Er is er één jarig hoera hoera...
Door: Alex en Kim
Blijf op de hoogte en volg kimenalex
13 December 2009 | Kenia, Nairobi
Gesloopt en wel zitten we hier met een wijntje naast de computer ons laatste verhaaltje van 2009 te tikken, het was een goed jaar, de wijn trouwens ook!
Verhuizen naar Nairobi, nieuwe banen, nieuwe collega’s, geweldige weekendjes weg, heerlijk weer en behoorlijk wat lessen in geduld, relativeren en tussen de regels doorlezen.
Deze week dinsdag met Elisabeth terug naar het ziekenhuis om de hechtingen te laten verwijderen met opnieuw het verhaal van wachten, betalen, kijken, wachten, kijken, betalen, hechtingen eruit halen, wachten, terugkomen en te horen krijgen dat het er niet goed uitziet…. Eigenlijk wisten we dit al toen we vorige week meegingen om de wond te laten verschonen. Voor zover een leek zich er al over zou kunnen vergissen zag het er niet al te best en zeker niet dicht uit, maar we waren voor het gemak met de geruststellende woorden van Elisabeth meegegaan, “If it’s not bleeding I’m not going back”, helaas, vrijdag staat er opnieuw een ziekenhuisbezoek op het programma. Het huis is ondertussen grondig nagelopen. Alle apparaten waar Elisabeth mogelijk haar vinger in kan stoppen en aan kan verliezen zijn achter slot en grendel gezet. De blender ligt overigens als enige nog open en bloot in het keukenkastje, maar die zal ze voorlopig wel laten liggen.
Vrijdag dus opnieuw naar het ziekenhuis, maar niet voordat we Roslyn ( de vrouw die twee keer in de week komt schoonmaken, tenminste dat zegt ze, maar wij weten eigenlijk nooit of ze wel of niet geweest is want schoon is het nooit) verteld hebben dat ze best het fruit voor Naut mag maken, maar dat ze onder geen beding haar vinger in de blender mag stoppen om vervolgens op het knopje te drukken. Ze keek of ze het begreep dus HUP daar gingen we weer, wachten, betalen, kijken, wachten, kijken, betalen, verschonen, betalen, wachten en wederom de opbeurende woorden, het ziet er niet goed uit, maandag terugkomen. Het ziekenhuis kunnen we ondertussen uittekenen en bedachten ons dat we in onze hele levens samen nog niet zo vaak in het ziekenhuis zijn geweest.
Zaterdag brengen we een bezoek aan Kuona trust een terrein waar van zinken platen kleine studio’s zijn opgebouwd waar Keniaanse en andere kunstenaars een studio kunnen huren. Een van de ouders van school huurt er een studio en dus zijn we op de hoogte van de open dag, zo is onze zaterdag gevuld met wederom een nieuwe ontdekking van Nairobi. De studio’s zijn klein, maar voorzien van licht en stroom. Het ziet er gezellig en rommelig uit en de arti’s lopen geheel in stijl over het terrein. Er zijn workshops en tot onze vreugde ontdekken we bij onze oudste zoon een tot nu toe nog niet ontdekte gave. Vol passie en overgave stort Gijs zich met heel zijn wezen op zijn toegewezen stuk muur. Van top tot teen onder de verf en hier en daar een additioneel door Gijs aangebrachte klodder verf op het kunstwerk van zijn bovenbuurman arti, schildert hij twee bloemen met hart en stippen aan de zijkant. Met evenveel toewijding vraagt hij zijn moeder te helpen bij het schilderen van zijn initialen onder dit stukje ongekende creativiteit. GS voor altijd vereeuwigt op de muren van Nairobi.
Zondag half zes in de ochtend. Uit de kamer van Gijs horen we een gerommel, de deur gaat open, waarna er uit volle borst het lang zal hij leven klinkt, Gijs is jarig en dat moet de hele dag gevierd worden, dus vooral vroeg beginnen…Even is hij in verwarring, we horen nog meer gestommel en dan, als hij van boven naar beneden de eetkamer in heeft gekeken, “Zwarte piet is geweest”, weer even stil. Gijs herpakt zich, bedenkt dat die goede man toch echt alweer een week op de boot richting Spanje zit en zingt uit volle borst, “er is er één jarig, hoera, hoera, dat kun je wel zien dat ben IK”, Gijs is jarig en dat moet gevierd worden….
We zingen, pakken cadeautjes uit en doen ook meteen alle puzzels, spelletjes en worden meerdere keren door midden gezaagd met de cirkelzaag die Gijs van zijn broer Naut heeft gekregen. Na het bad laten we de taart aanrukken. Gisteren zijn we met z’n tweeën een half uur bezig geweest om de taart met heel veel passen en meten, zonder doos de koelkast in te krijgen. Dit zou jullie mogelijk al iets kunnen verklappen over het formaat van de taart… Vanmorgen dus de taart op tafel, na het kaarsen uitblazen, drie keer, één keer voor de foto, één keer voor de video en één keer omdat het ook gewoon leuk is om te zien wat er gebeurd, ontdekken we dat Gijs zijn wimpers aan de linkerkant voor een groot deel zijn weg geschroeid door het drie keer hangen boven de brandende kaarsjes en wij maar filmen. We ontdekken ook dat de taart van Mickey Mouse zo groot is dat het ons met z’n vieren, in twee taart eetsessies net lukt om allebei de voeten van onze Disney vriend op te eten, maar dat je het dan ook wel gehad hebt. We doen de jungle walk en eten pannenkoeken bij een wederom nieuw ontdekt plekje in Nairobi en skypen de hele avond met familie en vrienden, die allemaal voor Gijs zingen, tot Gijs bijna van de bank afvalt van vermoeidheid. Wij knutselen nog snel vierentwintig traktatie giraffen voor morgen op school in elkaar en zakken zo meteen moe maar voldaan, met nog een wijntje, onderuit op de bank.
Tot volgend jaar of wie weet tot volgende week in Nederland.
Liefs Alexander, Kim, Gijs en Naut
Verhuizen naar Nairobi, nieuwe banen, nieuwe collega’s, geweldige weekendjes weg, heerlijk weer en behoorlijk wat lessen in geduld, relativeren en tussen de regels doorlezen.
Deze week dinsdag met Elisabeth terug naar het ziekenhuis om de hechtingen te laten verwijderen met opnieuw het verhaal van wachten, betalen, kijken, wachten, kijken, betalen, hechtingen eruit halen, wachten, terugkomen en te horen krijgen dat het er niet goed uitziet…. Eigenlijk wisten we dit al toen we vorige week meegingen om de wond te laten verschonen. Voor zover een leek zich er al over zou kunnen vergissen zag het er niet al te best en zeker niet dicht uit, maar we waren voor het gemak met de geruststellende woorden van Elisabeth meegegaan, “If it’s not bleeding I’m not going back”, helaas, vrijdag staat er opnieuw een ziekenhuisbezoek op het programma. Het huis is ondertussen grondig nagelopen. Alle apparaten waar Elisabeth mogelijk haar vinger in kan stoppen en aan kan verliezen zijn achter slot en grendel gezet. De blender ligt overigens als enige nog open en bloot in het keukenkastje, maar die zal ze voorlopig wel laten liggen.
Vrijdag dus opnieuw naar het ziekenhuis, maar niet voordat we Roslyn ( de vrouw die twee keer in de week komt schoonmaken, tenminste dat zegt ze, maar wij weten eigenlijk nooit of ze wel of niet geweest is want schoon is het nooit) verteld hebben dat ze best het fruit voor Naut mag maken, maar dat ze onder geen beding haar vinger in de blender mag stoppen om vervolgens op het knopje te drukken. Ze keek of ze het begreep dus HUP daar gingen we weer, wachten, betalen, kijken, wachten, kijken, betalen, verschonen, betalen, wachten en wederom de opbeurende woorden, het ziet er niet goed uit, maandag terugkomen. Het ziekenhuis kunnen we ondertussen uittekenen en bedachten ons dat we in onze hele levens samen nog niet zo vaak in het ziekenhuis zijn geweest.
Zaterdag brengen we een bezoek aan Kuona trust een terrein waar van zinken platen kleine studio’s zijn opgebouwd waar Keniaanse en andere kunstenaars een studio kunnen huren. Een van de ouders van school huurt er een studio en dus zijn we op de hoogte van de open dag, zo is onze zaterdag gevuld met wederom een nieuwe ontdekking van Nairobi. De studio’s zijn klein, maar voorzien van licht en stroom. Het ziet er gezellig en rommelig uit en de arti’s lopen geheel in stijl over het terrein. Er zijn workshops en tot onze vreugde ontdekken we bij onze oudste zoon een tot nu toe nog niet ontdekte gave. Vol passie en overgave stort Gijs zich met heel zijn wezen op zijn toegewezen stuk muur. Van top tot teen onder de verf en hier en daar een additioneel door Gijs aangebrachte klodder verf op het kunstwerk van zijn bovenbuurman arti, schildert hij twee bloemen met hart en stippen aan de zijkant. Met evenveel toewijding vraagt hij zijn moeder te helpen bij het schilderen van zijn initialen onder dit stukje ongekende creativiteit. GS voor altijd vereeuwigt op de muren van Nairobi.
Zondag half zes in de ochtend. Uit de kamer van Gijs horen we een gerommel, de deur gaat open, waarna er uit volle borst het lang zal hij leven klinkt, Gijs is jarig en dat moet de hele dag gevierd worden, dus vooral vroeg beginnen…Even is hij in verwarring, we horen nog meer gestommel en dan, als hij van boven naar beneden de eetkamer in heeft gekeken, “Zwarte piet is geweest”, weer even stil. Gijs herpakt zich, bedenkt dat die goede man toch echt alweer een week op de boot richting Spanje zit en zingt uit volle borst, “er is er één jarig, hoera, hoera, dat kun je wel zien dat ben IK”, Gijs is jarig en dat moet gevierd worden….
We zingen, pakken cadeautjes uit en doen ook meteen alle puzzels, spelletjes en worden meerdere keren door midden gezaagd met de cirkelzaag die Gijs van zijn broer Naut heeft gekregen. Na het bad laten we de taart aanrukken. Gisteren zijn we met z’n tweeën een half uur bezig geweest om de taart met heel veel passen en meten, zonder doos de koelkast in te krijgen. Dit zou jullie mogelijk al iets kunnen verklappen over het formaat van de taart… Vanmorgen dus de taart op tafel, na het kaarsen uitblazen, drie keer, één keer voor de foto, één keer voor de video en één keer omdat het ook gewoon leuk is om te zien wat er gebeurd, ontdekken we dat Gijs zijn wimpers aan de linkerkant voor een groot deel zijn weg geschroeid door het drie keer hangen boven de brandende kaarsjes en wij maar filmen. We ontdekken ook dat de taart van Mickey Mouse zo groot is dat het ons met z’n vieren, in twee taart eetsessies net lukt om allebei de voeten van onze Disney vriend op te eten, maar dat je het dan ook wel gehad hebt. We doen de jungle walk en eten pannenkoeken bij een wederom nieuw ontdekt plekje in Nairobi en skypen de hele avond met familie en vrienden, die allemaal voor Gijs zingen, tot Gijs bijna van de bank afvalt van vermoeidheid. Wij knutselen nog snel vierentwintig traktatie giraffen voor morgen op school in elkaar en zakken zo meteen moe maar voldaan, met nog een wijntje, onderuit op de bank.
Tot volgend jaar of wie weet tot volgende week in Nederland.
Liefs Alexander, Kim, Gijs en Naut
-
13 December 2009 - 22:38
Bets En Wim :
Hoi lieve allemaal
Nog de felicitatie voor de verjaardag van Gijs en een knuffel natuurlijk . Zondag doen we dat in het echt over.
Wij wensen jullie een hele goede reis naar Nederland waar we elkaar weer zullen ontmoeten.
Tot Zondag
Groetjes uit Haelen -
14 December 2009 - 12:49
Marion:
Van harte met jullie grote vent!!! Wat hebben jullie weer goed je best gedaan om voor hem een mooi feest te organiseren. Complimenten! En de giraffen....neem ik mee als tip voor mijn ouders van groep 4.
Liefs marion -
14 December 2009 - 16:51
Pien:
Het blijft lachen met jullie!! Goeie reis en tot snel!! Liefs -
14 December 2009 - 20:07
Sijmen En Jacqueline:
Lieve Kim en Alex, Gijs en Naut, leuk dat we via de skype contact hebben gehad en dat we jullie met oud en nieuw weer zien! We hebben onze mailadressen ingevoerd zodat we up to date blijven wat betreft jullie belevenissen.leuk om de verhalen te lezen en foto's te zien. -
15 December 2009 - 18:58
Leen & Hannie:
we hebben genoten van al jullie avonturen! En nu maar op naar ons koude landje. Goede reis en een heel fijne en ontspannende vakantie.
Lieve groet. -
16 December 2009 - 15:39
Femke:
Hééé hallo!
Ohoh, ik moest me schamen, helemaal vergeten dat Gijs al weer jarig was. Bij deze nog mijn hartelijke felicitaties! Het is een mooi feest geweest, da's duidelijk... Mooi man, al die foto's!
Heel veel groeten!
Een goede reis en een mooie tijd in Nederland (hebben jullie nog schaatsen???)
Kim, misschien tot snel en anders tot een andere keer!!
Femke -
17 December 2009 - 21:01
Gera Berends:
Wat zijn jullie toch een mooi stel ouders die barsten van de creativiteit!
Gijs en onze kleindochter Pien zijn nu weer even oud. Dat is-naast onze ex-werkrelatie- toch altijd weer een rode draad.
Heb een goede reis en wie weet zie je bij aankomst nog iets van het dikke pak sneeuw dat hier ligt. Zou leuk zijn voor de jongens!
Mooie tijd in Nederland gewenst.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
