we dit na de auto, de gordijnen, de generator, de vloer, de bankpas en …… we zullen jullie de complete lijst besparen, zelf ook al wel kunnen bedenken. Trouwhartig als wij nog zijn na 6 weken Kenia en 35 en 36 jaar Nederland, waar oude gewoonten toch dieper zijn ingeslepen dan je misschien zou denken, houden wij ons aan de afspraak en koesteren we de gedachte dat vanavond nog de traphekjes niet meer zwart maar in dezelfde kleur geschilderd zijn als de rest van het trappenhuis. De hele dag proberen we zonder het gewenste resultaat het mannetje telefonisch te pakken te krijgen. Om 15.00 uur gooien we het roer om, de tassen worden gepakt, kinderen in de auto geladen en een briefje op de deur geplakt. “Als je er bent WIJ ZIJN ER NIET! Telefoonnummer 071833678. P.S het kan even duren voordat we thuis zijn, zitten in het giraffe centre, 30 minuten outside town”.

Pak aan! Wij laten niet meer met ons sollen. In de auto maken we een plan van aanpak voor alle andere mannetjes die hun afspraken niet na komen… Vanaf nu regelen we alles zelf. Dan weten we tenminste zeker dat er iets gebeurd en wanneer. Ook op de huiseigenaar gaan we niet meer zitten wachten, we doen het zelf en trekken de kosten af van de huur.
Bij thuiskomst vinden we het briefje onaangeroerd op onze voordeur. De guard bevestigd dat er niemand is geweest. De huiseigenaar is ondertussen ook weer thuis. Onze strijdlust van vanmiddag is al weer iets gezakt. Misschien toch nog even afwachten tot morgen………….

Maar we maken ook vorderingen; Onze 4x4 terreinwagen is er, hoera. Vier weken later dan in eerste instantie gedacht en afgesproken zijn wij in het bezit van onze auto die ons hopelijk veilig een groot stuk van het Keniaanse land zal gaan laten zien. Gijs is onder de indruk. Op maandag wanneer hij na schooltijd gewezen wordt op onze toyota hilux surf slaat hij een luide kreet van enthousiasme en vraagt hij; “Zit papa ook in onze bus?”

In het weekend heeft Kim samen met Gijs langs de kant van de snelweg het nog ontbrekende meubilair voor ons huis uitgezocht. In de nu nog lege woonkamer beneden zullen vanaf vrijdag de met zorg uitgekozen Afrikaanse meubelstukken staan te pronken. Om teleurstelling te voorkomen hebben we dat nog maar eens heel duidelijk uitgesproken. “Vrijdag en NIET zaterdag, dan liever maandag omdat we zaterdag de verjaardag van onze jongste zoon vieren en we dus geen huis vol mannetjes willen”. De man knikt begrijpend en bevestigt nogmaals dat de zaak voor hem very clear is. Hij zal ons niet teleurstellen. “You will be very happy” en wij beroepen ons op de al 36 jaar lange en diepe ingeslepen patronen, afspraak is afspraak!

Het huis begint ons thuis te worden. We klussen er flink op los, hangen klokken, foto’s, en lampen op en zullen jullie alvast een klein beetje naar binnen laten kijken.

De voor ons soms ingrijpende, gebeurtenissen staan in schril contrast met de problemen waar het land Kenia op dit moment mee te kampen heeft. De kranten maken ons bewust van de grote zorgen die er zijn over de droogte op dit moment en de voorspelde overstromingen die over een aantal weken verwacht worden.

Al maanden valt er geen regen. De mensen hebben als ze geluk hebben eens per week water uit de kraan. Het overgrote deel van de bevolking heeft helemaal geen water uit de kraan. Ze moeten uren, soms dagen lopen om water uit de put te halen of om na uren gewandeld te hebben te ontdekken dat de putten droog staan. Als wij een stukje gaan wandelen en fietsen gaan we niet zoals in Nederland naar de eendjes, maar stuiten we onderweg, midden in Nairobi op verschillende kuddes uitgemergelde koeien die hun best doen om de kleine stukjes droog gras af te grazen om op deze manier toch nog enig voedsel binnen te krijgen. Veel van de koeien gaan dood door de aanhoudende droogte…. en dan over twee weken gaat het zoveel regenen dat een land als Kenia daar ook niet tegen is opgewassen. Er worden vooral buiten de steden hevige overstromingen en ernstige voedseltekorten verwacht.

Deze berichten zetten ons iedere dag weer met beide benen op de grond. We hebben water en we hebben voedsel. Soms gaan dingen niet zoals verwacht, maar dat is ‘part of life’. We sluiten elke dag hier lachend af, want dat is iets wat je van de Kenianen kan leren. Als we wat meer gesettled zijn komen er hopelijk tijden dat we misschien ook op een constructieve manier een bijdrage kunnen leveren die wat verder ligt dan de deuren van ons werk en de compound.

Alexander, Kim, Gijs en Naut