Een donker bosje of toch...

Nairobi de laatste dagen, regen veel regen, heel, heel, heel veel regen. We zijn dan ook afgelopen week weer regelmatig in de weer geweest met het plaatsen van pannen, bakjes, handdoeken en andere gelijksoortige attributen om de lekkende gaten te dichten en de regen vooral niet de kans te geven ons huis binnen te druppelen, of gieten zoals de hoedanigheid van regen de afgelopen week beter omschreven kan worden.

Slecht weer betekent in Nairobi ook file, veel file, heel, heel, heel veel file. Maandagavond probeert Alexander vanuit Nairobi in de stromende regen ons huis te bereiken, wat hem uiteindelijk ongeveer drie en een half uur kost, afgelegde afstand 20 Km. Donderdagavond komt Ilona aan om zeven uur. Het weer is opnieuw erbarmelijk slecht, Bernard vertrekt om vijf uur en komt uiteindelijk om kwart over tien samen met Ilona de gate van de compound binnenrijden, ruim vijf uur onderweg, afstand in totaal plus minus 40 km.

Op vrijdag regent het weer, veel, heel, heel, heel veel. Gelukkig is het plan een aantal weken eerder gerezen om met drie andere gezinnen richting Tsavo west te rijden in de hoop op veel gezelligheid en een beetje zonneschijn, we zijn tenslotte niet voor de regen naar Kenia gekomen en zijn na de afgelopen dagen toe aan wat ‘na regen komt zonneschijn’ tijd.

Het plan; 12.30 uur vertrek vanaf school. Wij zijn net twee keer de hoek om als we ons bedenken dat we het bedje van Naut zijn vergeten, dus rijden we terug met de wetenschap niet op tijd op school te zijn, gelukkig regent het, is er dus file en staan er mensen vast in de “pre-vrijdagmiddag het helpt niet dat het regent Nairobi” spits. Uiteindelijk vertrekken we met een half uur vertraging, in colonne, de stemming is goed. Na nog geen half uur blijkt Naut ziek, de kleine man leegt zijn hele maaginhoud waarbij hij zelf verbaasd lijkt over wat hem allemaal overkomt, vervolgens zakt hij als een zielig vogeltje terug in zijn autostoel. Na iedere stop, wordt het kleine maagje opnieuw geleegd en ziet hij na een uurtje of vier zo groen als gras. Het goede nieuws de zon begint te schijnen….

Een kilometer of twintig voor de ingang van Tsavo hebben we twee auto’s met problemen, oververhitting van de oude landrover en problemen met de koppeling van de Prado, gelukkig deze keer niet die van ons, is de nieuwe auto misschien dan toch een juiste beslissing…. Stapvoets leggen we de laatste kilometers naar het park af, blij in de verte de lodge te ontwaren en te ontdekken dat zeven jaar geleden Kilaguni ons logeeradres bleek te zijn geweest.

Naut komt deze dag niet meer boven water, heeft koorts, houdt niets binnen en hangt als een vaatdoek over dan wel Alex of Kim zijn of haar schouder. De andere kinderen leggen direct beslag op alle openbare ruimtes van de lodge, voelen zich helemaal thuis, waarbij het bij allen aan een spoortje van vermoeidheid ontbreekt, om kwart voor tien wordt het besluit genomen een eind aan deze dag te maken.

De ochtend game drive wordt overgeslagen door Naut en Kim, de rest gaat vol goede moed op pad. Tsavo is prachtig, de Afrikaanse aarde is hier nog roder dan rood, de luchten blauwer dan blauw, de vegetatie groener dan groen. De Kilimanjaro eist trots en groots een prominente plek op in dit uitgestrekte, weidse, dichtbegroeide gebied. Adembenemend mooi, maar voor het spotten van dieren moet je hier van goede huizen komen.

We zien in de eerste twee gamedrives veel zebra’s, jakhalzen, giraffen, kudu’s, impala’s en meer van dat kleine hertenspul. Leeuwen, olifanten, cheeta’s, laat staan luipaarden lijkt een onbegonnen zaak.

Vooral heel regelmatig zien we donkere struikjes die we aan zien voor een kudde olifanten, leeuwen of cheeta’s. Ons bezoek aan Mzima springs levert een paar grote krokodillen op, maar zelf de hippo’s die altijd in deze regionen schijnen te vertoeven doen aan laagseizoen en zijn en masse vertrokken naar aangrenzende landen voor een stedentrip op lang weekend relaxen over de grens…

Tussen de drives door, wordt er genoten, veel genoten, heel, heel, heel veel genoten van de zon die onwaarschijnlijk schijnt, het zwembad, de wijn, het terras met uitzicht op de drinkpool en het gezelschap. Zaterdagavond wordt het dan ook laat, de animo voor de gamedrive zondagochtend is door het gebrek aan wild en de overvloed aan wijn niet geweldig groot….

Uiteindelijk rijden we zondagochtend met twee auto’s en zien we vooral heel regelmatig struikjes, donkere struikjes die we aanzien voor een kudde olifanten, leeuwen of cheeta’s. Na ongeveer twee uur houden we het voor gezien en rijden we terug, iedereen wat onderuitgezakt af en toe even de ogen dicht. Een kilometer of twee voor de lodge zien we een aantal busjes stil zijn. Spontaan wordt iedereen wakker, staan we op scherp.

Is het een….. donker struikje…. Een kudde olifanten, leeuwen…, cheeta’s of toch…

Daar is hij dan, midden in het hoge gras, een kop, een deel van het bovenlijf, goed genoeg zichtbaar, op je hand bijten om niet te gaan gillen, batterij van de spiegelreflex camera met zoom leeg, voorspelbaar, maar daarom niet minder geweldig, onze big five is compleet.

Het ontbijt smaakt na het spotten van een luipaard extra lekker, Naut is weer helemaal het mannetje en tot de lunch genieten we na en dommelen we wat bij het zwembad.

Terug in Nairobi regen, veel regen, heel, heel, heel veel regen. De herinnering van het weekend blijft voorlopig zonnig en zeker voor herhaling vatbaar.

Volgende week staat Sweetwaters aan de voet van Mount Kenia op het progamma… Ilona geniet mee.

Liefs Alexander, Kim, Gijs, Naut en Ilona