We’re on a road to nowhere (deel 2)

Wie weet het nog …. een aantal weken geleden deden wij op zondag, de dag van het familie uitje, een dappere poging naar de Kitengala glass fabriek, een glasblazerij gelegen in een sprookjesachtige omgeving te gaan. Hoe het verhaal verder gaat kunnen jullie je vast nog herinneren. Nu we in het bezit zijn van onze 4x4 terreinwagen voelen wij ons comfortabel en zelfverzekerd genoeg om het avontuur nog een keer dunnetjes over te doen….

Ook deze keer besluiten we op zaterdagavond alvast het voorbereidende werk te doen en zitten we gebogen over de kaart van Nairobi en omstreken, aangevuld met een routebeschrijving van de website (inclusief getekend kaartje) en strepen we met potlood de te volgen weg aan. Bij belangrijke oriëntatiepunten worden kruisjes op de kaart gezet. Deze keer zullen we ons niet laten verrassen door de slechte weg. De dirt road voelt deze keer als een glad gestreken deken en dus zoeven we genietend van de rode, met grote rotsen en kuilen bezaaide zandvlakte…. Ondanks de goede voorbereiding en ondanks onze 4x4 lukt het ons alsnog op de verkeerde weg te belanden. Niks vermoedend rijden we zingend, "wij komen er wel, wij komen er wel.... ook al zijn we er nog niet, zijn we er nog niet, zijn we er nog niet" en lachend nog een minuut of 15 door tot het moment dat we ons bedenken dat die 3 kilometer nu toch wel gereden zouden moeten zijn. We zien twee Kenianen langs de kant van de weg zitten en besluiten het toch maar even te vragen. Als we het raampje open draaien slaat er een stevige walm van alcohol de auto in, dronken mannen, natuurlijk die kiezen wij weer uit…. Dat we niet heel veel wijzer van ze gaan worden, blijkt al snel wanneer zij op de vraag, `where can we find Kitengala glassfactory allebei stoïcijns een andere kant op wijzen. “Thanks”, snel het raampje dicht en wegwezen. Bij de volgende Keniaan hebben we meer succes. Hij weet de weg en wil die aan ons wijzen. Op zijn fiets rijdt hij, gehuld in regenjas en wollen muts voor ons uit richting de factory. Wij zien hem gaan, stof dwarrelend van links naar rechts, over het fietspad dat in deze contreien beter lijkt te zijn aangelegd dan de weg. Bij het zien van de ingang van de factory is iedereen blij, wij omdat we deze tweede poging met de sprookjesachtige torentjes van Kitengala echt niet weer met hangende pootjes terug hadden willen gaan naar de bewoonde wereld zonder de glasblazerij te hebben bezocht en de fietsguide omdat we hem voor zijn hulp van ongeveer 10 minuten een dagsalaris* hebben gegeven.

Gelukkig blijkt de weg er naartoe te worden goed gemaakt door de glasblazerij. Gelegen in een mengeling van Efteling en Gaudi-achtige voorwerpen en bouwsels lijkt het terrein meer op een sprookjesbos dan een glasblazerij. Alles is opgebouwd uit recyclebare materialen zoals glas, ijzer en bierdopjes. Stel je er een aantal loslopende kamelen, kippen, schildpadden en paarden bij voor en je waant jezelf op een kinderboerderij in Efteling style. Het glasblazen wordt op verzoek gedemonstreerd, een mooi en vooral vurig proces.

Het glas wordt verhit tot bijna 1100 graden. Vervolgens wordt het enigszins gekoeld met natte kranten. Daarna wordt er geblazen en gedraaid tot het een bolletje is. Het bolletje wordt groter, groter en groter. Nog een keer in de oven met vloeibaar glas geschoven en weer gekoeld en gedraaid. Dit hele ritueel wordt nog een aantal keer herhaald, de stok met de inmiddels zo groot als een handbal geworden glasbol, een aantal keer heen en weer geslingerd en hup daar is de bol veranderd in een fruitschaal met prachtig gewelfde rand, voor de liefhebber. In de schaal worden wat kranten gegooid, die meteen in vlammen opgaan, het glas is nog niet afgekoeld.

Kim en de mannen verkennen nog wat verder het terrein, terwijl Alex in de aan de werkplaats aansluitende galerie de ‘we kunnen er niet omheen om toch wat te kopen’ glazen in laat pakken in een grote stapel bubbeltjes papier omdat wij weten dat we straks nog terug moeten over de dirt road die al snel wordt omgeven door alleen maar zandwegen en vervolgens over gaat in een rode, met grote rotsen en kuilen bezaaide zandweg, zou toch jammer zijn...

Tijdens deze trip worden we opnieuw hevig geconfronteerd met de enorme droogte in het land. De kadavers van dode koeien en kalveren liggen her en der langs de weg verspreid. In de lucht cirkelen de gieren tevreden rond, de buiken gevuld. Waar de kadavers nog vers zijn, verzamelen de gieren zich om zich tegoed te doen aan een feestmaal.

Hoewel het de afgelopen dagen een aantal keer heel stevig geregend heeft, met in onze keuken lekkages, hier en daar een teiltje of emmer, als gevolg, is het niet voldoende voor hier, op het platteland zijn de enorme regens juist het probleem.

Door de droogte en de enorme regenval buiten de stad gaat de oogst verloren. De kranten melden dat op dit moment ongeveer 50% van de Kenianen zich moet redden met een dagsalaris* van 1 dollar, voor ons niet voor te stellen.

De 10% rijkste van het land bezitten 42% van het hele vermogen, de 10 % armste bezitten 0,75 %. De contrasten worden alleen maar groter.

Woensdagavond komt onze eerste visite, wij hebben er zin in. Gijs gaat sinds deze week niet meer naar de peuterklas maar naar het nieuwe lokaal. Reden voor twee dagen feest bij de peuters afgelopen week, inclusief face paint en bouncing castle, natuurlijk….

In de agenda voor dinsdag staat na nog veel meer bloed, zweet en tranen en na vele uren telefoneren met de baas van de baas van de baas van de baas van Julius van Villa care, een afspraak met de klusjesman, door ons ingehuurd, dreigement nummer 1 helaas in uitvoering. De boodschap kwam dus toch niet over, helaas. Wie weet na deze week........ ………………………….stressloze
dagen zonder mannetjes in of om ons huis en in ons hoofd of achterhoofd, natuurlijk.

Liefs Alexander, Kim, Gijs en Naut