Malaika nakupenda Malaika

De, volgens ons, welverdiende vakantie, het einde van het laatste nieuws en het begin van het onderstaande nieuws.

Het kamp was overleefd en ook thuis bleek iedereen er zonder kleerscheuren van af te zijn gekomen. We konden dus in een tijdsbestek van een uur of acht alles uitpakken en vervolgens weer inpakken. Gelukkig was het meeste voorwerk al gedaan en was er zelf tijd over voor een wijntje op het terras vooruitkijkend op de wuivende palmen, zon, zee en strand.

Om 7.00 uur zitten we allemaal, nog niet helemaal uitgeslapen, maar wel fris gewassen in de taxi op weg naar het vliegveld. Na een kop koffie en een toiletbezoek mogen we al aan boord van het vliegtuig.

Flight 540, goedkoop, maar bij het noemen van deze maatschappij als de maatschappij die ons naar Zanzibar zou moeten vliegen, horen we van verschillende kanten subtiel en soms wat minder subtiel de twijfels van mensen, “Mhh”, “AI”, “echt waar?!?!?”.

Het valt ons alleszins mee. Het vliegtuig is op tijd, we hebben allemaal een zitplaats, er is een babyriem voor Siem en er zijn zwemvesten. Tenminste dat beweert onze stewardess. Volgens haar zitten we er bovenop, “bij nood trekt u het zwemvest uit de zitting van de stoel”.
Oké, interessant en waar zit het zwemvest voor de baby?

De vlucht gaat goed, iedereen is blij, de vakantiestemming zit er al vroeg in. Bij aankomst worden we verwelkomd door een chauffeur met een bordje. We laten het lekker op ons af komen. Stappen in de bus en genieten van het uitzicht en de tophit van Zanzibar: “Malaika”.

Uroa bay dat is onze bestemming. Na een minuut of 40 komen we aan en zien we de prachtige strandhuisjes tussen de wuivende palmen op een, toch wel behoorlijk wit, zandstrand.

In no time hebben we onze zwemspullen uit de koffer getrokken en trekken we naar het strand.
De grote mannen genieten van het zoeken naar schelpen, bouwen van kastelen en het spelen in de branding van de zee. Siem doet niet graag onder voor zijn broers en betreedt met enige twijfel toch redelijk dapper het strand.
Na 10 minuten zit hij volledig op zijn gemak met zijn handen door het zand te scharrelen om ze vervolgens met evenveel gemak in zijn mond te stoppen en af te likken.

Op het strand vinden we een mannetje die ons wel wil gidsen en rondrijden op Zanzibar. De chauffeur en gids is een kleine, trotse Tanzaniaan, met maar één cassettebandje in zijn, van zijn broer van zijn neef zijn tantes zusje geleende auto. Het wereldberoemde nummer, “Malaika”wordt deze dag dan ook grijs gedraaid.
We bezoeken Stone Town, de markt, het huis van Freddy Mercury, the house of wonder en eten heerlijk op een dakterras met uitzicht over de stad en de zee. De opvang voor zee schilpadden in een natuurlijk aquarium doet het minstens zo goed bij de mannen.

Om de dag voor iedereen met een tropisch gevoel af te sluiten, rijden we door naar een nog mooier, witter zandstrand, met nog wilder wuivende palmbomen om te genieten van de zonsondergang met in de ene hand een lekker drankje en in de andere hand een stuk verse ananas of kokosnoot. Wanneer we ’s avonds laat thuiskomen, huppelt Gijs richting ons strandhuis met Naut in zijn kielzog. Samen neuriën ze “Malaika” waarbij Naut pas op de plaats maakt voor een paar swingende dansstappen.

Wij vermoeden dat we jullie niet hoeven te vertellen dat dit wat ons betreft nog wel wat langer had mogen duren, maar helaas…. aan al het moois komt een einde en dus ook aan deze heerlijke dagen op Zanzibar.

Even waren we flight 540 volledig vergeten. A. het ging op de heen weg zo voorspoedig en B. Zon, zee en strand had ons een beetje rozig gemaakt.

BANG daar zijn we, terug in de realiteit.
Het vliegtuig heeft twee uur vertraging (dat op zondagavond 20.00 uur), de kinderen moe, hangerig en plakkerig en nog een keer wat extra vertraging.

Niet getreurd denken we nog. Het is maar een uur want we hoeven niet zoals op de heenweg een tussenlanding te maken…

Als het vliegtuig eenmaal gearriveerd is, gaat het snel. In no time worden we van de vertrekruimte te voet naar het vliegtuig geloodst. In het vliegtuig is het zitten en HUP de lucht in. Geen tijd om ons heen te kijken. Al snel wordt duidelijk dat de JET die ons beloofd is iets minder JET is dan we dachten. De kist rammelt aan alle kanten, het geluid tijdens het opstijgen is oorverdovend. Dit geluid wordt overigens niet minder na het opstijgen. Nu we in de lucht zitten, vinden we ook tijd om rond te kijken. Overal plakband, tape en patchworklapjes op stoelen, bij verlichting en in het gangpad. Op dat moment worden de “ai’s mhh’s en echt’s?!”duidelijk!

Wij kijken elkaar aan en denken, “een uur zal ie het wel volhouden,toch!?”

Vervolgens komt het bericht van de vriendelijke stewardess “Onze aankomst tijd is 00.30 uur met een vliegtijd van 1 uur en 45 minuten”. “Wat zegt ze?” “Hoorde jij dat ook?”. We vragen het na, “Ja, goed gehoord, nee we gaan geen tussenstop maken, maar we vliegen niet in een JET, maar in een airbus”.AIRBUS?!”

We zijn veilig thuis gekomen. 3,5 uur later dan gepland dat wel, maar we zijn er. De volgende keer flight 540? mhhh?!

Terug thuis gaan we verder. We worden geconfronteerd met opnieuw veel droogte, de aanslag in de stad met vele doden en gewonden en het nieuws dat al het verplegend personeel op staande voet is ontslagen omdat ze staakten voor betere lonen en arbeidsvoorwaarden. Dat kan volgens ons alleen in Kenia. Tienduizenden mensen op straat zetten omdat ze vooruit willen en zich niet conformeren aan het systeem. Ze kunnen overigens wel weer solliciteren op hun oude baan, dit tegen de oude voorwaarden en het oude salaris. We blijven ons verbazen.

Volgende week gaan de kinderen een nachtje logeren en zullen wij proberen weer eens een sportieve prestatie op onze naam te zetten. De Shompole halve marathon…
Voor Alexander als het goed gaat de voorbode voor de Lewa marathon in juni. Voor Kim om te kijken of na de geboorte van Siem de conditie weer op pijl begint te raken.
We spreken jullie snel

Liefs Alexander, Kim, Gijs, Naut en Siem