Laat de leeuw niet in zijn hemdje staan….

Nog een kleine week,vijf dagen, 131 uur en 58 minuten ofwel nog een training of drie voor de officiële start van de 2010 Lewa Safaricom marathon. Nog een kleine week,vijf dagen, 134 uur en 8 minuten ongeveer voor de hopelijk voor ons finish van de 2010 Lewa Safaricom marathon. We trainen nog steeds stug en dapper door al doet het soms pijn en lijkt de hoogte na 11 maanden wonen en sporten in Nairobi op deze trip onze ergste vijand.

Deze week heeft naast het werken en trainen in het teken gestaan van de Nederlandse mannen die, ook op hoogte, moesten laten zien wat ze waard zijn, wij leefden in het bijzonder met ze mee.

Maandag worden de logistieke verhandelingen vroeg in de morgen gevoerd. Alexander heeft een vroege afspraak, de jongens moeten naar school, er moet getraind worden en Kim moet naar Jukumu. Voor Bernard betekent dit vandaag hard werken. Hij rijdt zich een hoedje van de stad, naar school, naar Ngong town, terug en weer terug naar Ngong town om vervolgens tijdens de start van de eerste helft opnieuw richting stad te rijden om Alexander op te halen voor de tweede helft. Heel Holland in Kenia (HIK) heeft zich verzameld in Kengele’s, een alledaagse kroeg in de buurt van ons huis, net niet dichtbij genoeg om te lopen. In de auto verwisseld Kim haar kleren voor een oranje tenue en ook Gijs kan voor de dag komen in zijn oranje polo en blauwwit gestreepte broek. In de kroeg hangen een groot scherm en twee grote televisies. De stemming zit er al snel in; er wordt wat gezongen, veel getoeterd, ‘gevuvuzelaat’ en hier en daar vliegt er wat bier door de zaak. Zoals het op een waar Hollands feestje hoort te zijn is Lenie van de kroketten, met haar kroketten, ook van de partij. Even lijkt de sfeer wat minder te worden als na twintig minuten de zaak zonder broodjes kroket dreigt te komen zitten. Lenie laat het ogenschijnlijk koud. Ze stuurt resoluut één van haar mensen de kroeg uit omdat ze thuis in de diepvries nog een voorraad blijkt te hebben liggen die zou kunnen volstaan voor de hele Nederlandse gemeenschap tot de finale van het toernooi. Ook de laatste twintig minuten van de wedstrijd gaan de kroketten als de spreekwoordelijke warme broodjes (en dan met kroket) over de toonbank.

Alexander gaat terug naar kantoor, Kim traint.

De tussenliggende dagen waarop het Nederlands elftal niet speelt wordt er in huize van Schie-Jansen opvallend meer televisie gekeken dan normaal.

Het leuke voor een vader van het hebben van twee zonen is dat je tijdens voetbaltoernooien gewoon kan kijken. Niks geen gedoe over wordt het Dora, de bloemenfee, K3 in sprookjeswonderland of voetbal. Nee, gewoon gezellig oude jongens krentenbrood met z´n drieën op de bank kijken naar Spanje – Ghana of Cameroen-Denemarken. We laten het maar gebeuren….

Tussen de bedrijven door vinden de mannen het gelukkig ook gezellig om samen met Kim en Elisabeth samen chapati’s of pizza te maken of uitgebreid te gaan fietsen in de buurt.

Zaterdagochtend kopen we op de valreep een tent, we kamperen aankomende vrijdag in de buurt van Lewa National park, zal de spieren zeker niet ten goede komen met de kwaliteit matjes die wij ons een jaar of tien geleden wisten te veroorloven en die sinds die tijd niet of nauwelijks uit de verpakking zijn geweest, maar een beetje afzien hoort erbij.

Zaterdagmiddag is het opnieuw tijd voor Kengele’s. Dit keer met zowel Gijs en Naut. Voor de wedstrijd worden afspraken gemaakt over wie verantwoordelijk is voor welk kind, welk deel van de wedstrijd. De kaarten zijn geschud. Alexander-Naut, Kim- Gijs in de eerste helft. In de tweede helft wordt er gewisseld. Het gaat eigenlijk boven verwachting goed. Er zijn zoveel kinderen met speelgoed dat onderling wordt gedeeld en zolang er regelmatig een vader of moeder een aantal zakken popcorn, chips, spekjes, drankjes en broodjes kroket laat langskomen is er niemand die er klaagt. Wij denken er vooral even niet teveel over na en genieten van het oranje gevoel.

Zondag: Vaderdag…. Alexander mag uitslapen en krijgt twee prachtige stropdassen, die hij zoals het hoort de hele dag draagt. Spontaan besluiten we in de auto te stappen en wat rond te gaan rijden in Nairobi National park. Redelijk midden op de dag, geen hoge verwachtingen, maar dan toch ineens een leeuwin die de weg oversteekt, nog geen minuut later gevolgd door twee mannetjes. We volgen ze een tijdje en houden onze adem in en zingen zacht “hup Holland hup, laat de leeuw niet in zijn hemdje staan”.

Net nog even onze nieuw aangeschafte koepeltent opgezet in de woonkamer. We weten het, gemakkelijker kan niet, maar onze kampeerspieren zijn behoorlijk vast geroest en aangezien we volgende week waarschijnlijk genoeg spieren zullen aanspreken dachten we toch het zekere voor het onzekere te nemen om na nog geen vijf minuten te ontdekken dat het inderdaad een fluitje van een cent is.

Op naar de volgende wedstrijd van Nederland, op naar Lewa.

Liefs Alexander, Kim, Gijs en Naut