Mister cabdriver….

Een week met weinig grote gebeurtenissen, maar toch genoeg te vertellen om niet een weekje over te slaan.

Maandagochtend 6.30 uur. Alexander vertrekt naar het Serena hotel in de stad voor een conferentie, komt daar om 6.50 uur aan en gaat met een krantje en een kopje koffie in de lobby zitten omdat hij ruim een uur te vroeg is, maar dit logistiek de beste oplossing leek om vandaag iedereen op tijd op zijn of haar plaats van bestemming aan te laten komen.6.50 uur Alexander begint wat rusteloos om zich heen te kijken omdat hij verdacht weinig activiteit ziet dat doet denken aan mogelijk een conferentie voor meer dan vele zakenmensen waarvan de start over minder dan een uur zou moeten zijn. Hij kijkt nog eens op zijn telefoon om vervolgens te ontdekken dat hij in het verkeerde hotel zit. Gelukkig is Bernard nog on the way en kan hij naar het goede hotel rijden waar Bernard vervolgens de auto op kan pikken om door te rijden naar Vihiga Close no 3.

Op Vihiga close no 3 verloopt deze ochtend het hele ochtendritueel in een rustige, ontspannen sfeer. De taxi voor Ben en Elly is geregeld, via ‘Kenatco’, bekend om zijn goede service en nooit te laat, Gijs is klaar om naar school te gaan, Elisabeth is er voor Naut, er wordt nog koffie gedronken en Kim heeft haar sport outfit al aan om direct na aankomst van Bernard in de auto te springen, Gijs naar school te brengen en zich vervolgens in het zweet te werken op de sportschool waarna ze volgens het strakke maar haalbare schema om 11.00 uur terug op school kan zijn om te helpen bij het zwemmen van de peuters, geen vuiltje aan de lucht.

Bernard rijdt stipt half 8 de compound binnen, de taxi is nog niet gesignaleerd en Kim belt Alexander, die nog steeds met een krantje en een kopje koffie in de lobby, zij het op dit moment de lobby van het intercontinental, zit te wachten op de start van de conferentie.

Er wordt wat heen en weer gebeld. Alexander: “Hij is bij het Kileleshwa police station, zou er over vijf minuten moeten zijn”. Kim: “Oké prima we wachten het af”. Tien minuten later, Kim: “Nog geen taxi gezien, de tijd begint te dringen”. Alexander: “Hij zou voor de poort moeten staan”. Kim loopt naar de poort ( in de regen, wel ja), in geen velden op wegen een taxi te bekennen. Kim: “Sta bij de poort, zie geen hond, sta wel in hondenweer.”Alexander: “Hij noemt een straat die in niet ken en zegt dat hij er over vijf minuten is”.
Ondertussen is het 7.50 uur en de serene ochtend is niet meer…
Alexander: “Hij is er nu, staat voor de poort”. Kim: “Nou, niet voor de onze”. 8.00 uur Kim: Bernard brengt Elly en Ben weg, Gijs gaat mee en de taxi kan afgebeld worden”. Alexander: “Hij zegt dat hij er nu aan komt”. Kim: “Te laat we zijn al weg”. Daar gaat de strakke planning….

Gelukkig blijft het regenen tot half 12 en wordt er niet gezwommen, zijn Elly en Ben op tijd op het vliegtuig en blijven wij nog even hangen. Vluchten zijn samengevoegd en ze moeten op een ander deel van de luchthaven zijn, “Do you have a car?” Sorry? Het is onze bedoeling om te gaan vliegen… Alles weer terug in de auto en HUP naar de andere kant van Wilson airport, geen boardingpassen, maar vooral geen paniek. Elly en Ben blijven er rustig onder en uiteindelijk krijgen we in de middag het bericht dat ze veilig zijn aangekomen en de zon volop schijnt, lang leve de kust.

Woensdag gaat Gijs op schoolreis naar een dieren weeshuis. 15 peuters verlaten in de schoolbus en twee auto’s luidt zingend het terrein van school. De stemming is uitgelaten, ze hebben er zin in. Om 12.30 uur komen de twee auto’s, de schoolbus en dus ook de 15 peuters geruisloos het terrein weer op gereden. Kinderen slapen op elkaars schouders en zijn aan hun eindje. Na ontwaken breken de wilde verhalen los. In de schoolbus worden bij vertrek van het weeshuis terug naar school kinderen vast gemaakt in hun stoeltjes. De kinderen wachten geduldig hun beurt af en knabbelen ondertussen tevreden op hun nog overgebleven deel van de uitgedeelde koekjes, als in een fractie van een seconde, een brutale aap de bus binnen stormt en het koekje uit de handen van een peuter op bank één weet te grissen. De bus gaat op z’n kop. Schreeuwende en huilende kinderen in combinatie met een nog altijd hongerige baviaan. Gelukkig is het geschreeuw hard genoeg om wat mannetjes te alarmeren die direct te hulp schieten en de brutale aap de bus uit weten te krijgen. Een spannend verhaal dat hier in huis nog dagelijks in geuren en kleuren wordt herhaald waarbij de baviaan iedere dag een centimeter op 10 in omvang wordt bijgeschreven.

De rest van de week verloopt rustig, Elly en Ben worden van het vliegveld gehaald, we rommelen een beetje rond, gaan lekker uit eten en bellen een taxi voor het vertrek van Alexander en Ben zondagochtend naar Nederland.

We zullen een lang verhaal hierover kort maken door te zeggen dat “Kenatco”op korte termijn op zoek is naar een nieuwe slogan, goede service en nooit te laat, een slogan uit vervlogen tijden.
In Nairobi is het deze week rustig. Elisabeth is sinds vrijdag out of town omdat haar vader aan zijn “mieren” is geopereerd, Alexander is voor een bliksembezoek in Nederland en vliegt dan door naar Tanzania en Ben is vertrokken naar huis en haard.

Wij hebben van opa Ben genoten en geven hem via de site nog een dikke kus en een extra knuffel van oma.

Tot volgende week.

Liefs Kim, Gijs, Naut en Elly

P.S in het fotoalbum nog wat verlate foto’s van onze modellencarrière voor de wereldomroep