Een leuk plekje….. voor alweer een brutale aap..

Alweer later dan verwacht, maar alweer met een gegronde reden. We hadden weer visite en deze vertrok gisteren na een geweldig lang weekend pas laat in de avond waarna we niet veel meer konden dan direct ons bed induiken omdat we in het lange weekend geprobeerd hadden activiteiten voor een maand te proppen en dan komt boontje weer vrolijk om haar loontje…

Woensdagavond Susan opgehaald van Jomo Kenyatta. Het leek een race tegen de klok te worden omdat het vliegtuig om half acht zou landen en wij om zes uur de auto instapten. Met de Keniaanse spits in gedachte zagen wij de bui al hangen, maar daar komt dan Bernard om de hoek kijken. De hele stad hebben we gezien, al hoeken en gaten gleden aan ons voorbij. Druk was het zeker waardoor onze verbazing des te groter was toen we om kwart over zeven de airport binnen reden. Bij aankomst bleek het vliegtuig een half uur vertraagd en dus was er tijd voor een kopje koffie. Vervolgens ging het snel en konden we na nog geen half uur Susan mee nemen richting Vihiga close waar Alexander, vooruitdenkend, de wijn al koud had staan.

Donderdag moet er nog gewerkt worden, eten we uit bij de Ethiopiër en pikken Susan en Kim nog een drankje mee op de HIK ( Holland in Kenia) borrel.

Vrijdagochtend is het vroeg dag. We nemen afscheid van de kleine mannen en Elisabeth, rijden mee met Alexander naar kantoor en vervolgen onze weg met Bernard. Na een korte pit stop voor koffie en brood rijden we richting Naivasha. Het weer lijkt ons niet echt goed gezind, maar voorlopig houden we de moed erin en bedenken vast hoe de dag verder in te delen.

Idee; droppen van de spullen bij Twiga house (ons onderkomen voor de komende dagen), door naar Mount Longonot, klimmen, krater rond en dan terug naar het huis. Bij aankomst vallen onze monden meerdere malen open van verbazing. Sterker nog, ze gaan tussendoor niet eens meer dicht en voor een half uur vergapen we ons aan de geweldige luxe, sfeer en ruimte van ons tijdelijke onderkomen…

Na een half uur vinden we dat het toch tijd is om te vertrekken en rijden we richting Mount Longonot. Het weer wordt er gedurende de dag niet beter op en de lucht is nu veranderd in, het jullie ondertussen welbekende, een grote zwarte massa. Nog steeds houden wij de moed erin.

Bij de poort ontstaat er nog even wat verwarring over de duur van de wandeling. In Nairobi hebben we geïnformeerd en schommelde de tijd tussen anderhalf tot acht uur voor de gehele route. Ook aan de poort worden we niet heel veel wijzer als we van de drie aanwezige rangers , drie geheel verschillende tijden horen, variërend van drie tot acht uur. Het tijdstip van vertrekken is rond één uur dus als het een beetje meezit zijn we rond half drie terug, zit het echter tegen dan zijn we rond negen uur weer beneden. We houden het op ergens in het midden en gaan op pad.

Longonot, afgeleid van het Maasai woord Oloonong’ot dat bergen met vele stijle wanden en kliffen betekent. Mount Longonot bevindt zich in een national park dat zich uitstrekt over 52 km2. De berg heeft prachtige v-vormige dalen, de ondergrond is rotsachtig, de vegetatie zilver, zwart en scherp. De zilver eik en de fluitende acacia domineren het landschap. Het hoogste punt ligt op 2886 meter. De start op ongeveer 2100 meter.

Al snel worden de prachtige V-vormige dalen, de zilverachtige vegetatie onzichtbaar en maken ze plaats voor zwarte wolken en miezerende regen. Gelukkig wisselen zon, regen en wolken elkaar in een rap tempo af waardoor we steeds na een regenbui besluiten nog een stukje verder te gaan. Boven op de rand van de krater schijnt de zon. We zijn een uur onderweg, voelen ons fit en besluiten onze weg te vervolgen rond de krater. We gaan linksaf, kletsen, fotograferen en dalen, wat een gemak. Na ongeveer een kwartier zijn we, inschattend met ons blote oog, al op een kwart. We worden overmoedig en complimenteren elkaar, “Als we dit tempo volhouden doen we het gemakkelijk in een uur”.

Een uur later, heeft de overmoed ons wat in de steek gelaten als we in een aanzienlijk lager liggend tempo, ploeterend door de mist, de regen en de nauwe paadjes waar je de ene voet nauwelijks voor de andere kunt zetten, proberen voor negen uur in de avond beneden te zijn. Sommige gedeeltes zijn zo steil en glibberig dat we ons naar beneden moeten laten glijden, andere gedeeltes zo smal dat we zelf een keer vast komen te zitten. Uiteindelijk komen we om vijf uur beneden, Total loss en helemaal klaar om ons terug te begeven naar ons huis.

In de haard brand een knapperend vuur, de wijn vloeit rijkelijk, gespreksstof genoeg. Zo vullen we de avond en duiken vervolgens moe maar voldaan onze geweldige bedden in.

Zaterdagochtend worden we verrast…. dit keer niet door een familie bavianen, zover zitten we ondertussen wel in de apen, maar welk soort het dan wel is ons op dat moment nog onbekend. Nog geen tien minuten eerder drinken we nietsvermoedend koffie op onze geweldige veranda met uitzicht op lake Oloidien waarna Susan naar binnen vertrekt voor een douche en Kim zichzelf trakteert op nog een kopje koffie, op de veranda, tenminste dat is de bedoeling. In een fractie van een seconde worden we omcirkelt door een enorme kudde apen, voor, achter, links en rechts van het huis en tot overmaat van ramp midden op de veranda, op onze ligstoelen. De opperaap heeft het zelf is zijn brutale hoofd gehaald op de ligstoel te gaan zitten met in zijn hand het boek dat Kim nou net wilde beginnen te lezen…

Na onze brutale aap verhaal in oktober met in de hoofdrol Susan reageren we beide misschien iets te paranoia maar feit ligt er dat we beide dames het huis niet meer uit durven. “Laten we Charles bellen, dat mocht toch, als er problemen waren?” Ondertussen springen de apen brutaal tegen het keukenraam en worden ondertussen door ons deuren en ramen gecheckt op mogelijke openingen of kieren.

Charles vindt het een ware grap en op de vraag wat te doen, komt hij met het geniale antwoord, ramen en deuren te sluiten, “If not they will eat all your food” Dank je Charles, maar we willen naar buiten en ons terrein wordt geterroriseerd door apen. “Let me come”, antwoord hij schaterlachtend. Nog geen twee minuten later staat hij op onze veranda en zijn alle apen met de Noorderzon vetrokken. Wij zijn nog niet helemaal gerustgesteld, dus stelt Charles ons nogmaals op ons gemak.
Wij willen weten wat de naam is van deze terroristische aapjes dus vragen we dat aan Charles, “Monkeys, these called monkeys” Goh echt dat we daar niet zelf op gekomen waren, maar wat voor monkeys zijn het dan wel, het soort? “ Small monkeys”, waarbij Charles ons aankijkt met een blik waarbij hij zich afvraagt of we ooit een biologie les hebben bijgewoond op school. Wij zijn weer op de hoogte, we hebben te maken gehad met small monkeys. Deze apensoort voegen we naast de bavianen, toe aan ons lijstje met onbetrouwbare diersoorten.

Zaterdagmiddag komen de mannen. We varen bootje en zien heel veel flamingo’s, jawel heel veel flamingo’s, geen pelikanen want die zitten niet in zout water….een prachtig gezicht.

We drinken een borrel bij Carnelleys en genieten wederom bij een knapperend haardvuur van een goede maaltijd met een wijntje om het af te maken. Gijs vertelt ons spontaan wat hij van het weekend vindt, “heel leuk is het hier en we kunnen lekker genieten” wij beamen dit wederom zonder twijfel….

We love you Twiga…. We do..

Het weekend gaat veel te snel voorbij. Zondag rijden we terug naar Nairobi, hebben Alexander en Kim een onvervalste nyoma choma afscheidlunch bij een collega en brengen we Susan na een snelle hap bij de Java house naar het vliegveld.

Veel te kort, veel te snel gegaan, maar vooral enorm genoten, lieve Suus, we missen je nu al, dank je wel en tot snel.

Liefs Alexander, Kim, Gijs en Naut.