Zomaar een dag uit het leven van…………..

De tijd raast met zo’n rotgang langs ons heen dat we zelf niet meer weten waar we geëindigd zijn en waar we moeten beginnen.

Misschien dan toch maar gewoon aan het einde van de vorige update…

Woensdag 1 juni een National Holiday ‘Madaraka day’ genaamd omdat Kenia 38 jaar geleden onafhankelijk werd. Een belangrijke dag voor de Kenianen, voor ons extra vrije dag. De kinderen maken zich op voor een weekend logeren bij vrienden, wij maken ons op voor een weekend weg naar Meru, nog even samen op pad voordat we uitbreiden.

Daar waren we en daar gingen we dan ook. Op vrijdag bleven de jongens een dag thuis bij Elisabeth. Wij vertrokken in alle vroegte richting Meru. Met z’n tweeën in de auto, muziekje aan, regelmatig het hoofd naar achter draaiend met de verwachting een slapend, gapend of verveeld kind aan te treffen en ons dan steeds weer te realiseren dat we echt een weekend weg zijn zonder de kinderen.

De eerste uren gaan voorspoedig. De dorpen zien eruit zoals we verwachten, veel rode aarde, stof, stallen met fruit, aardappels, tomaten, kolen, huisraad en plastic schoenen. Een ezeltje hier, schaapje daar met als afwisseling een kudde koeien, kippen en bavianen. Voor ons Kenia zoals we het langzaam aan beginnen te kennen.

Rijstvelden, rijgen zich aan thee- en koffie plantages die zich vervolgens weer rijgen aan ananasvelden omringt met veel heuvels, groen en palmbomen.

Helaas valt het niet mee om te genieten van al deze schoonheid van de natuur. De weg van Nairobi naar Meru mag dan wel helemaal geasfalteerd zijn….. lekker rijden is het allerminst. Niemand heeft ons verteld dat de plus minus 300 kilometer lange weg bezaaid is met zo’n 250 ‘speedbumps’. Na het nemen van zo’n hobbel ( die soms zo hoog zijn dat je letterlijk geheel tot stilstand moet komen om niet 500 meter verderop gelanceerd te worden) geef je wat gas………… en dan, PATS voor je het weet, stuit je alweer op de volgende…

Licht gebroken komen we dan ook, na zo´n zes uur rijden aan in Meru. We worden direct verrast door grote groepen giraffen, gazelles en zebra’s. Hier en daar graast een nieuwsgierige olifant. Al snel komt het besef dat we een heerlijk weekend tegemoet gaan.

Elsa’s kopje, vernoemt naar het leeuwenjong dat door mensen is opgevoed op de kop van een berg. De ligging van de lodge beneemt je de adem. De lodge is zoveel mogelijk ecologisch. Ons huisje ligt dan ook deels op/in de rots. We hebben een voordeur, maar daar is dan ook direct alles mee gezegd. Deuren en ramen heeft het huis niet, alles is open met uitzicht op het park beneden..

Alles wat we zien en doen is heerlijk! Tussen de game drives door lezen we allebei een heel boek, in één dag! Wie kan zich dat nog voorstellen…We luieren bij het zwembad en eten ’s avonds buiten onder een hemel met duizenden sterren.

Natuurlijk gaat zo’n weekend veel te snel voorbij, maar bij thuiskomst in Nairobi is het ook weer genieten van die twee mannen die een geweldig logeerweekend bij vrienden achter de rug hebben. Na een relaxed avondje BBQ-en gaan we met z’n vieren weer richting Njumbi road.

Nog geen week later staat alweer het volgende event op het programma…. Gijs zijn grote vriend, uit Kenia, maar ondertussen alweer ruim 1,5 jaar wonend in Nederland is in het land en dus moet er gelogeerd worden. Op school vindt de hereniging plaats. De twee vliegen elkaar in de armen en besluiten elkaar de eerste tien minuten niet meer los te laten. Het lijkt alsof ze elkaar gisteren nog gezien hebben.

Samen voetballen, koekjes bakken, naar het dierenweeshuis, pannenkoeken eten en samen slapen in het grote logeerbed. Als we ’s nachts even een kijkje gaan nemen, ligt Gijs met zijn hoofd op de buik van zijn grote vriend te slapen. Na twee keer logeren en een hele dag spelen breekt opnieuw het moment van afscheid nemen aan. Het valt ze beide zwaar, maar met de belofte dat er in oktober in Rotterdam gelogeerd mag worden lukt het de mannen elkaar nog een laatste high five te geven en naar elkaar te zwaaien zonder dat de tranen komen.

Op zondagochtend heeft de familie er een nieuwe activiteit bij. Al sinds december vorig jaar heeft de oudste telg van ons gezin het over paardrijden. Tot nu toe konden we dit steeds af houden door te zeggen dat hij daarvoor echt nog te klein was en de paarden vooral veel te groot..

Nu doet één van de meisjes uit zijn klas, toevallig ook de dochter van de vrienden waar Gijs en Naut logeerden tijdens ons weekendje Meru, al een tijdje aan paardrijden, zondagochtend,half 10..Gijs was mee geweest tijdens het logeerweekend en was echt niet meer te vermurwen, hij moest en zou gaan paardrijden. Niks te klein, paarden te groot….

Een aantal weken was het weer ons nog goed gezind… bij teveel regen, de vorige avond, geen paardrijden maar goed zoals jullie allen weten komt er na regen altijd zonneschijn(ook hier), dus vorige week zijn moeder en zoon samen richting de manege vertrokken.

Gijs uitgerust in lange broek met laarzen en een gezonde portie zenuwen, Kim met nog wat gebrek aan slaap, dikke ogen en een gezonde portie tegenzin.

Aangekomen bij de manege was het al snel geregeld. Gijs ging rijden op ´Shadow´een joekel van een pony, waar hij met gemak, twee keer opgestapeld nog steeds onderdoor kon lopen. Nog even een cap op voor de veiligheid en HUP daar ging de kleine, grote man! Dat Gijs zijn naam niet heel gemakkelijk uit te spreken is, weten we ondertussen al een tijdje en dus reageert ook vandaag Gijs net zo gemakkelijk op de naam ´charies´ als op alle andere verbasteringen van het origineel.

Wat kan een mens zich trots voelen en stiekem ook een beetje ontroerd. Vol overgave volgt Gijs de aanwijzingen van de instructeur op, dat het allemaal in het Engels gebeurt, lijkt hem in het geheel niet te deren. De gezonde portie tegenzin is spontaan verdwenen, waarna bijna tegelijkertijd het vermoeden wordt geboren dat we hier meer zondagen zullen gaan slijten.

Ondertussen zijn we weer vier weken verder. De vakantie is in zicht en daarmee ook het begin van het zwangerschapsverlof van Kim.

Een bezoek aan de gynaecoloog afgelopen vrijdag was wederom een bevestiging van het feit dat de goede man zich vooral nergens zorgen over maakt. Nog een maand te gaan en dus kan Kim over 3,5 weken terug komen. Een dag na de uitgerekende datum want hij moet wel goed uitgerust de bevalling kunnen doen en is dus afgelopen zaterdag vertrokken voor een welverdiende vakantie van 3,5 weken naar Engeland en Frankrijk!

We houden jullie op de hoogte…

Geloof dat we opnieuw kunnen afsluiten met jullie veel plezier te wensen met het aankomende zomerse weer in Nederland! Wij hebben herfst, veel modder af en toe een bui, maar gelukkig met aangename temperaturen.

Liefs Alexander, Kim, Gijs en Naut