Running wild
Door: Kim
Blijf op de hoogte en volg kimenalex
27 Juni 2010 | Kenia, Nairobi
De week van het aftellen tot zaterdag 26 juni, de dag van de Lewa Safaricom marathon 2010. We werken en kijken voetbal, met in ons hoofd steeds maar weer die dag, zaterdag, de dag dat het moet gaan gebeuren….running wild.
Donderdagavond doen we de eerste voorbereidingen, tassen worden gepakt, proviand voor tijdens het rijden, kamperen en na de race worden gekocht en de laatste training zit in de benen. Kengeles is voor ons die avond een ‘no go area’ en dus kijken we thuis voetbal op de bank.
Vrijdagochtend moet er nog gewerkt worden en om 13.45 uur is dan het vertrek. De auto wordt ingeladen, dekbed en kussen mee. Het schijnt er ’s nachts behoorlijk koud te zijn dus we zorgen ervoor goed beslagen ten ijs te komen. Auto volgetankt, uitgebreid afscheid genomen van de mannen en Elisabeth geïnstrueerd.
De rit ernaartoe is alweer een ervaring op zich. Om Nairobi uit te komen alleen al kost ons bijna een uur. De vrijdagmiddagspits begint hier al vroeg op gang te komen, de matatu’s vliegen ons om de oren en de kuilen in de wegen, net buiten de stad zijn niet voor de poes.
Vreemd is het wel, een weekend weg zonder de kinderen. Sinds we hier wonen zijn we nog geen nacht zonder die twee apen geweest wat nu resulteert in het beide met regelmaat achterom kijken om te zien of ze er nog zitten, er een ander CD-tje op moet of dat één van de twee roept dat hij moet plassen…
Het tweede gedeelte van de weg naar Lewa is nog een stuk beroerder dan het eerste gedeelte. Al slalommend vervolgen we onze weg. De afstand van 280 km wordt hiermee verlengd tot ongeveer 300 km, daarbij is het voortdurend uitkijken naar gaten in de weg. Deze gaten zijn op dit gedeelte van de route zo groot dat als je er met een snelheid van 70 kilometer inrijdt, je er vervolgens nooit meer uit komt.
Uiteindelijk bereiken we net voor het donker de ingang van het Lewa national park. Het is nog zo’n 8 kilometer door het park naar de registratie tent. De zon gaat langzaam onder en kleurt op z’n Afrikaans van geel, oranje, rood naar roze en paars. We genieten op dit stukje van de zebra’s, impala’s en hartenbeesten terwijl er op hetzelfde moment een flits van angst door ons heen gaat, morgen lopen we er tussen, als ze maar een goed humeur hebben. Om ze alvast een beetje op te warmen, zwaaien we uitbundig naar ieder dier dat we passeren.
Bij de registratietent is het een drukte van belang. Je voelt de spanning van het aankomende event. We registeren ons, krijgen een t-shirt (kleinste maat XL), ons rugnummer en een bandje voor de camping. We maken een beetje haast omdat het nu echt bijna donker is en we graag de tent opzetten voor we helemaal niets meer kunnen zien.
Wanneer de tent staat en we kennismaken met een deel van onze teamgenoten horen we dat er een minuut of vijftien geleden, op 3 meter afstand van onze tent een kudde olifanten langs paradeerde. Gelukkig is er een greppel tussen de tent en de plaats waar de olifanten zich bevinden, maar toch gaan we na onze maaltijd salade en een kopje thee met een ligt gevoel van bezorgdheid de tent in…
Om 5.30 uur kraait de haan. Ondanks het flinterdunne matje en de geluiden van de wildernis hebben we een redelijke nacht gehad. Alles en iedereen om ons heen is al in actie. Rangers lopen af en aan, Kenianen uit de buurt sjouwen met eten, drinken en kinderen op hun rug richting start om een goed plekje te veroveren om die gekke ‘wazungu’ eens flink uit te kunnen lachen, terwijl de lopers nog snel een banaantje wegwerken en zich in rijen voor de toiletten verzamelen.
Om 7.00 uur vertrekken ook wij naar de start. De zon komt op en doet meteen al zijn werk. Het is warm, nu al, dat belooft wat voor de komende uren.
Rondom de start is het gezellig druk. Een Keniaan met vooral veel Keniaanse humor praat de laatste minuten tot de start vol, wat moeten we lachen….
De eerste kilometers gebruiken we om de omgeving te verkennen, de ondergrond te ontdekken en ons een weg te banen door de groep lopers die besluit direct vanaf de start te wandelen. Het gaat lekker, al merken we meteen dat de zon en de stoffige ondergrond het lopen zwaar maakt. Het voelt, voor degene die zich daar een voorstelling van kunnen maken, een beetje als Egmond, dieren zien we hier trouwens ook niet…
Na een kilometer of acht wordt het parcours zwaarder, we gaan klimmen, klimmen en nog meer klimmen. Onze benen en neuzen zitten op dit moment al vol stof, de zon komt steeds hoger aan de hemel te staan en zorgt voor koud zweet en kippenvel. Natuurlijk rennen we door, mede dankzij de motiverende sponsor beloften. Ondertussen proberen we wat van de omgeving in ons op te nemen, Alexander maakt zelfs foto’s en dan zien we daar de zebra, één om precies te zijn…
Het klimmen houdt niet op, bijna zakt de moed vooral Kim in de schoenen, dat loopt zwaar. Terug naar ‘blijven lachen en genieten’ dan gaat het weer. De mensen aan de kant zorgen ook voor de nodige stimulans, al lijken ze ons eerder uit te lachen dan toe te lachen. Na ongeveer zeven kilometer klimmen, lijken we de hoogste pieken gehad te hebben, Egmond in het kwadraat, voor degene die zich er een voorstelling bij kunnen maken.
Nog zes kilometer blijft het bikkelen, de zon schijnt op ons bolletje, de kilometers klimmen van ervoor zitten behoorlijk in de benen en het parcours lijkt ineens veel meer bezaaid te zijn met stenen, groot en klein. Genieten is er even niet meer bij. Geconcentreerd naar de grond kijkend lopen we verder, Egmond drie keer in het kwadraat, voor degene die zich er een voorstelling bij kunnen maken en da’s niet niks…
De laatste kilometer krijgen we weer even vleugels, mensen langs de kant, muziek en die prachtige boog waarop met grote letters finish staat geschreven, bruto tijd 2.09.14, op ons horloge zien we dat de netto tijd daar ruim 3 minuten onder zit, we zijn er en zijn tevreden.
We drinken, relaxen en zitten wat, na ongeveer 14 minuten komen de eerste marathonlopers over de finish, wat een helden.
Langzaam maken we ons klaar voor de terugweg naar de camping, een wandeling van anderhalve kilometer. Lekker om de benen weer even te bewegen. We breken de tent af, een fluitje van een cent, nemen om het geheel goed af te sluiten een koude douche, opnieuw kippenvel, waarna we de auto instappen en beginnen aan onze terugreis naar Nairobi.
De mensen die ons een beetje kennen, weten dat er na een wedstrijd patat en frikadellen gegeten moeten worden. Helaas zit dat er hier niet in. Gelukkig hebben we een Java house en kunnen we in ieder geval gaan voor de vette hap, wat smaakt dat goed na zoveel inspanning.
Running wild, een prachtig avontuur, maar of we het volgend jaar weer zullen doen?
De site is een paar weken uit de lucht, voor degene die we gaan zien in Nederland, tot snel!
Alexander, Kim, Gijs en Naut
Donderdagavond doen we de eerste voorbereidingen, tassen worden gepakt, proviand voor tijdens het rijden, kamperen en na de race worden gekocht en de laatste training zit in de benen. Kengeles is voor ons die avond een ‘no go area’ en dus kijken we thuis voetbal op de bank.
Vrijdagochtend moet er nog gewerkt worden en om 13.45 uur is dan het vertrek. De auto wordt ingeladen, dekbed en kussen mee. Het schijnt er ’s nachts behoorlijk koud te zijn dus we zorgen ervoor goed beslagen ten ijs te komen. Auto volgetankt, uitgebreid afscheid genomen van de mannen en Elisabeth geïnstrueerd.
De rit ernaartoe is alweer een ervaring op zich. Om Nairobi uit te komen alleen al kost ons bijna een uur. De vrijdagmiddagspits begint hier al vroeg op gang te komen, de matatu’s vliegen ons om de oren en de kuilen in de wegen, net buiten de stad zijn niet voor de poes.
Vreemd is het wel, een weekend weg zonder de kinderen. Sinds we hier wonen zijn we nog geen nacht zonder die twee apen geweest wat nu resulteert in het beide met regelmaat achterom kijken om te zien of ze er nog zitten, er een ander CD-tje op moet of dat één van de twee roept dat hij moet plassen…
Het tweede gedeelte van de weg naar Lewa is nog een stuk beroerder dan het eerste gedeelte. Al slalommend vervolgen we onze weg. De afstand van 280 km wordt hiermee verlengd tot ongeveer 300 km, daarbij is het voortdurend uitkijken naar gaten in de weg. Deze gaten zijn op dit gedeelte van de route zo groot dat als je er met een snelheid van 70 kilometer inrijdt, je er vervolgens nooit meer uit komt.
Uiteindelijk bereiken we net voor het donker de ingang van het Lewa national park. Het is nog zo’n 8 kilometer door het park naar de registratie tent. De zon gaat langzaam onder en kleurt op z’n Afrikaans van geel, oranje, rood naar roze en paars. We genieten op dit stukje van de zebra’s, impala’s en hartenbeesten terwijl er op hetzelfde moment een flits van angst door ons heen gaat, morgen lopen we er tussen, als ze maar een goed humeur hebben. Om ze alvast een beetje op te warmen, zwaaien we uitbundig naar ieder dier dat we passeren.
Bij de registratietent is het een drukte van belang. Je voelt de spanning van het aankomende event. We registeren ons, krijgen een t-shirt (kleinste maat XL), ons rugnummer en een bandje voor de camping. We maken een beetje haast omdat het nu echt bijna donker is en we graag de tent opzetten voor we helemaal niets meer kunnen zien.
Wanneer de tent staat en we kennismaken met een deel van onze teamgenoten horen we dat er een minuut of vijftien geleden, op 3 meter afstand van onze tent een kudde olifanten langs paradeerde. Gelukkig is er een greppel tussen de tent en de plaats waar de olifanten zich bevinden, maar toch gaan we na onze maaltijd salade en een kopje thee met een ligt gevoel van bezorgdheid de tent in…
Om 5.30 uur kraait de haan. Ondanks het flinterdunne matje en de geluiden van de wildernis hebben we een redelijke nacht gehad. Alles en iedereen om ons heen is al in actie. Rangers lopen af en aan, Kenianen uit de buurt sjouwen met eten, drinken en kinderen op hun rug richting start om een goed plekje te veroveren om die gekke ‘wazungu’ eens flink uit te kunnen lachen, terwijl de lopers nog snel een banaantje wegwerken en zich in rijen voor de toiletten verzamelen.
Om 7.00 uur vertrekken ook wij naar de start. De zon komt op en doet meteen al zijn werk. Het is warm, nu al, dat belooft wat voor de komende uren.
Rondom de start is het gezellig druk. Een Keniaan met vooral veel Keniaanse humor praat de laatste minuten tot de start vol, wat moeten we lachen….
De eerste kilometers gebruiken we om de omgeving te verkennen, de ondergrond te ontdekken en ons een weg te banen door de groep lopers die besluit direct vanaf de start te wandelen. Het gaat lekker, al merken we meteen dat de zon en de stoffige ondergrond het lopen zwaar maakt. Het voelt, voor degene die zich daar een voorstelling van kunnen maken, een beetje als Egmond, dieren zien we hier trouwens ook niet…
Na een kilometer of acht wordt het parcours zwaarder, we gaan klimmen, klimmen en nog meer klimmen. Onze benen en neuzen zitten op dit moment al vol stof, de zon komt steeds hoger aan de hemel te staan en zorgt voor koud zweet en kippenvel. Natuurlijk rennen we door, mede dankzij de motiverende sponsor beloften. Ondertussen proberen we wat van de omgeving in ons op te nemen, Alexander maakt zelfs foto’s en dan zien we daar de zebra, één om precies te zijn…
Het klimmen houdt niet op, bijna zakt de moed vooral Kim in de schoenen, dat loopt zwaar. Terug naar ‘blijven lachen en genieten’ dan gaat het weer. De mensen aan de kant zorgen ook voor de nodige stimulans, al lijken ze ons eerder uit te lachen dan toe te lachen. Na ongeveer zeven kilometer klimmen, lijken we de hoogste pieken gehad te hebben, Egmond in het kwadraat, voor degene die zich er een voorstelling bij kunnen maken.
Nog zes kilometer blijft het bikkelen, de zon schijnt op ons bolletje, de kilometers klimmen van ervoor zitten behoorlijk in de benen en het parcours lijkt ineens veel meer bezaaid te zijn met stenen, groot en klein. Genieten is er even niet meer bij. Geconcentreerd naar de grond kijkend lopen we verder, Egmond drie keer in het kwadraat, voor degene die zich er een voorstelling bij kunnen maken en da’s niet niks…
De laatste kilometer krijgen we weer even vleugels, mensen langs de kant, muziek en die prachtige boog waarop met grote letters finish staat geschreven, bruto tijd 2.09.14, op ons horloge zien we dat de netto tijd daar ruim 3 minuten onder zit, we zijn er en zijn tevreden.
We drinken, relaxen en zitten wat, na ongeveer 14 minuten komen de eerste marathonlopers over de finish, wat een helden.
Langzaam maken we ons klaar voor de terugweg naar de camping, een wandeling van anderhalve kilometer. Lekker om de benen weer even te bewegen. We breken de tent af, een fluitje van een cent, nemen om het geheel goed af te sluiten een koude douche, opnieuw kippenvel, waarna we de auto instappen en beginnen aan onze terugreis naar Nairobi.
De mensen die ons een beetje kennen, weten dat er na een wedstrijd patat en frikadellen gegeten moeten worden. Helaas zit dat er hier niet in. Gelukkig hebben we een Java house en kunnen we in ieder geval gaan voor de vette hap, wat smaakt dat goed na zoveel inspanning.
Running wild, een prachtig avontuur, maar of we het volgend jaar weer zullen doen?
De site is een paar weken uit de lucht, voor degene die we gaan zien in Nederland, tot snel!
Alexander, Kim, Gijs en Naut
-
27 Juni 2010 - 19:25
Jacqueline Groenewol:
Kanjers!! Erg leuk om jullie berichten te lezen.
Heb een fijn verlof.
Jacqueline -
27 Juni 2010 - 19:44
Bertina En Rene:
Jullie zijn super helden!! Helemaal top.
Liefs R&B -
27 Juni 2010 - 20:35
Natascha:
Goed gedaan! Tot volgende week, liefs Natascha -
28 Juni 2010 - 08:08
Gera Berends:
Ongelooflijk, wat een moed en doorzettingsvermogen!
Chapeau!!! -
28 Juni 2010 - 08:53
Bart:
RESPECT, heel veel respect!!!
Gr Bart -
28 Juni 2010 - 10:06
Marion:
Topprestatie!!! Heb gisteren 15 km gelopen in 30 graden, ook door rul zand en was helemaal kapot, maar zo kon ik wel een beetje meeleven!!! Ik ben apetrots op jullie. Tot snel.kus -
28 Juni 2010 - 10:50
Bets En Wim:
Dat was afzien konden we op de foto waarnemen.
Geweldige prestatie!!
Goede reis naar nederland gewenst.
groetjes uit Haelen -
28 Juni 2010 - 13:44
Ilona:
Gefeliciteerd met het behalen van jullie doel voor de kinderen van Jukumu. Heeft die ene zebra wel meegerend en ook de finish gehaald? Jammer dat alle andere dieren een rustdag hadden. Gelukkig kunnen jullie volgende week zelf weer naar Egmond aan Zee. -
28 Juni 2010 - 17:41
Lotje:
ben ook heel trots op jullie! Geef jullie volgende week een extra dikke knuffel. tot dan, liefs Lotje -
28 Juni 2010 - 18:55
Jacqueline En Bert:
Wat een topprestatie! Gefeliciteerd, dit hebben jullie wel weer gedaan!
Groeten Bert en Jacqueline -
02 Juli 2010 - 06:52
Chantal:
Lieve Kim en Alex,
Gefeliciteerd!!!
Wat een prestatie.
Goede reis morgen en we zien jullie op schiphol.
Dikke kus van ons -
02 Augustus 2010 - 17:30
Franca:
Voor Chantal!
Hey lieve vriendin, helemaal in Kenia!
Hoe vind je t daar?
Mis je wel,hoor...
Liefs Franca
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
