Life is sweet and so is Sweetwaters

Vanmorgen 5.30 uur opnieuw een vroeg vertrek van visite. Dit keer overigens voorlopig, in ieder geval tot ons bezoek aan Nederland begin juli, de laatste keer. Ilona bedankt het was gezellig, we blijven het leuk vinden ons leven hier te delen.

De afgelopen week was eigenlijk een week zoals velen. Maandag werken en Jukumu, dinsdag werken, woensdag werken, waarbij we rond half tien een zieke Gijs moeten ophalen uit zijn klas waar hij na een aantal keer hevig spugen in slaap is gevallen in de armen van onze Keniaanse klassenassistent Ruth. Gijs verdwijnt helemaal in deze stevige, warme liefdevolle vrouw. Tijdens de overdracht wordt hij nauwelijks wakker, de rest van de dag brengt hij spugend en slapend door. Gelukkig gaat het donderdag alweer een stuk beter, maar besluiten we toch hem nog een dag thuis te houden. Dit tot groot genoegen van zijn broertje Naut die deze ochtend net iets enthousiaster lijkt te zwaaien bij het vertrek naar school. De triomfantelijke blik die hij grote broer Gijs toewerpt spreekt daarbij boekdelen.

Ilona bezoekt ondertussen de olifanten, de giraffen, de bomas, gaat mee naar Jukumu en laat zich volledig gaan bij een atelier met snuisterijen van noord tot zuid Kenia en terug. Met drie gevulde plastic zakken komt ze terug. Koffer 1 van de twee meegenomen koffers uit Nederland is bij aankomst in Nairobi direct geleegd dus ruimte genoeg…

Met z’n 3-en gaan we eten bij een nieuw geopend restaurant, wat op dit moment the place to be, hip and happening zou moeten zijn. Omdat we natuurlijk wel een beetje bij willen blijven, besluiten we er een avond aan te wagen. Bij aankomst op de parkeerplaats van een geheel onaf pand met vier verdiepingen (doet een beetje denken aan het Volkskrant gebouw in Amsterdam) komt de herrie ons nog voor het openen van de autoportieren al tegemoet. Worden we dan toch oud....? Gelukkig is de live band gestationeerd buiten het restaurant, een beetje weggestopt in een hoekje van de garderobe en kunnen we elkaar tijdens het overigens heerlijke diner, gewoon verstaan.

Vrijdagochtend wordt er nog gewerkt. Om 13.00 uur vertrekken we vanaf school richting Sweetwaters, een tented camp in de buurt van Mount Kenya. Het rijden gaat zeer voorspoedig. Voordat we het weten rijden we de poort binnen van Ol Pejeta Conservancy, een privé park waarbinnen onze tent zich bevindt. Bij aankomst vallen we met onze neus in de boter, of beter gezegd met onze neus in een enorme kudde giraffen. De lodge beschikt over een enorme drinkplaats voor dieren en meteen bij aankomst wordt duidelijk dat het een komen en gaan is van dieren.

Bij onze tent aangekomen maken we kennis met bob de bush bok, helemaal gevloerd ligt hij onverschrokken op wat gras te kauwen als wij met onze spullen het pad bewandelen. Hij lijkt geheel niet onder de indruk, kijkt een keer en knabbelt dan even onverstoorbaar verder.

Tijdens de ochtenddrive zien we olifanten, giraffen, bavianen, impala’s, Thompson gazelles, grant’s gazelles, buffels, zwarte en witte neushoorns, zebra’s, maar geen van de katachtige, helaas. We bezoeken het chimpansee weeshuis dat zich in het park bevindt. In dit gebied zijn er twee groepen met chimpansees, in totaal 43 dieren waarvan er 3 geboren zijn in het weeshuis. De meeste zijn gered uit voornamelijk Burundi en Congo waar ze werden gehouden als huisdier, als reclamestunt bij een autohandelaar of als attractie op markten en feesten.

Een dubbel gevoel want ook hier leven de apen niet in totale vrijheid en moeten ze bijgevoerd worden om te overleven, maar zonder de sanctuary zouden deze chimpansees het helemaal niet hebben gered. Dat de Chimps niet gediend zijn van luidruchtige groepen Keniaanse toeristen wordt al snel duidelijk. Als ze dan ook nog het gevoel krijgen dat ze worden uitgelachen ga je als toeschouwer helemaal een brug te ver. Stap 1: Max zet het op een krijsen. Stap 2: Max rent woest zwaaiend met zijn armen op en neer, waarbij in een tijdsbestek van luttele seconden zo’n 30 meter overbrugt. Stap 3: Max graait een hand stenen van de grond, brult nog een keer waarna hij tijdens stap 4 de stenen gooit naar de voor zijn gevoel pestkoppen van het stel. Het hele publiek stuift, ook weer in luttele seconden, 20 meter naar achter, maar zoals een ezel zich nooit aan dezelfde steen stoot, doet de Keniaanse toerist dit wel. Nog geen vijf minuten na het aap Max incident beginnen ze opnieuw te schreeuwen en te lachen, Max gaat opnieuw los, de Kenianen stuiven opnieuw naar achter en Gijs wil “NOOOOOIT” meer naar de chimpansees!

Tussendoor genieten we van het zwembad, het prachtige uitzicht op Mount Kenya en de hordes dieren bij de drinkplaats.

Zaterdagmiddag en zondagochtend vullen we op met safari’s, maar de katachtigen laten zich niet zien.

Zondagochtend rijden we terug naar Nairobi. Gaan we met Gijs en Naut naar een kinderpartijtje waar er koekjes worden gebakken, poppenkast wordt gespeeld en de kinderen zich tegoed doen aan frites met knakworst. Nee, de oud-Hollandse appelmoes is hier geen hit meer.

Deze week is het vakantie op school en heeft Alexander vrijdag een verplichte vrije dag omdat de lang verwachte en geplande verhuizing naar het nieuwe kantoor van Deloitte eindelijk gaat gebeuren. Ooit (bezoek februari 2009) stond de verhuizing gepland voor september 2009, dus is het tot op de dag van vandaag nog steeds de vraag of het de mannetjes zal lukken om het in onze ogen nog steeds niet volledig en complete kantoorgebouw op te leveren voor vrijdag. We houden jullie op de hoogte.

Liefs uit een (ondertussen opdrogend) Nairobi

Alexander, Kim, Gijs en Naut