…We hebben ook een lekke band…stop that train….
Door: Kim
Blijf op de hoogte en volg kimenalex
04 Augustus 2010 | Kenia, Nairobi
We zijn terug, thuis, in Nairobi na 17 dagen heerlijk zomers Nederland is het goed om thuis te komen. De rode aarde, de geur, ons huis en de mensen geven ons het gevoel dat het goed is…
Heel veel tijd om na te genieten van onze heerlijke tijd in Nederland hebben we niet. Als een razende Roeland gaan we door het huis, pakken we tassen uit, draaien we de was, tikken we een matras op de kop voor de aankomende visite en doen we boodschappen.
Voor dat we ‘Kenia’ hebben kunnen zeggen, hebben we Bernard alweer op pad gestuurd om de visite op te halen en staan we alweer de koffers te pakken voor de volgende trip, bestemming ‘Musambweni’ ongeveer 50 kilometer onder Mombasa, waar de zon altijd schijnt en dat hebben we nodig nu het winter is in Nairobi.
Zondagochtend vertrekken we om 6.30 uur met onze eigen auto en een gehuurde auto richting de kust. De gehuurde auto, is na veel onderhandelen en uiteindelijk onder lichte bedreigingen van Bernard in ons bezit gekomen voor een prikkie. Zoals jullie allen zullen begrijpen, rijd je voor een prikkie geen Mercedes en dus moeten we al na korte tijd de conclusie trekken dat we, als we op de weg willen blijven rijden, niet harder kunnen dan 100 km per uur en dat Bernard het stuur met zoveel kracht moet controleren dat de rekening voor de fysiotherapie waarschijnlijk volgende week bij ons op de mat zal verschijnen…. Geeft allemaal niks, de stemming zit er goed in. Naut zingt de eerste drie uur aan de lopende band, helikopter, helikopter, we genieten van het uitzicht en hebben gezorgd voor genoeg versnaperingen. Na een uur of vier rijden worden we optimistisch en zoals ook vele van jullie wel zullen begrijpen is dat vragen om problemen…. Na vier uur en tien minuten begint de huurauto voor een prikkie te schudden en te zwieberen. In eerste instantie komt nog de gedachte op dat Bernard even het stuur wat speling heeft gegeven, maar helaas…. we hebben een lekke band.
In no time ligt de reserveband op de auto, we benutten de tijd goed door even wat te snacken, gebruik te maken van het openbaar toilet en gaan na een minuut of vijftien weer vol goede moed verder.
Na een minuut of vijf worden we gebeld door de volgauto, “hebben jullie al gemerkt dat jullie helemaal over de weg zwalken en dat het reservewiel er niet goed uit ziet?” Ja, wat zeg je dan. Natuurlijk hebben we gemerkt dat de gehuurde auto voor een prikkie niet beschikt over het meest geavanceerde reservemateriaal, maar gebruiken in deze de struisvogel politiek, ‘kop in het zand’ en door tuffen maar.
In de eerst volgende stad dus naar een benzine station om de band te laten repareren, weer een half uur vertraging, maar nog steeds zijn we vol goede moed.
Uiteindelijk bereiken we na acht uur rijden de pont, zijn de goden ons goed gezind en kunnen we zo de boot oprijden. Aan de andere kant komt het gevoel van we zijn al bijna al in ons opborrelen. Vol enthousiasme wordt er uit volle borst, “we zijn er bijna” gezongen, helaas rijden we zo’n 40 kilometer te ver door die we dan vervolgens, inderdaad, ook weer terug moeten rijden.
‘Chelsoon Samawathi’ ons huis voor de komende week, ligt prachtig, helemaal verscholen in het groen, direct aan het strand, het zwembad lonkt.
De dagen daarna doen we niet veel meer dan luieren op het strand, aan het zwembad, schelpen zoeken, boekje lezen, spelletje, wandeling door het dorp en genieten van heel veel verse vis. Een paradijs voor klein en groot. Alexander, Naut en Mare gaan zaterdag al naar huis. De rest geniet nog twee dagen, maar dan zit het er voor iedereen op en zwaaien we met een beetje pijn in ons hart naar de mensen van het huis.
Heel veel tijd om hier over na te denken is er niet, om zeven uur vertrekt de trein vanuit Mombasa en begint alweer het volgende avontuur. Er worden nog wat laatste versnaperingen ingekocht, wat foto’s gemaakt, wat gedanst met de lokale Elvis en dan is het alweer tijd om in te stappen. Natuurlijk gaat de trein niet om zeven uur rijden, we zijn niet voor niets in Kenia. Het geeft ons de tijd om ons rustig te installeren, de bel voor het diner goed te kunnen horen om vervolgens het eerste deel van de maaltijd in een stilstaande trein op het station te nuttigen. Midden in het hoofdgerecht, begint de trein te pruttelen en zijn we op weg. Het is nog een hele kunst om zonder te veel ongelukken je eten te nuttigen in een Keniaanse trein, maar we komen er redelijk mee weg.
In de coupe zijn ondertussen de bedden opgemaakt, worden de tanden gepoetst bij het wastafeltje, waarna de twee jongste reizigers met één oor op het kussen al in slaap vallen. De rest lummelt nog een beetje rond, kijkt uit het raam, leest een boek.
Om een uur of 23.30 gaat bij iedereen het licht uit… tot we om 7.00 uur gewekt worden door de bel voor het ontbijt. In het restaurant ontmoeten we Frederik, ‘head of mission’. Nogal gewichtig beweegt de vriendelijke man zich door het gangpad van het restaurant terwijl hij aan de lopende band om stilte vraagt. Wij nippen nog altijd niets vermoedend van ons jus als Frederik komt met de Quote, “Hebben jullie goed geslapen? …. Ik niet. Problems”. Iedereen rechtop in zijn stoel terwijl Frederik met een nogal triomfantelijke blik zijn verhaal vervolgd. Er blijkt een trein te zijn omgevallen ergens verderop en we gaan over twee stations stoppen om daar te wachten tot het probleem verholpen is. Het gaat drie uur duren weet de beste man ons te vertellen en het goede nieuws is dat we stoppen op een station waar de weg dichtbij is…. einde bericht en weg is Frederik.
Nog even zijn we met stomheid geslagen,’this is Kenia, welcome back’. We besluiten het maar eens even aan te zien, bellen voor de zekerheid al wel even met het thuisfront. We bekijken de stationsrestauratie, jagen achter de kippen aan en snacken nog maar eens wat.
Frederik loopt als een druk man op en neer over het station. De meeste niet Afrikaanse treinreizigers zijn er ondertussen tussen uit geknepen met de sporadisch langsrijdende matatu busjes en wij besluiten nog maar eens te checken hoe we ervoor staan, tijd 10.30 uur, vertraging ondertussen ruim twee uur.
Frederik geeft meer duidelijkheid, zijn telefoon is er net mee opgehouden dus kan hij niet bellen om te informeren hoe we ervoor staan. Zijn telefoon ligt nu aan de oplader, als de telefoon is opgeladen gaat hij weer contact opnemen met de mannen ter plaatse. “Uuuh Frederik, je kunt toch bellen als je telefoon aan de stroom ligt en uuuh Frederik hoe laad jij je telefoon op als je de oplader in je hand hebt”….
Wij trekken onze eigen conclusie en bellen Bernard, Frederik komt melden dat het nog drie uur duurt en zoals ook vele van jullie wel zullen begrijpen, leek ons dat even waarschijnlijk als dat Pinksteren en Pasen op één dag vallen…
Om 1.30 uur zitten we in de auto, hebben we vijf uur vertraging opgelopen en zeggen we achteraf dat het een ervaring was om niet snel te vergeten.
De afgelopen dagen maakt Kenia zich op voor morgen, het referendum voor de grondwet. De tijden zijn roerig en velen zijn bang voor een herhaling van de post election taferelen eind 2007. Wij hebben ons zo goed en zo kwaad als mogelijk voorbereid en hopen op het beste…
Lieve groeten,
Alexander, Kim, Gijs, Naut, Chantal, Hans, Tim, Fenne en Mare
Heel veel tijd om na te genieten van onze heerlijke tijd in Nederland hebben we niet. Als een razende Roeland gaan we door het huis, pakken we tassen uit, draaien we de was, tikken we een matras op de kop voor de aankomende visite en doen we boodschappen.
Voor dat we ‘Kenia’ hebben kunnen zeggen, hebben we Bernard alweer op pad gestuurd om de visite op te halen en staan we alweer de koffers te pakken voor de volgende trip, bestemming ‘Musambweni’ ongeveer 50 kilometer onder Mombasa, waar de zon altijd schijnt en dat hebben we nodig nu het winter is in Nairobi.
Zondagochtend vertrekken we om 6.30 uur met onze eigen auto en een gehuurde auto richting de kust. De gehuurde auto, is na veel onderhandelen en uiteindelijk onder lichte bedreigingen van Bernard in ons bezit gekomen voor een prikkie. Zoals jullie allen zullen begrijpen, rijd je voor een prikkie geen Mercedes en dus moeten we al na korte tijd de conclusie trekken dat we, als we op de weg willen blijven rijden, niet harder kunnen dan 100 km per uur en dat Bernard het stuur met zoveel kracht moet controleren dat de rekening voor de fysiotherapie waarschijnlijk volgende week bij ons op de mat zal verschijnen…. Geeft allemaal niks, de stemming zit er goed in. Naut zingt de eerste drie uur aan de lopende band, helikopter, helikopter, we genieten van het uitzicht en hebben gezorgd voor genoeg versnaperingen. Na een uur of vier rijden worden we optimistisch en zoals ook vele van jullie wel zullen begrijpen is dat vragen om problemen…. Na vier uur en tien minuten begint de huurauto voor een prikkie te schudden en te zwieberen. In eerste instantie komt nog de gedachte op dat Bernard even het stuur wat speling heeft gegeven, maar helaas…. we hebben een lekke band.
In no time ligt de reserveband op de auto, we benutten de tijd goed door even wat te snacken, gebruik te maken van het openbaar toilet en gaan na een minuut of vijftien weer vol goede moed verder.
Na een minuut of vijf worden we gebeld door de volgauto, “hebben jullie al gemerkt dat jullie helemaal over de weg zwalken en dat het reservewiel er niet goed uit ziet?” Ja, wat zeg je dan. Natuurlijk hebben we gemerkt dat de gehuurde auto voor een prikkie niet beschikt over het meest geavanceerde reservemateriaal, maar gebruiken in deze de struisvogel politiek, ‘kop in het zand’ en door tuffen maar.
In de eerst volgende stad dus naar een benzine station om de band te laten repareren, weer een half uur vertraging, maar nog steeds zijn we vol goede moed.
Uiteindelijk bereiken we na acht uur rijden de pont, zijn de goden ons goed gezind en kunnen we zo de boot oprijden. Aan de andere kant komt het gevoel van we zijn al bijna al in ons opborrelen. Vol enthousiasme wordt er uit volle borst, “we zijn er bijna” gezongen, helaas rijden we zo’n 40 kilometer te ver door die we dan vervolgens, inderdaad, ook weer terug moeten rijden.
‘Chelsoon Samawathi’ ons huis voor de komende week, ligt prachtig, helemaal verscholen in het groen, direct aan het strand, het zwembad lonkt.
De dagen daarna doen we niet veel meer dan luieren op het strand, aan het zwembad, schelpen zoeken, boekje lezen, spelletje, wandeling door het dorp en genieten van heel veel verse vis. Een paradijs voor klein en groot. Alexander, Naut en Mare gaan zaterdag al naar huis. De rest geniet nog twee dagen, maar dan zit het er voor iedereen op en zwaaien we met een beetje pijn in ons hart naar de mensen van het huis.
Heel veel tijd om hier over na te denken is er niet, om zeven uur vertrekt de trein vanuit Mombasa en begint alweer het volgende avontuur. Er worden nog wat laatste versnaperingen ingekocht, wat foto’s gemaakt, wat gedanst met de lokale Elvis en dan is het alweer tijd om in te stappen. Natuurlijk gaat de trein niet om zeven uur rijden, we zijn niet voor niets in Kenia. Het geeft ons de tijd om ons rustig te installeren, de bel voor het diner goed te kunnen horen om vervolgens het eerste deel van de maaltijd in een stilstaande trein op het station te nuttigen. Midden in het hoofdgerecht, begint de trein te pruttelen en zijn we op weg. Het is nog een hele kunst om zonder te veel ongelukken je eten te nuttigen in een Keniaanse trein, maar we komen er redelijk mee weg.
In de coupe zijn ondertussen de bedden opgemaakt, worden de tanden gepoetst bij het wastafeltje, waarna de twee jongste reizigers met één oor op het kussen al in slaap vallen. De rest lummelt nog een beetje rond, kijkt uit het raam, leest een boek.
Om een uur of 23.30 gaat bij iedereen het licht uit… tot we om 7.00 uur gewekt worden door de bel voor het ontbijt. In het restaurant ontmoeten we Frederik, ‘head of mission’. Nogal gewichtig beweegt de vriendelijke man zich door het gangpad van het restaurant terwijl hij aan de lopende band om stilte vraagt. Wij nippen nog altijd niets vermoedend van ons jus als Frederik komt met de Quote, “Hebben jullie goed geslapen? …. Ik niet. Problems”. Iedereen rechtop in zijn stoel terwijl Frederik met een nogal triomfantelijke blik zijn verhaal vervolgd. Er blijkt een trein te zijn omgevallen ergens verderop en we gaan over twee stations stoppen om daar te wachten tot het probleem verholpen is. Het gaat drie uur duren weet de beste man ons te vertellen en het goede nieuws is dat we stoppen op een station waar de weg dichtbij is…. einde bericht en weg is Frederik.
Nog even zijn we met stomheid geslagen,’this is Kenia, welcome back’. We besluiten het maar eens even aan te zien, bellen voor de zekerheid al wel even met het thuisfront. We bekijken de stationsrestauratie, jagen achter de kippen aan en snacken nog maar eens wat.
Frederik loopt als een druk man op en neer over het station. De meeste niet Afrikaanse treinreizigers zijn er ondertussen tussen uit geknepen met de sporadisch langsrijdende matatu busjes en wij besluiten nog maar eens te checken hoe we ervoor staan, tijd 10.30 uur, vertraging ondertussen ruim twee uur.
Frederik geeft meer duidelijkheid, zijn telefoon is er net mee opgehouden dus kan hij niet bellen om te informeren hoe we ervoor staan. Zijn telefoon ligt nu aan de oplader, als de telefoon is opgeladen gaat hij weer contact opnemen met de mannen ter plaatse. “Uuuh Frederik, je kunt toch bellen als je telefoon aan de stroom ligt en uuuh Frederik hoe laad jij je telefoon op als je de oplader in je hand hebt”….
Wij trekken onze eigen conclusie en bellen Bernard, Frederik komt melden dat het nog drie uur duurt en zoals ook vele van jullie wel zullen begrijpen, leek ons dat even waarschijnlijk als dat Pinksteren en Pasen op één dag vallen…
Om 1.30 uur zitten we in de auto, hebben we vijf uur vertraging opgelopen en zeggen we achteraf dat het een ervaring was om niet snel te vergeten.
De afgelopen dagen maakt Kenia zich op voor morgen, het referendum voor de grondwet. De tijden zijn roerig en velen zijn bang voor een herhaling van de post election taferelen eind 2007. Wij hebben ons zo goed en zo kwaad als mogelijk voorbereid en hopen op het beste…
Lieve groeten,
Alexander, Kim, Gijs, Naut, Chantal, Hans, Tim, Fenne en Mare
-
04 Augustus 2010 - 09:07
Arnold Van Schie:
Heerlijk weer zo'n mooi reisverslag van Kim !
Genieten jullie allemaal nog van de vacantie, laat Alexander maar werken. Veel groetjes en leifs van oma Eline en opa Arnold -
04 Augustus 2010 - 12:37
Lotje:
Leuk thuiskomen, met gelijk weer een verhaal uit Kenia.....wat hebben wij een saaie (maar heerlijk ontspannen)vakantie gehad ivm met jullie avonturen.
Liefs Lotje -
05 Augustus 2010 - 09:37
Bets:
Fijn weer nieuws uit Kenia te horen met de loges die het natuurlijk geweldig hebben. Chan -Tal nog gefeliciteerd met je verjaardag, heel bijzonder in een andere wereld.Heel veel plezier nog .Genieten maar .
Bets en Wim -
10 Augustus 2010 - 20:21
Chantal:
Ha lieve allemaal,
Avontuur op avontuur! Jullie zijn weer helemaal terug! En wat een schitterende foto's, geweldig, die donkere koppies bij julllie blonde mannen!
Geniet er nog van!
XXX Chantal
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
