Weet je wat ik wel zou willen zijn…….
Door: Alex en Kim
Blijf op de hoogte en volg kimenalex
29 Augustus 2009 | Kenia, Nairobi
De week loopt weer op zijn einde en wij denken dat we kunnen zeggen dat het met recht een bewogen week was.
Maandag; start voor Gijs op de Nederlandse school. Met zijn veel te grote rugzak, gevuld met appelsap een banaan en luiers zit hij om 7.30 uur al in zijn autostoel vol ongeduld klaar om te gaan. Wij rennen onrustig door het huis omdat we tot vandaag nog niet gewend waren om allemaal op dit tijdstip van de dag gewassen en gestreken te zijn voor vertrek naar werk of school. Gijs spoort ons aan en zingt, “chauffeur, chauffeur rij een bietje deur” , wat maakt dat wij alleen nog maar onrustiger worden en het uiteindelijk nog duurt tot vijf voor acht voordat ook beide ouders zover zijn en we kunnen vertrekken. Wanneer we tijdens het rijden de weg kwijtraken zingt Gijs vrolijk verder en krijgen wij het licht benauwd omdat het ondertussen 8.15 uur is, we het spoor totaal bijster zijn en we om 8.20 uur op school worden verwacht. Gelukkig zijn we in Kenia waar ze het met de tijd niet zo nauw nemen en dus zijn we om 8.30 uur één van de eersten die aankomen op het terrein. Gijs vindt het meteen geweldig en kijkt al niet meer op of om als wij toch licht geëmotioneerd het klaslokaal verlaten.
Onder de parasol, tijdens een kop koffie, horen we dat de school morgen alweer gesloten zal zijn omdat de president die ochtend besloten heeft dat er dinsdag een public holiday zal zijn en het beter is de mensen laat te informeren dan helemaal niet… De Kenianen moeten geteld worden, de vorige telling gaf een inwoners aantal van 32 miljoen en gezien de drukte op de wegen en overal er omheen leek dit geen geweldige schatting. Deze keer mag er niemand ontkomen. Iedereen zit morgen dus de hele dag thuis te wachten tot er iemand komt om je te tellen….
Maandagmiddag worden de mannen in de auto geladen en gaat Kim op zoek naar gordijnstof in Biashara street. De place to go volgens insiders als je op zoek bent naar goede materialen en nog betere mannetjes om vervolgens die materialen te transformeren tot gordijnen. We nemen ook Elisabeth, de oppas, mee omdat zij Kim van goed advies kan voorzien. In de winkel slaat Kim de schrik om het hart. Alle stoffen die tentoon worden gesteld glinsteren, flikkeren, glimmen zo enorm dat je er binnen drie minuten een enorme migraine aanval van oploopt en los van alle glimmers is er geen stof te vinden waar niet ook nog eens een enorm patroon in is verwerkt.
Heel voorzichtig oppert Kim na winkel vier dat ze op zoek is naar very simpel, geen patroon en geen glim… Bij de vijf daaropvolgende winkels schudden de verkopers alleen maar meewarrig met hun hoofd vol ongeloof en naar het lijkt ook een beetje met medelijden want als je op zoek bent naar very simpel zal dat wel te maken hebben met je financiële status. Geen glim en geen patroon lijkt tot en met winkel zes onmogelijk. Elisabeth heeft zich in de loop van de zes winkels ook steeds verder teruggetrokken en schudt net zoals de verkopers alleen nog maar meewarrig met haar hoofd. Na een winkel of zeven komen we bij een piepklein zaakje waar de verkoper in kwestie uiteindelijk achter uit een magazijn, onder een dikke laag stof wat materialen vandaan tovert die lijken op waar wij naar op zoek zijn. Mijn hart maakt een sprongetje…. Alles gaat nu snel en simpel. De prijzen zijn goed, de mannen zijn snel, de maten worden woensdag opgenomen en “YES, YES, no problem”, er kunnen vrijdag gewoon gordijnen hangen. Zo zie je maar weer de aanhouder wint.
Bij thuiskomst worden we onaangenaam verrast door een mannetje van het elektriciteitsbedrijf die zonder aankondiging de schakelaar van de stroom op ‘OFF’ zet. Ontzet loopt Kim het huis uit met de vraag wat dit te betekenen heeft. De rekening is niet betaald en dus gaat de knop om is de goede man zijn verklaring. Kim probeert uit te leggen dat wij nooit een rekening hebben gehad en dat we pas 18 dagen in dit appartement zitten, maar het betoog is tegen dovemans oren, de man loopt gewoon weg….. Kim laat het er niet bij zitten en loopt al bellend met Alexander achter de goede man aan… De rekening bedraagt 10.000 Keniaanse shilling ( 100 euro) en dat lijkt voor 18 dagen wonen waarvan er 8 stroomloze dagen zijn geweest ook nog eens een immens hoog bedrag… Praten lijkt niets op te leveren, de verhuurder van het appartement zit in Mombassa en is niet van plan om deze kant op te komen om een achterstallige rekening van voorgaande huurders te komen betalen en dus zien wij de bui alweer hangen. Uiteindelijk lijkt Bernard te komen met een oplossing, “Schuif de man 1500 shilling toe en hij zet de knop weer om, Nee, daar krijgen we geen bonnetje van en Ja, dan moet nog steeds vandaag de rekening worden betaald omdat er anders morgen een collega van de goede man komt die ook de ‘OFF’ knop van de stroom weet te vinden en die we dan opnieuw 1500 shilling kunnen toeschuiven waar we dan ook weer geen bonnetje van krijgen en Nee, dat geld zien we nooit meer terug”.…… We doen het , een uur later, 1500 shilling en een illusie lichter hebben we weer stroom en regelen ze bij Alexander op kantoor nog die dag dat de verhuurder de openstaande rekening betaald zodat wij niet morgen opnieuw voor een onaangename verrassing komen te staan.
Dinsdag; daar zitten we dan de hele dag hangen we met ons goede gedrag in en om ons huis en komt er niemand langs om ons te tellen….’COUNT ME IN’ de slogan van de nationale telling… geldt blijkbaar niet voor ons. Om 0.00 uur gaan we uiteindelijk licht teleurgesteld naar bed met de gedachte dat we nu geen inwoner meer zijn van Nederland maar we ook niet erkend zijn als inwoner van Nairobi… het voelt een beetje hetzelfde als dat je tijdens de gymles bij het maken van de partijen als laatste overblijft en langs de kantlijn wacht tot de leerkracht voor één van beide partijen besluit dat ze je er bij moeten nemen.
Woensdag; het mannetje komt langs bij het nieuwe huis om de maten te nemen voor de gordijnen. Het gebeurt een beetje uit de losse pols en de meelat gaat van links onder naar rechts boven waarna de assistent opschrijft van mannetje één denkt gemeten te hebben… . Na een half uurtje zijn alle ramen langsgelopen, ook dit gebeurt weer razend snel, wat Kim wederom een gevoel van trots bezorgt….
Tijdens het avondeten krijgen we bezoek van een jonge Keniaan die in verband met de ‘COUNT ME IN’ campagne al stotterend, in een moordend tempo een batterij vragen op ons afvuurt van geboortedatum tot religie, van schoolloopbaan tot en met het bezitten van wel of geen fiets. Na tien minuten is hij weer vertrokken en zijn wij officieel geteld als inwoner 38 miljoen 902 tot en met 905 van Kenia, een opgelucht gevoel.
Donderdag; het mannetje van de gordijnen belt met de mededeling dat hij onze gordijnen kan maken voor een prijs waar Kim spontaan van achterover slaat…. Bij navraag blijkt de man de stofprijs te hebben verdubbelt en vervolgens de prijs nogmaals verdubbelt omdat de klus snel geklaard moet worden….. weer een illusie lichter, maar zeker niet getreurd. Gelijk wordt de overstap gemaakt naar plan B. We rijden diezelfde dag nog naar Mombasa road en vinden ook daar materialen en een mannetje waar we wat mee kunnen en maken een afspraak voor de volgende ochtend om de maten op te laten nemen. Dit keer is er iets meer terughoudendheid bij het gevoel van trots maar opnieuw gloort de hoop dat we toch nog voor zaterdag in het bezit zullen zijn van gordijnen.
Vrijdag; De container met onze spullen uit Nederland staat voor de deur van Vihiga close, precies op de afgesproken tijd…. Het openen van elke doos is een feestje.
Ondertussen komt het mannetje langs bij het nieuwe huis om de maten te nemen voor de gordijnen. Het gebeurt wederom een beetje uit de losse pols,waarna de assistent opschrijft wat mannetje één denkt gemeten te hebben… . Na nog geen tien minuten zijn alle ramen langsgelopen en is de afspraak gemaakt dat we binnen twee uur een offerte hebben die ons niet zal teleurstellen…. Hoop viert hoogtij…
12.00 uur; Het mannetje van de gordijnen belt met de mededeling dat hij onze gordijnen kan maken voor een prijs waar Kim op herhaling van achterover slaat…. Bij navraag blijkt de man niet de stofprijs te hebben verdubbelt en vervolgens niet de prijs nogmaals verdubbelt te hebben omdat de klus snel geklaard moet worden, maar gewoon 300 meter raam heeft gemeten….en nee, we gaan niet in een kasteel wonen. Het begint er op te lijken dat de gordijnen er voorlopig niet gaan komen, maar in dit varkentje zet Alexander zijn tanden en na een stevige onderhandeling komt het mannetje morgenvroeg terug met een nieuwe offerte en heeft hij begrepen dat wij niet voor de poes zijn.
Zaterdag: 7.15 uur het mannetje heeft het goed begrepen en heeft de offerte tot een acceptabel bedrag gereduceerd, rijden we alsnog in de volle spits naar Mombasa road, regelen een flinke korting op de stoffen en gaan ze aan de slag…. Wij leggen de gordijnen naast ons neer en storten ons volledig in het feestgedruis tijdens de officiële opening van de school. Gijs zingt uit volle borst, “ Er is er één jarig hoera, hoera dat kun je wel zien dat ben ik” en wij genieten samen met Naut en alle andere ouders in de schaduw van de speculaas en broodjes kroket als we een telefoontje krijgen van het mannetje met het onvoorstelbare, maar heugelijke nieuws dat de gordijnen voor de slaapkamers klaar zijn.
Morgen gaan we verder uitpakken, schoonmaken en zijn er nog een aantal flinke varkens te wassen voordat we (hopelijk) morgenavond onze intrek kunnen nemen in Vihiga close, aan de gordijnen zal het niet liggen….
Liefs ons
Maandag; start voor Gijs op de Nederlandse school. Met zijn veel te grote rugzak, gevuld met appelsap een banaan en luiers zit hij om 7.30 uur al in zijn autostoel vol ongeduld klaar om te gaan. Wij rennen onrustig door het huis omdat we tot vandaag nog niet gewend waren om allemaal op dit tijdstip van de dag gewassen en gestreken te zijn voor vertrek naar werk of school. Gijs spoort ons aan en zingt, “chauffeur, chauffeur rij een bietje deur” , wat maakt dat wij alleen nog maar onrustiger worden en het uiteindelijk nog duurt tot vijf voor acht voordat ook beide ouders zover zijn en we kunnen vertrekken. Wanneer we tijdens het rijden de weg kwijtraken zingt Gijs vrolijk verder en krijgen wij het licht benauwd omdat het ondertussen 8.15 uur is, we het spoor totaal bijster zijn en we om 8.20 uur op school worden verwacht. Gelukkig zijn we in Kenia waar ze het met de tijd niet zo nauw nemen en dus zijn we om 8.30 uur één van de eersten die aankomen op het terrein. Gijs vindt het meteen geweldig en kijkt al niet meer op of om als wij toch licht geëmotioneerd het klaslokaal verlaten.
Onder de parasol, tijdens een kop koffie, horen we dat de school morgen alweer gesloten zal zijn omdat de president die ochtend besloten heeft dat er dinsdag een public holiday zal zijn en het beter is de mensen laat te informeren dan helemaal niet… De Kenianen moeten geteld worden, de vorige telling gaf een inwoners aantal van 32 miljoen en gezien de drukte op de wegen en overal er omheen leek dit geen geweldige schatting. Deze keer mag er niemand ontkomen. Iedereen zit morgen dus de hele dag thuis te wachten tot er iemand komt om je te tellen….
Maandagmiddag worden de mannen in de auto geladen en gaat Kim op zoek naar gordijnstof in Biashara street. De place to go volgens insiders als je op zoek bent naar goede materialen en nog betere mannetjes om vervolgens die materialen te transformeren tot gordijnen. We nemen ook Elisabeth, de oppas, mee omdat zij Kim van goed advies kan voorzien. In de winkel slaat Kim de schrik om het hart. Alle stoffen die tentoon worden gesteld glinsteren, flikkeren, glimmen zo enorm dat je er binnen drie minuten een enorme migraine aanval van oploopt en los van alle glimmers is er geen stof te vinden waar niet ook nog eens een enorm patroon in is verwerkt.
Heel voorzichtig oppert Kim na winkel vier dat ze op zoek is naar very simpel, geen patroon en geen glim… Bij de vijf daaropvolgende winkels schudden de verkopers alleen maar meewarrig met hun hoofd vol ongeloof en naar het lijkt ook een beetje met medelijden want als je op zoek bent naar very simpel zal dat wel te maken hebben met je financiële status. Geen glim en geen patroon lijkt tot en met winkel zes onmogelijk. Elisabeth heeft zich in de loop van de zes winkels ook steeds verder teruggetrokken en schudt net zoals de verkopers alleen nog maar meewarrig met haar hoofd. Na een winkel of zeven komen we bij een piepklein zaakje waar de verkoper in kwestie uiteindelijk achter uit een magazijn, onder een dikke laag stof wat materialen vandaan tovert die lijken op waar wij naar op zoek zijn. Mijn hart maakt een sprongetje…. Alles gaat nu snel en simpel. De prijzen zijn goed, de mannen zijn snel, de maten worden woensdag opgenomen en “YES, YES, no problem”, er kunnen vrijdag gewoon gordijnen hangen. Zo zie je maar weer de aanhouder wint.
Bij thuiskomst worden we onaangenaam verrast door een mannetje van het elektriciteitsbedrijf die zonder aankondiging de schakelaar van de stroom op ‘OFF’ zet. Ontzet loopt Kim het huis uit met de vraag wat dit te betekenen heeft. De rekening is niet betaald en dus gaat de knop om is de goede man zijn verklaring. Kim probeert uit te leggen dat wij nooit een rekening hebben gehad en dat we pas 18 dagen in dit appartement zitten, maar het betoog is tegen dovemans oren, de man loopt gewoon weg….. Kim laat het er niet bij zitten en loopt al bellend met Alexander achter de goede man aan… De rekening bedraagt 10.000 Keniaanse shilling ( 100 euro) en dat lijkt voor 18 dagen wonen waarvan er 8 stroomloze dagen zijn geweest ook nog eens een immens hoog bedrag… Praten lijkt niets op te leveren, de verhuurder van het appartement zit in Mombassa en is niet van plan om deze kant op te komen om een achterstallige rekening van voorgaande huurders te komen betalen en dus zien wij de bui alweer hangen. Uiteindelijk lijkt Bernard te komen met een oplossing, “Schuif de man 1500 shilling toe en hij zet de knop weer om, Nee, daar krijgen we geen bonnetje van en Ja, dan moet nog steeds vandaag de rekening worden betaald omdat er anders morgen een collega van de goede man komt die ook de ‘OFF’ knop van de stroom weet te vinden en die we dan opnieuw 1500 shilling kunnen toeschuiven waar we dan ook weer geen bonnetje van krijgen en Nee, dat geld zien we nooit meer terug”.…… We doen het , een uur later, 1500 shilling en een illusie lichter hebben we weer stroom en regelen ze bij Alexander op kantoor nog die dag dat de verhuurder de openstaande rekening betaald zodat wij niet morgen opnieuw voor een onaangename verrassing komen te staan.
Dinsdag; daar zitten we dan de hele dag hangen we met ons goede gedrag in en om ons huis en komt er niemand langs om ons te tellen….’COUNT ME IN’ de slogan van de nationale telling… geldt blijkbaar niet voor ons. Om 0.00 uur gaan we uiteindelijk licht teleurgesteld naar bed met de gedachte dat we nu geen inwoner meer zijn van Nederland maar we ook niet erkend zijn als inwoner van Nairobi… het voelt een beetje hetzelfde als dat je tijdens de gymles bij het maken van de partijen als laatste overblijft en langs de kantlijn wacht tot de leerkracht voor één van beide partijen besluit dat ze je er bij moeten nemen.
Woensdag; het mannetje komt langs bij het nieuwe huis om de maten te nemen voor de gordijnen. Het gebeurt een beetje uit de losse pols en de meelat gaat van links onder naar rechts boven waarna de assistent opschrijft van mannetje één denkt gemeten te hebben… . Na een half uurtje zijn alle ramen langsgelopen, ook dit gebeurt weer razend snel, wat Kim wederom een gevoel van trots bezorgt….
Tijdens het avondeten krijgen we bezoek van een jonge Keniaan die in verband met de ‘COUNT ME IN’ campagne al stotterend, in een moordend tempo een batterij vragen op ons afvuurt van geboortedatum tot religie, van schoolloopbaan tot en met het bezitten van wel of geen fiets. Na tien minuten is hij weer vertrokken en zijn wij officieel geteld als inwoner 38 miljoen 902 tot en met 905 van Kenia, een opgelucht gevoel.
Donderdag; het mannetje van de gordijnen belt met de mededeling dat hij onze gordijnen kan maken voor een prijs waar Kim spontaan van achterover slaat…. Bij navraag blijkt de man de stofprijs te hebben verdubbelt en vervolgens de prijs nogmaals verdubbelt omdat de klus snel geklaard moet worden….. weer een illusie lichter, maar zeker niet getreurd. Gelijk wordt de overstap gemaakt naar plan B. We rijden diezelfde dag nog naar Mombasa road en vinden ook daar materialen en een mannetje waar we wat mee kunnen en maken een afspraak voor de volgende ochtend om de maten op te laten nemen. Dit keer is er iets meer terughoudendheid bij het gevoel van trots maar opnieuw gloort de hoop dat we toch nog voor zaterdag in het bezit zullen zijn van gordijnen.
Vrijdag; De container met onze spullen uit Nederland staat voor de deur van Vihiga close, precies op de afgesproken tijd…. Het openen van elke doos is een feestje.
Ondertussen komt het mannetje langs bij het nieuwe huis om de maten te nemen voor de gordijnen. Het gebeurt wederom een beetje uit de losse pols,waarna de assistent opschrijft wat mannetje één denkt gemeten te hebben… . Na nog geen tien minuten zijn alle ramen langsgelopen en is de afspraak gemaakt dat we binnen twee uur een offerte hebben die ons niet zal teleurstellen…. Hoop viert hoogtij…
12.00 uur; Het mannetje van de gordijnen belt met de mededeling dat hij onze gordijnen kan maken voor een prijs waar Kim op herhaling van achterover slaat…. Bij navraag blijkt de man niet de stofprijs te hebben verdubbelt en vervolgens niet de prijs nogmaals verdubbelt te hebben omdat de klus snel geklaard moet worden, maar gewoon 300 meter raam heeft gemeten….en nee, we gaan niet in een kasteel wonen. Het begint er op te lijken dat de gordijnen er voorlopig niet gaan komen, maar in dit varkentje zet Alexander zijn tanden en na een stevige onderhandeling komt het mannetje morgenvroeg terug met een nieuwe offerte en heeft hij begrepen dat wij niet voor de poes zijn.
Zaterdag: 7.15 uur het mannetje heeft het goed begrepen en heeft de offerte tot een acceptabel bedrag gereduceerd, rijden we alsnog in de volle spits naar Mombasa road, regelen een flinke korting op de stoffen en gaan ze aan de slag…. Wij leggen de gordijnen naast ons neer en storten ons volledig in het feestgedruis tijdens de officiële opening van de school. Gijs zingt uit volle borst, “ Er is er één jarig hoera, hoera dat kun je wel zien dat ben ik” en wij genieten samen met Naut en alle andere ouders in de schaduw van de speculaas en broodjes kroket als we een telefoontje krijgen van het mannetje met het onvoorstelbare, maar heugelijke nieuws dat de gordijnen voor de slaapkamers klaar zijn.
Morgen gaan we verder uitpakken, schoonmaken en zijn er nog een aantal flinke varkens te wassen voordat we (hopelijk) morgenavond onze intrek kunnen nemen in Vihiga close, aan de gordijnen zal het niet liggen….
Liefs ons
-
29 Augustus 2009 - 19:33
Gera:
...en jullie denken nu toch niet echt dat die gordijnen er zonder slag of stoot zullen hangen?
Wederom een kostelijk verhaal, vers van de pers. En nog heel hartelijk gefeliciteerd met Gijs'verjaardag, natuurlijk, drie jaar!
Sterkte met al die varkens, laat ze maar schreeuwen, was ze duchtig!
Zet em op, nieuwbakken Kenianen!
-
29 Augustus 2009 - 19:57
Kimenalex:
Verjaardag Gijs pas 13 december, maar hij oefent graag... -
30 Augustus 2009 - 18:11
Femke:
Zijn ze in Kenia al met 2 1/2 jaar leerplichtig? Of moeten we het zien als VVE??
Groetjes,
Femke -
30 Augustus 2009 - 18:49
Ilona:
... een bloemetjesgordijn!
Dag trotse nieuwe inwoners van Nairobi,
Weer een hoop geleerd deze week: van kunst van het onderhandelen tot elke dag volop jarig kunnen zijn!
Knuffels voor jullie allemaal, Ilona
-
30 Augustus 2009 - 19:12
Marion:
Wat een prachtig verhaal weer, heb enorm gelachen om jullie kleine entertainer! Je zou hem eigenlijk nog het liedje moeten leren van: en van je hela, hola houd d'r de moed maar in...... Erg handig voor in Kenia.
En wat stoer voor het eerst naar school. Morgen beginnen de scholen hier ook weer. Ik zie dat Naut zich trouwens ook goed vermaakt. Wat groeit hij onwijs snel en door het staan en lopen lijkt hij ook alweer veel ouder. Maar wat wil je, over 2 weken zijn eerste grote feestje!!!
Lieve Keniaanse schatjes, veel succes weer deze week met alle activiteiten!!! Dikke knuffel van Marion -
30 Augustus 2009 - 19:30
Riet Hendriks:
Afrika is een kleurrijk land ook de gordijnen blijkt wel!!!
Veel succes ook met de kids op school. We zullen regelmatig je blog bekijken. Leuk om op deze manier te zien hoe het jullie vergaat in Nairobi. Leuke foto`s.
Groetjes uit Wijchen -
31 Augustus 2009 - 07:28
Gera:
Sta ik daar even mooi gekleurd op!
Ja Gijs, je hebt me mooi te pakken gehad.
Je bent net als kleindochter Pien pas in december drie jaar.
Maar de verjaardag van Naut hangt wel in de lucht...want Lola wordt 25 september 1 jaar. -
31 Augustus 2009 - 08:03
André & Marjon:
Eén groot avontuur, in alle opzichten. Geniet er van! Heerlijk dat Gijs het goed naar zin lijkt te hebben op school. Groet en tot de volgende keer! -
02 September 2009 - 13:13
Bets En Wim:
Lieve allemaal
Wat leuk dat we alles kunnen volgen met fotos van de boys.
Heel veel sukses met alles .Als het allemaal zo voorspoedig gaat als met de gordijnen dan lukt het vast wel met jullie!! Schroom niet om het kontakt nr. te bellen wat wij Mamma hebben gegeven.
Groetjes Bets en Wim -
04 September 2009 - 15:39
Jacqueline Groenewol:
Geweldig verhaal. Jullie zijn volhouders!
Ik heb ooit, zowel in RCA, Malawi en Kameroen de gordijnen allemaal zelf genaaid terwijl ik dat eigenlijk helemaal niet kan, laat staan leuk vind. Uren ploeteren.
Hoop dat ze goed hangen. Ga zo door!
Prachtige verhalen.
H groet en liefs,
Jacqueline
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
