We like to move it, move it… house for sale?
Door: Kim
Blijf op de hoogte en volg kimenalex
17 Augustus 2010 | Kenia, Nairobi
We zijn er nog, al duurt het deze dagen wat langer dan jullie van ons gewend zijn. Met visite en het opstarten van werk, blijft er ook hier niet altijd tijd over voor een update.
Waar waren we….
Donderdag 5 augustus we bellen maar weer eens met de huizenbaas van Loresho grove nummer 18, het adres waar wij per 20 augustus naar toe verhuizen. Velen van jullie zijn hiervan nog niet op de hoogte omdat wij zelf pas met het verhuisbericht wilden komen als alle onderhandelingen rond waren en de handtekening op de papieren zou staan. De goede man is nog steeds enthousiast, de reparaties verlopen voorspoedig en we zijn meer dan van harte welkom om vrijdag met eigen ogen te komen bekijken dat we hier te maken hebben met een Keniaan die zich aan zijn woord houdt, een uitzonderlijk soort. Die avond spreken we samen door wat we willen checken, welke kleur we de keuken willen laten schilderen en of we voor een hond of toch de kippen gaan.
Vrijdag 6 augustus 7.00 uur in de ochtend. Al snuivend en tierend komt Alexander de trap op, “als ik het niet dacht, het is toch niet te geloven, wat krijgen we nou, er is iets heel ergs aan de hand”. Meteen gaan de bellen rinkelen en staat iedereen op scherp. Mail van de huizenbaas: “My father showed the house to other tenants and they are willing to pay more money. If you can match the price the house is still yours. This is what we call the hard part of doing business in Kenya” en daarmee vallen onze verhuisplannen in een tijdsbestek van nog geen twaalf uur zonder pardon in het water.
Een vervelende en lange mailconversatie volgt, we bellen met zowel zoon als pa en beide wijzen met de vinger naar elkaar. Na een lange dag van wikken en wegen besluiten we toch de meer prijs van de huur te willen betalen, voordat we dit aangeven, vragen we de goede man of als we dat doen het huis dan ook daadwerkelijk voor ons is of dat het sowieso al vergeven is aan een ander.
Wat een gemis aan vertrouwen is zijn antwoord, “Off course it’s yours no problem”, waarna we vervolgens drie dagen niets horen, als een pitbull onze tanden in deze kwestie zetten en de man net zolang blijven lastigvallen met mails en telefoontjes dat hij na vier dagen dan eindelijk een sms verstuurd met de boodschap dat we naar het huis kunnen fluiten, einde verhaal. Zowel zoon als pa zijn niet meer bereid met ons te praten. Wij slikken de zure appel met enige pijn en moeite door en plakken een pleister op de wond door zo snel mogelijk Nairobi uit te gaan, waar we in Naivasha in een caravan van twee aan elkaar gelaste containers likken aan onze wonden.
Het weer is prachtig, de caravan geniaal zoals wederom varen op het meer en de wandeling door de kloof van Hell’s gate. Als volleerde avonturiers sluiten Fenne en Mare zich aan bij onze twee mannen en banjeren ze samen, heuvel op, kloofje af, water in, modder door… we genieten.
Alexander verlaat het gezelschap op zondag terwijl de rest blijft tot en met dinsdag. Woensdag en donderdag blijven we in de buurt en maken we ons op voor weekend weg nummer zeventien. Op het programma staan lake Baringo en lake Bogorio.
De rit er naartoe is prachtig, heel veel groen, palmbomen afgewisseld met enorme cactusbomen, planten en termieten heuvels. Hoe verder we komen, hoe meer de temperatuur oploopt en dat geeft een heel fijn gevoel.
De eerste nacht slapen we in een banda en nemen we alvast een kijkje bij het ‘Heron house’, het huis waar we de tweede nacht zullen logeren. Het huis ligt pal aan het water, waar de krokodillen en hippo’s tot gevaarlijk dichtbij de kant kunnen komen, maar wij aannemen dat ze minstens een meter of tien uit de kant blijven.
We varen ook hier op het meer, zien vooral vogels, vogels, vogels en nog meer vogels. Genieten bij het zwembad van de buren en eten bij ondergaande zon op de veranda van het huis terwijl we genieten van de geluiden en het uitzicht. Voor de volgende dag hebben we deze ochtend al een safaribus met chauffeur en gids geregeld om met ons mee te rijden naar Lake Bogorio. De gehuurde safaribus, is dit keer zonder enig onderhandelen in ons bezit gekomen voor een behoorlijke hoeveelheid Keniaanse BOB ( Shillingen) maar we hebben geleerd van de huurauto voor een prikkie en veiligheid gaat nog steeds boven alles. Zoals jullie allen zullen begrijpen, rijd je zelfs voor een behoorlijke hoeveelheid Keniaanse BOB in Kenia niet in een mercedes maar enig vertrouwen in de uitspraak van gids hebben we wel, “The car is the same compared to your car”.
Op zondag worden we gewekt door geluiden die verdacht veel lijken op het geluid van hippo’s gevaarlijk dicht bij de kant… In het water een meter of twee van de kant liggen twee weltevreden nijlpaarden loom te kauwen op stevige stengels riet. Zo nu en dan bevestigd met een fikse boer, een onderdompeling van lijf en leden om vervolgens weer loom verder te kauwen op de volgende struik stevige stengels riet, ons gemiste huis is even heel ver naar de achtergrond verdwenen.
Ondertussen staat er naast onze Toyota Prado een enorm aftandse matatubus geparkeerd. Wacht eens even waar is de door ons bestelde safaribus voor een behoorlijke hoeveelheid Keniaanse BOB, the same compared to our car?
“Er zijn wat problemen met de door jullie bestelde safaribus, we hebben ‘m eigenlijk dubbel geboekt en nu dachten we dat we jullie wel konden afschepen met een aftandse matatubus…” “Nee, joh natuurlijk geen probleem, uuuh hoe dom denk je eigenlijk dat wij zijn…?”. Terwijl wij bespreken wat te doen, deel van de prijs af, toch met z’n achten, vier kinderenstoelen en de bagage in één auto door een natuurpark rijden, niet gaan, ijsbeert de gids goed acterend schuldbewust rond de matatu tot wij komen met het alles omvattende eindoordeel. Even lijkt hij opgelucht; “We gaan”, klinkt goed, “maar niet in de matatu”, zijn gezicht betrekt, “je regelt maar wat beters en snel”, onweer.
Na tien minuten bellen, ijsberen, bellen en ijsberen is de landcruiser van de baas geregeld en zijn we, na tien minuten afkloppen van banken, verwijderen van jerrycans, gereedschap en het installeren van het vogelboek voor een behoorlijke hoeveelheid Keniaanse BOB, tevreden en comfortabel op weg naar Lake Bogorio.
Geisers, hotsprings en 1,5 miljoen flamingo’s maken dit meer tot een waar paradijs en wat zijn we blij met de landcruiser. Onderweg terug nemen we een duik in het zwembad en rijden we bijna een landschildpad voor zijn sokken die op zijn dooie akkertje de grote weg oversteekt.
De visite zit in Masai mara en wij zijn weer aan het werk, als we een gaatje over hebben, kunnen we het toch niet laten om nog wat naar huizen te speuren, we (still) like to move it move it.
Liefs Alexander, Kim, Gijs en Naut
Waar waren we….
Donderdag 5 augustus we bellen maar weer eens met de huizenbaas van Loresho grove nummer 18, het adres waar wij per 20 augustus naar toe verhuizen. Velen van jullie zijn hiervan nog niet op de hoogte omdat wij zelf pas met het verhuisbericht wilden komen als alle onderhandelingen rond waren en de handtekening op de papieren zou staan. De goede man is nog steeds enthousiast, de reparaties verlopen voorspoedig en we zijn meer dan van harte welkom om vrijdag met eigen ogen te komen bekijken dat we hier te maken hebben met een Keniaan die zich aan zijn woord houdt, een uitzonderlijk soort. Die avond spreken we samen door wat we willen checken, welke kleur we de keuken willen laten schilderen en of we voor een hond of toch de kippen gaan.
Vrijdag 6 augustus 7.00 uur in de ochtend. Al snuivend en tierend komt Alexander de trap op, “als ik het niet dacht, het is toch niet te geloven, wat krijgen we nou, er is iets heel ergs aan de hand”. Meteen gaan de bellen rinkelen en staat iedereen op scherp. Mail van de huizenbaas: “My father showed the house to other tenants and they are willing to pay more money. If you can match the price the house is still yours. This is what we call the hard part of doing business in Kenya” en daarmee vallen onze verhuisplannen in een tijdsbestek van nog geen twaalf uur zonder pardon in het water.
Een vervelende en lange mailconversatie volgt, we bellen met zowel zoon als pa en beide wijzen met de vinger naar elkaar. Na een lange dag van wikken en wegen besluiten we toch de meer prijs van de huur te willen betalen, voordat we dit aangeven, vragen we de goede man of als we dat doen het huis dan ook daadwerkelijk voor ons is of dat het sowieso al vergeven is aan een ander.
Wat een gemis aan vertrouwen is zijn antwoord, “Off course it’s yours no problem”, waarna we vervolgens drie dagen niets horen, als een pitbull onze tanden in deze kwestie zetten en de man net zolang blijven lastigvallen met mails en telefoontjes dat hij na vier dagen dan eindelijk een sms verstuurd met de boodschap dat we naar het huis kunnen fluiten, einde verhaal. Zowel zoon als pa zijn niet meer bereid met ons te praten. Wij slikken de zure appel met enige pijn en moeite door en plakken een pleister op de wond door zo snel mogelijk Nairobi uit te gaan, waar we in Naivasha in een caravan van twee aan elkaar gelaste containers likken aan onze wonden.
Het weer is prachtig, de caravan geniaal zoals wederom varen op het meer en de wandeling door de kloof van Hell’s gate. Als volleerde avonturiers sluiten Fenne en Mare zich aan bij onze twee mannen en banjeren ze samen, heuvel op, kloofje af, water in, modder door… we genieten.
Alexander verlaat het gezelschap op zondag terwijl de rest blijft tot en met dinsdag. Woensdag en donderdag blijven we in de buurt en maken we ons op voor weekend weg nummer zeventien. Op het programma staan lake Baringo en lake Bogorio.
De rit er naartoe is prachtig, heel veel groen, palmbomen afgewisseld met enorme cactusbomen, planten en termieten heuvels. Hoe verder we komen, hoe meer de temperatuur oploopt en dat geeft een heel fijn gevoel.
De eerste nacht slapen we in een banda en nemen we alvast een kijkje bij het ‘Heron house’, het huis waar we de tweede nacht zullen logeren. Het huis ligt pal aan het water, waar de krokodillen en hippo’s tot gevaarlijk dichtbij de kant kunnen komen, maar wij aannemen dat ze minstens een meter of tien uit de kant blijven.
We varen ook hier op het meer, zien vooral vogels, vogels, vogels en nog meer vogels. Genieten bij het zwembad van de buren en eten bij ondergaande zon op de veranda van het huis terwijl we genieten van de geluiden en het uitzicht. Voor de volgende dag hebben we deze ochtend al een safaribus met chauffeur en gids geregeld om met ons mee te rijden naar Lake Bogorio. De gehuurde safaribus, is dit keer zonder enig onderhandelen in ons bezit gekomen voor een behoorlijke hoeveelheid Keniaanse BOB ( Shillingen) maar we hebben geleerd van de huurauto voor een prikkie en veiligheid gaat nog steeds boven alles. Zoals jullie allen zullen begrijpen, rijd je zelfs voor een behoorlijke hoeveelheid Keniaanse BOB in Kenia niet in een mercedes maar enig vertrouwen in de uitspraak van gids hebben we wel, “The car is the same compared to your car”.
Op zondag worden we gewekt door geluiden die verdacht veel lijken op het geluid van hippo’s gevaarlijk dicht bij de kant… In het water een meter of twee van de kant liggen twee weltevreden nijlpaarden loom te kauwen op stevige stengels riet. Zo nu en dan bevestigd met een fikse boer, een onderdompeling van lijf en leden om vervolgens weer loom verder te kauwen op de volgende struik stevige stengels riet, ons gemiste huis is even heel ver naar de achtergrond verdwenen.
Ondertussen staat er naast onze Toyota Prado een enorm aftandse matatubus geparkeerd. Wacht eens even waar is de door ons bestelde safaribus voor een behoorlijke hoeveelheid Keniaanse BOB, the same compared to our car?
“Er zijn wat problemen met de door jullie bestelde safaribus, we hebben ‘m eigenlijk dubbel geboekt en nu dachten we dat we jullie wel konden afschepen met een aftandse matatubus…” “Nee, joh natuurlijk geen probleem, uuuh hoe dom denk je eigenlijk dat wij zijn…?”. Terwijl wij bespreken wat te doen, deel van de prijs af, toch met z’n achten, vier kinderenstoelen en de bagage in één auto door een natuurpark rijden, niet gaan, ijsbeert de gids goed acterend schuldbewust rond de matatu tot wij komen met het alles omvattende eindoordeel. Even lijkt hij opgelucht; “We gaan”, klinkt goed, “maar niet in de matatu”, zijn gezicht betrekt, “je regelt maar wat beters en snel”, onweer.
Na tien minuten bellen, ijsberen, bellen en ijsberen is de landcruiser van de baas geregeld en zijn we, na tien minuten afkloppen van banken, verwijderen van jerrycans, gereedschap en het installeren van het vogelboek voor een behoorlijke hoeveelheid Keniaanse BOB, tevreden en comfortabel op weg naar Lake Bogorio.
Geisers, hotsprings en 1,5 miljoen flamingo’s maken dit meer tot een waar paradijs en wat zijn we blij met de landcruiser. Onderweg terug nemen we een duik in het zwembad en rijden we bijna een landschildpad voor zijn sokken die op zijn dooie akkertje de grote weg oversteekt.
De visite zit in Masai mara en wij zijn weer aan het werk, als we een gaatje over hebben, kunnen we het toch niet laten om nog wat naar huizen te speuren, we (still) like to move it move it.
Liefs Alexander, Kim, Gijs en Naut
-
17 Augustus 2010 - 20:03
Arnold Van Schie:
Jammer dat de verhuizing niet door gaat, jullie hadden je er toch op verheugd en wij wilden al 2 kipjes meenemen!
Wat een hoop flamingo's, dit waren echt geen pelikanen, liefs, opa Arnold -
18 Augustus 2010 - 10:39
Gera Berends:
Lieve moedige Kenianen: Houd er de moed maar in, ik duim mee vanuit Zwolle! -
19 Augustus 2010 - 11:36
Ilona:
Jammer geen huis met tuin, maar gelukkig nog wel een huis! Mooie plekken zijn jullie geweest bij de meren en geisers. Spanned met de hippo's zo dichtbij. Hartelijke groet -
22 Augustus 2010 - 11:16
Bets:
Hallo allemaal
Wat zullen dit onvergetelijke herinneringen zijn voor jullie.Geweldig !!!
lieve groetjes voor allen vanuit Haelen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
