Waar blijft de tijd….

Alweer een week voorbij gevlogen… en voor we het wisten hadden we Elly vanmorgen in het vliegtuig terug naar Nederland gesouffleerd.

Lieve mama, oma, Elly we missen je nu al en hebben het heel fijn gevonden dat je bij ons was, voelt een beetje kaal zo met z’n vieren, maar gebruiken de komende tien dagen om ons op te maken voor de komst van oma Eline en opa Arnold.

Een gekke week… zondag vertrekken Alexander en Ben naar Nederland. Ben weer gewoon naar huis en Alexander voor een bliksembezoek, werk en daarbij elke vrije minuut gebruikend om bij te praten en borrelen met iedereen die maar in de gelegenheid of buurt is.

Elly, Kim en de mannen blijven achter, spontaan begint maandag de zon weer te schijnen waarbij wij ons toch even hebben afgevraagd of het misschien dan toch Ben geweest is die de verkeerde dans heeft uitgevoerd een week of drie geleden of dat toch gewoon de tijd van de lange regens is aangebroken, zij het een maand eerder dan normaal, maar gezien het in de war zijn van het weer al zo’n beetje sinds onze komst in Nairobi ruim 7 maanden geleden, zeker niet onmogelijk.

Maandag gaan we naar spinnersweb, een atelier waar vele Keniaanse kunstenaars hun waren tentoonstellen en hopen op een koper voor hun spullen van prularia tot handgesneden houten badkuipen. Gijs en Naut vermaken zich kostelijk en rukken alles van de schappen en de planken terwijl Kim probeert haastig de één weg te houden bij de porseleinen schalen en bekers, zwaait de ander gevaarlijk met een enorme stiletto in het rond. Zonder noemenswaardige ongelukken weten we het atelier weer te verlaten.

Dinsdag doen we amani ya Juu, de Masai markt, zwemmen we op de compound en verruild Alexander het koude Nederland voor Tanzania waar het maar liefst 35 graden is en de lucht aanvoelt als een dikke warme wollen deken, woensdag doen we opnieuw een hele middag zwembad omdat het mooie weer maar niet van ophouden weet en we hiervan alles willen meepakken voordat de regen weer met bakken uit de hemel komt, donderdag wordt er nog meer gezwommen en tussen de bedrijven door werkt Kim waarbij de inspecteur onderwijs uit Nederland ook nog eens goed getimed deze week de school bezoekt.

Vrijdag pikken we nog een marktje mee en bezoeken we Carol en de kinderen bij Jukumu Letu, het project waar 126 kinderen in de leeftijd van 3 maanden tot 7 jaar worden opgevangen en onderwezen. Elly is onder de indruk en Kim ook omdat er sinds het laatste bezoek alweer zoveel is ontwikkeld. Vandaag hebben de oudere kinderen een sportdag op een nabij gelegen veldje. Carol vertelt dat het veld geen eigendom is van jukumu maar dat de eigenaar zich nog niet heeft gemeld en ze dus tot die tijd dankbaar gebruik maken van deze natuurlijke sportvelden. Om bij het veldje te komen, steken we een kleine vuilnisbelt over. Eenmaal op het veld is het een lust voor het oog. De glooiende bergen met de acacia’s en een beetje nevel laag bij de grond. De zon schijnt en de kinderen hebben een geweldige ochtend. Oer Hollands worden er spelletjes gespeeld als zaklopen, estafette met op drie punten het aantrekken van veel te grote overhemden, broeken en overjassen en spijkerpoepen. Koninginnendag in de kleine dorpen en gehuchten in Nederland is er niets bij… Gijs kijkt zijn ogen uit , terwijl hij naast de spelen een grote attractie blijkt te zijn. De kinderen voelen aan zijn gezicht en pakken zijn handen vast. Gijs heeft het een beetje moeilijk en verstopt zich achter oma of moeder. Als hij ziet dat er een aantal kinderen verder op lustig gebruik maken van de openbare toiletten besluit hij dat hij ook moet en gaat recht op zijn doel af. Terwijl de Keniaanse kinderen met gepaste gene omgedraaid van het grote publiek gaan staan vindt Gijs dat overbodig en laat hij zijn broek zakken en plast hij in de richting van de toeschouwers, tot grote hilariteit van de kinderen, die moeten oppassen dat hun schoenen niet nat worden omdat ze op nog geen 20 centimeter afstand het hele tafereel uitvoerig bekijken.

s ‘Avonds komt Alexander terug uit Tanzania, laten we de kinderen achter bij Elisabeth en nemen we Elly mee naar de Japanner en hebben we nog even tijd om bij te praten.

Zaterdag nog de safari walk, een rondje knippen en een kopje koffie bij amani ja yuu en dan zijn we rond.

Zondagochtend, we slapen door de wekker heen, of eigenlijk hebben we de wekker niet aangezet. Gelukkig, wie had gedacht dat we dat ooit nog eens zouden zeggen, zorgen Gijs en Naut voor een natuurlijk ritme van altijd voor zes uur wakker en zijn we om 6.10 uur allemaal klaar voor vertrek…. dag lieve oma…. We missen je nu al en vonden het heel fijn dat je bij ons was.

Liefs Alexander, Kim, Gijs en Naut