Vol verwachting klopt ons hart…

Onze week van dag tot dag:

Maandag een dag als iedere andere maandag.

Dinsdag na het werk besluiten Alexander en Kim alvast wat voorbereidingen te treffen voor 5 december. We laten de kinderen bij Elisabeth en gaan aan het werk. Helaas wil het allemaal niet echt vlotten en dus rijden we na ruim twee uur zoeken weer richting huis. Nou, ja rijden. Het is druk, heel druk. Het kost ons ruim anderhalf uur om twee rotondes over te steken die zo’n beetje 500 meter van elkaar verwijderd liggen.

Wat een tegenvaller en niet geslaagd, twee uur onderweg om thuis te komen en nog niets gegeten. We besluiten langs mister Wok te rijden voor een snelle afhaal maaltijd. Met de heerlijke geur van eten die onze neuzen streelt, racen we het laatste stukje naar huis. We trekken zo meteen een lekker flesje wijn open, kinderen al in bed en dus even bijkomen….

Bij thuiskomst blijkt dat het voorlopig blijft bij de heerlijke geur van eten.

Na het gebruikelijke, hoe gaat het? Hebben ze goed gegeten en liggen ze al in bed? Komt Elisabeth met de vraag of we misschien een pleister voor haar hebben. Nu we eens goed kijken, ziet ze wel wat wit om de neus. Met de vraag waar de pleister voor nodig is, steekt Elisabeth dapper haar vinger in de lucht die er uit ziet alsof ze hem in de blender heeft gestopt. We zullen jullie de details besparen, maar we kunnen jullie vertellen dat een pleister in dit geval niet helemaal voldoende was om het probleem te dekken…

Hoe ze het voor elkaar kreeg? Juist, ja ze stak haar vinger in de blender en drukte vervolgens op het knopje, stekker nog in het stopcontact en pureren maar!

In plaats van een avondje rust met flesje wijn en afhaal maaltijd zit Alexander de rest van de avond in het ziekenhuis, Kim wacht en wacht en wacht. Het is maar goed dat het niet levensbedreigend is want bij de eerste hulp zit je hier met of zonder vinger vrolijk drie uur te wachten, betalen, wachten, kijken, betalen, wachten, kijken, betalen, wachten, verdoven, wachten, betalen, kijken en hechten.

Woensdag een dag als iedere andere, donderdag een dag als iedere andere.

Vrijdag terug naar het ziekenhuis ter controle. Ook dit bezoek verloopt volgens het schema van betalen, wachten, kijken, betalen, wachten, kijken, betalen, wachten, verschonen, wachten, betalen, kijken en een terug kom afspraak maken voor dinsdag wanneer de hechtingen er uit worden gehaald. De blender is vanaf nu verboden apparatuur voor Elisabeth.

Zaterdag het grote feest van Sinterklaas. Gijs stuitert al om half zes zijn bed uiten Naut stuiter er vrolijk achteraan.

Om half tien worden we verwacht. De zon schijnt volop, de kinderharten van de 130 aanwezigen kinderen kloppen hoorbaar en vol verwachting en daar komt hij… de lieve goede Sint, op Amerigo en met reserve paard, betreden ze het schoolterrein. 260 kleine en grote beentjes rennen achter de goede man aan. Hij weet alle 130 kinderen van zich af te schudden en neemt plaats op zijn zetel waar hij vervolgens vier uur lang blijft zitten, inclusief baard, mijter, onderjurk, tabberd en overjas, handschoenen en lange onderbroek, bij een temperatuur die ondertussen is opgelopen tot 35 graden.

Alle kinderen worden toegesproken. Gijs geniet, zit bij zowel Sint als Piet op schoot en bestijgt een keer of twintig Amerigo die rondjes blijft lopen tot het terrein leeg en verlaten is.

We eten broodjes kroket en lepelen tevreden een bakje erwtensoep leeg. Het is en blijft tenslotte december en zoals het echte Nederlanders betaamt geniet je dan, ook met de knetterende zon op je bolletje, van snert en warme choco.

In de middag staat er nog een andere uitdaging op het programma. Kim gaat vergezeld door Elisabeth richting de Masai market in de city center. Het is alsof je naar de gevangenis gaat. Horloge af, ringen, oorbellen, riem, telefoon en portemonnee inleveren. Niks van waarde op zak... heb er zin in.

Alexander dropt ons ergens op een hoek en zo snel als de benen van Kim haar kunnen dragen, rent ze achter Elisabeth aan die er flink de pas in zet. Op de markt blijkt de gulden nog steeds een daalder waard, het afschudden van de vervelende mannetjes, ze zitten overal, blijkt een vak apart, we springen van links naar recht, zwaaien met onze armen en Elisabeth bedreigd ze in het Swahili waarna Kim haar meest gevaarlijke blik op zet, het werkt. Als de tassen gevuld zijn en er nog net genoeg geld is om thuis te komen verlaten we het front en rent Kim opnieuw zo snel als haar benen haar kunnen dragen achter Elisabeth aan richting Matatu en City hoppa station.

We gaan voor de Matatu,een klein busje, beschilderd met ofwel religieuze ofwel obscene teksten. We vinden een plekje, links achterin op een bankje zonder vering. De temperatuur in de Matatu is ondertussen opgelopen tot 40 graden, raampjes dicht voor de veiligheid en natuurlijk kunnen er nog veel meer mensen bij. VOL is niet VOL. De Matatu wordt volgestouwd met mensen door een vriendelijke, ietwat opdringerige jongen man die met zijn hele lijf en leden uit de Matutu hangt om te kijken of hij nog wat mensen naar binnen kan trekken. De muziek op volume voluit zodat je de rammelden onderdelen van de bus maar niet hoeft te horen en daar gaan we dan.

Onze Matatu heeft een ingedeukte linkerkant, inderdaad de kant waar wij zitten. Rechts ziet er nog goed uit, strak in de lak en zonder noemenswaardige beschadigingen. De chauffeurs van de Matatu’s hebben meestal haast, hoe harder we rijden, hoe meer ritten we kunnen maken; in de berm of aan de verkeerde kant van de weg rijden, inhalen in een bocht. TIP: hoe je vast en bid dat de teksten op de bus voldoende zijn om je veilig af te leveren op de plaats van bestemming. Zo nu en dan zitten we met ons hoofd tegen het dak en pakken hier en daar een vluchtheuvel, stoepje of bejaarde Keniaan mee.
In gedachte zingt Kim de opbeurende tekst van Bert en Ernie; “We komen er wel, we komen er wel, ook al zijn we er nog niet, zijn we er nog niet, zijn we er nog niet…”.

’s Avonds blijkt de goedheiligman ons huisje niet voorbij gereden te zijn. Doeltreffend en efficiënt als de goede man is, heeft hij vast een Matatu genomen. Fijn dat hij er was, maar nog fijner dat hij weer weg is…

Op naar de kerst….

Liefs Alexander, Kim, Gijs en Naut