Go with the flow…down on the beach, back to life…

.....met Keniaanse ambtenaren

Na 11 dagen terug in Nairobi waren we al weer toe aan een leuke trip buiten de stad. Op donderdag werden de koffers alvast deels gepakt omdat er vrijdag nog een behoorlijk vol programma voor zowel Alexander als Kim op de rol stond.

Vrijdagochtend naar MP Shah hospital voor de 28 weken echo. Zoals dat in alle ziekenhuizen gaat is het eerst wachten, betalen, wachten en als je dan een beetje geluk hebt ben je dan voor de lunch aan de beurt. Dat verliep deze keer soepel… Om 10.00 uur stonden we weer buiten met opnieuw een hele rits foto’s van handen, voeten en zelfs een foto in 3-D van het gezicht van onze kleine van Schie to be...

Alex werd afgezet op kantoor waarna Kim een rondje sportschool en boodschappen deed om vervolgens haar vrijdag ‘taxi en haal zes kinderen van school, neem alle spullen mee en breng ze veilig thuis taak’ te vervullen. Om 13.00 uur kwam Kim met alleen nog de eigen kroost thuis en werd er na een snelle lunch en het in bed stoppen van de kinderen nog een bliksem bezoek gebracht aan de gynaecoloog. De goede man, ruim de 60 gepasseerd, deed in een razend tempo wat routine onderzoek en stelde al snel vast dat alles tot nu toe op rolletjes verloopt. Op de vraag , hoe nu verder? Zei hij laconiek, “wil jij een nieuwe afspraak maken?” Nou, ja ik weet niet wat gebruikelijk is?” “Prima, kom dan over twee maanden maar terug”. “Uuuuh maar dat is vier dagen voor de uitgerekende datum!” “O, nou over zes weken is ook goed”. Geruststellend of verontrustend? De goede man heeft er in ieder geval alle vertrouwen in.

Helaas zit het verkeer op weg naar huis enorm tegen. Het is inmiddels 15.30 uur, Alexander moet nog worden opgehaald en om 16.30 uur staat de taxi voor de deur. Gelukkig komt de taxi, op z’n Keniaans ruim een half uur te laat en valt het verkeer richting het vliegveld mee. We zijn op tijd en komen rond 20.30 uur aan op Malindi airport. Daar worden we opgewacht door de driver van ‘Hemingways resort’. In de bus zijn warme, jawel, handdoekjes zodat we ons kunnen opfrissen, het begin van een heerlijk weekend op het strand.

Wat we doen? Struinen over het strand, zwemmen in het zwembad, zeilen en BBQ-en op een dhow, het dorp verkennen met de TUK-TUK, zandkastelen bouwen, ijsjes eten en vooral heel erg genieten van de zon en elkaars gezelschap.

Helaas komt aan alle mooie dingen een eind. Op maandagavond na het dinner rijden we terug naar Malindi airport en komen we uiteindelijk om 23.30 uur thuis aan. De volgende ochtend moet er gewoon weer gewerkt worden en hebben we te maken met zowel een figuurlijke als een letterlijke koude (we zijn vergeten de warm water boiler aan te zetten bij thuiskomst) douche.

De week daarop is het dan na bijna twee jaar wonen en werken in Kenia werkelijkheid geworden, of nou, ja bijna werkelijkheid geworden. Kim haar werkvergunning ligt klaar bij ‘Nyayo house’ het gemeente huis van Nairobi. Ophalen en een laatste stempel lijken we te zijn verwijderd van dit felbegeerde document.

De lokale staff van de Nederlandse school heeft al vaker met dit bijltje gehakt en dus besluit Kim om samen met Mulwa, de Manus van alles op een donderdagochtend richting City center te vertrekken. Nganga, de buschauffeur van school rijdt ons de stad in. Om 9.00 vertrekken we van school. Helaas is het zelfs op dit tijdstip van de dag al razend druk en dus duurt het bijna een uur om op de plaats van bestemming te geraken. We worden gedropt en gaan vol goede moed in rij nummer één staan. We belanden bij loket drie, eenmaal aan de beurt blijkt dat we bij loket vier moeten zijn….

Gelukkig daar is de rij niet zo lang. Een groot bord met regels en afspraken wijst ons erop dat Kim één pasfoto nodig heeft om een aanvraag te doen voor de ‘Aliencard’ een kaart die je kan gebruiken als identiteitsbewijs, waar op staat dat je resident van Nairobi bent. Gelukkig één pasfoto zit nog in een verborgen vakje van Kim haar portemonnee. Eenmaal aan de beurt zegt de mevrouw achter de balie dat ze niet één, maar twee pasfoto’s nodig heeft en of we snel de rij kunnen verlaten zodat ze door kan met haar drukke werkzaamheden.

Buiten op straat, twee keer de hoek om verwijderd van Nyayo house staat een mannetje met een digitale camera, een stoel en een stuk wit geschilderd hout met een grote glimlach op zijn gezicht op ons te wachten. Even zitten, kijken en drie minuten wachten. Met de pasfoto’s op zak gaan we terug naar binnen en sluiten we keurig aan in de rij voor loket vier. Het duurt even voordat we opnieuw vooraan staan en we te horen krijgen van de mevrouw achter het loket dat er een kopie moet komen van het entry bewijs…

Langzaam begint er een gevoel van irritatie op te borrelen….

Mulwa gaat kopieren terwijl Kim wacht. Poging nummer drie. Met de pasfoto’s en de kopie van het entry bewijs op zak sluiten we keurig aan in de rij voor loket vier. Het duurt even voordat we weer vooraan staan en we te horen krijgen van de mevrouw achter het loket dat er ook een kopie moet komen van het paspoort…

De irritatie borrelt een beetje verder wanneer Mulwa opnieuw op pad gaat voor een kopie en Kim wacht….

De klok tikt door, het is inmiddels 11.40 uur en om 13.00 uur wordt er geluncht, uitgebreid… Ben je niet klaar dan mag je om 14.30 uur terug komen en begint het hele gebeuren van voor af aan.

Met de pasfoto’s, de kopie van het entry bewijs en de kopie van het paspoort op zak gaan we terug naar binnen en sluiten we voor de vierde keer keurig aan in de rij voor loket vier. Het duurt even voordat we opnieuw vooraan staan, horen dat de papieren nu in orde zijn, maar we niet loket vier maar loket vijf moeten hebben voor de aanvraag van de ‘Alien card’. Een blik opzij laat ons zien dat deze rij minstens dubbel zolang is als de rij voor loket vier en we dus nog steeds geen stap verder zijn.

De ambtenaar aan loket vijf lijkt zich niet zo druk te maken. Rustig achterovergeleund op zijn stoel kauwt hij alvast een boterham weg terwijl de ‘tea break’ net voorbij is en de lunchpauze niet lang meer op zich laat wachten.

Om 12.10 uur hebben we de aanvraag betaald (natuurlijk), getekend en wordt er opgesplitst. Mulwa in de rij voor het laatste stempel in het paspoort en Kim in de rij voor het zetten van vingerafdrukken en handtekening. Om 12.30 uur wordt er geroepen om “James”, meerdere malen. Er komt van niemand een reactie en dus komt de ‘vriendelijke’ ambtenaar schoorvoetend achter haar loket vandaan en gebied Kim mee te komen. In haar hand heeft ze een formulier met de naam “James”en een pasfoto van een kalende man van middelbare leeftijd. Kim protesteert. Bij nader inzien, neemt de vrouw achter het loket voor lief dat Kim inderdaad niet de persoon is die ze zoekt en wordt Kim terug gedirigeerd naar de rij.

12.30 uur “Kim Jansen, come”. In een volgende wachtruimte staan nog zo’n vijftien wachtende, maar gelukkig blijkt op dit moment dat het Keniaanse systeem heel anders opereert dan ieder ander systeem en mag Kim vooraan in de rij aansluiten. Alle vingers van beide handen worden met inkt bedrukt en afgestempeld op een enorm vel papier, 12.50 uur klaar!

Mulwa staat ondertussen bij loket acht zenuwachtig op en neer te springen. Tien minuten voor sluiting en nog geen stempel. Uiteindelijk hebben we geluk en verlaten we na drie uur wachten om 12.58 uur met stempel het gebouw.

Met de lokale bus terug naar school kost ons ook nog eens een uur, blij dat het erop zit en nu voorlopig maar niet nadenken over het feit dat we straks na de komst van onze kleine van Schie to be alle papieren door de Keniaanse ambtenaren aldaar moeten laten opmaken.

Wij beginnen te begrijpen waarom de Keniaanse mannen niet twee dagen, maar twee weken verlof hebben na de geboorte van hun kind.

Ondertussen is het woensdag 1 juni en hebben we vandaag een National Holiday ‘Madaraka day’ genaamd omdat Kenia 38 jaar geleden onafhankelijk werd. Een belangrijke dag voor de Kenianen, voor ons extra vrije dag. De kinderen maken zich op voor een weekend logeren bij vrienden, wij maken ons op voor een weekend weg naar Meru, nog even samen op pad voordat we uitbreiden.

Lieve allemaal geniet van het zomerse weer in Nederland en voor velen de vrije dag met hemelvaart.

Tot snel, Alexander, Kim, Gijs en Naut