Walk on, Walk on…..
Door: Alex en Kim
Blijf op de hoogte en volg kimenalex
25 Oktober 2009 | Kenia, Nairobi
De visite is terug naar Nederland en voor ons betekent dat vooral afkicken en terug in de routine van alledag.
Maandag een bezoek gebracht aan Shedrick’s Wildlife fund waar wees olifantenjongen vanuit heel Kenia worden opgevangen. De jongste olifanten zijn hier pas 5 weken oud en door Rangers of touristen, gevallen in een put, gewond geraakt en zonder moeder of andere familieleden, gevonden. Voor olifanten schijnt het niet normaal te zijn om zonder moeder en al helemaal niet zonder ander familieleden door de wildernis te struinen. Bij de opvang worden de olifantjes gevoed, warm gehouden en opgelapt en als ze groot en sterk genoeg zijn worden ze terug gezet in Amboseli, het olifanten reservaat van Kenia. Het goede nieuws is dat de olifant de enige wilde diersoort is die jonge olifanten opnemen in een andere familie. Worden ze losgelaten en komen ze een kudde olifanten tegen, dan zijn ze zonder inmenging van een ballotage commissie direct one of the family.
Na het afscheid op woensdagavond voelden wij ons we een beetje ontheemd. Gelukkig gloorde er al weer een nieuwe uitdaging aan de horizon, er moest getraind worden, trossen bananen worden ingeslagen en naar binnen gewerkt, de krentenbollen eten we ‘net alsof’ en we proberen de spieren een beetje los te schudden en draaien door een extra duik in het zwembad te nemen. De voorbereidingen om naar Kitengala glass te gaan waren langer en intensiever, tot twee keer toe, maar wij hebben er vertrouwen in en staan zondagochtend om 5.30 uur in de ochtend fris en fruitig naast ons bed nog maar eens de spieren los te draaien. De organisatie heeft gezorgd voor een mooi loopshirt dus ook daar zal het niet aan liggen. We maken een ‘kijk eens hoe fris we eruit zien voor vertrek’ foto en gaan na de mannen nog een extra knuffel te hebben gegeven op weg.
Nou valt het natuurlijk nooit mee om tijdens een loopwedstrijd je auto te parkeren op een acceptabele afstand van de start cq finish maar woon je in Nairobi en heb je een toch iets luxere auto dan de gemiddelde Keniaan in het omringende gebied van de start van de wedstrijd, ken je de weg niet en wil je de auto ook niet neerzetten op een plek waar je de kans zeer groot acht dat je na het lopen van de wedstrijd nog eens 30 kilometer extra zult moeten lopen omdat ze er met je auto van door zijn, dan wordt het bijna een onbegonnen zaak. Wij krabben ons maar weer eens achter de oren als we in onze linkeroog hoek een Shell station zien op acceptabele afstand van zowel start als finish met op het terrein een aantal toch iets luxere auto’s dan de gemiddelde Keniaan in het omringende gebied van de start en besluiten deze kans te pakken. We keren de auto zetten de auto in de drive en hup, geparkeerd op een A locatie. Natuurlijk gaat dat niet zo gemakkelijk als wij denken en nog voor de motor is uitgedraaid komt er een mannetje wild zwaaiend met zijn armen onze kant op lopen om ons vervolgens te vertellen dat we hier toch echt niet mogen parkeren.
Alexander kent ondertussen de Keniaanse klappen van de zweep en tovert met een grote glimlach een bakbiljetje uit zijn loopbroek en vraagt of het mogelijk is om voor het parkeren te betalen. De man kijkt verrukt en zegt dat hij met zijn leven op onze auto zal passen en wenst ons met een nog grotere grijns dan die van Alexander heel veel succes…. Life is easy!
In het startgebied zien wij vol verbazing de hele huiscollectie van de BATA aan ons voorbij trekken; loopschoenen, all stars of een soortgelijke variant, sandalen, teenslippers, waterschoenen en zelfs gouden ballerina’s prijken onderaan de benen van de vele lopers, een enkeling gaat de klus klaren op zijn of haar blote voeten. Spijkerbroeken, lange broeken, korte broeken, lange rokken met spencer, mini rokken en schooluniformen je kan het zo gek niet bedenken maar het loopt er. Uit de boxen schalt “I like to move it, move it” en andere soortgelijke muziek om de 10 duizend mensen op te zwepen, voor de dames is er 1 toilet en dan kan er gestart worden. Wij zijn een beetje laat en dat maakt wegkomen bij de start bijna onmogelijk. Direct na de start blijkt het merendeel van de 10.000 lopers niet te rennen, niet te joggen en ook niet van plan te zijn te gaan rennen of joggen. Druk bellend, roddelend, muziek op de MP3 speler wisselend keuvelen de Kenianen weg bij de start. De eerste kilometer kost ons dan ook 7 minuten en dat is dan weer omgerekend een snelheid van 8 kilometer per uur. De tweede kilometer hebben we niet veel meer succes. Zijn we niet bezig zigzaggend van links naar rechts en van rechts naar links de menigte keuvelende Kenianen te omzeilen dan zijn we druk met het ontwijken van de enorme gaten in de weg die ook voor dit evenement niet gedicht zijn.
We begrijpen nu wel de boodschap van de omroeper “Be carefull you can hurt yourself, don’t walk on the sideway there are spikes, you can hurt yourself, be carefull you can hurt yourself, de eerste en laatste waarschuwing dus voor de nietsvermoedende loper die gewoon keurig zijn of haar weg vervolgd OP het parcours. Kilometer 2 nog steeds een tempo van 8 km per uur. De zon begint te branden, we zijn een Keniaan of 6.000 gepasseerd en eindelijk kunnen we een beetje vaart maken. De weg gaat als maar naar boven, vals plat noemen ze dat maar vals is het zeker niet, het is steil, niet plat, heel gemeen en op 1600 meter hoogte bijt dat vals plat behoorlijk in je kuiten en bovenbenen. Na 10 kilometer zijn we warm gedraaid, 8.000 Kenianen gepasseerd en zijn we bij de finish. De tijd wordt niet geregistreerd, maar we meten zelf een tijd van 57.23 minuten en sluiten, nog voor de daadwerkelijke finish, achter aan in de rij om een papier in ontvangst te nemen waar op staat dat je op internet je certificaat kunt printen. Wij zijn alleen maar blij dat we er zijn, strompelen tevreden terug naar de auto waar we met luid gejuich worden ontvangen door de oppas van onze auto. Voor de halve marathon van volgend jaar moet er nog heel wat worden voorbereid, bananen gegeten en toch maar een recept van internet plukken om zelf krentenbollen te bakken. De parkeerplaats is gereserveerd en misschien toch maar eens naar de BATA voor een paar ballerina’s, walk on, walk on……these boots are made for walking…..
We sluiten de dag af met een ontspannen middag bij het zwembad waar we onze stramme spieren een beetje proberen los te schudden en draaien.
Liefs Alexander, Kim, Gijs en Naut
Maandag een bezoek gebracht aan Shedrick’s Wildlife fund waar wees olifantenjongen vanuit heel Kenia worden opgevangen. De jongste olifanten zijn hier pas 5 weken oud en door Rangers of touristen, gevallen in een put, gewond geraakt en zonder moeder of andere familieleden, gevonden. Voor olifanten schijnt het niet normaal te zijn om zonder moeder en al helemaal niet zonder ander familieleden door de wildernis te struinen. Bij de opvang worden de olifantjes gevoed, warm gehouden en opgelapt en als ze groot en sterk genoeg zijn worden ze terug gezet in Amboseli, het olifanten reservaat van Kenia. Het goede nieuws is dat de olifant de enige wilde diersoort is die jonge olifanten opnemen in een andere familie. Worden ze losgelaten en komen ze een kudde olifanten tegen, dan zijn ze zonder inmenging van een ballotage commissie direct one of the family.
Na het afscheid op woensdagavond voelden wij ons we een beetje ontheemd. Gelukkig gloorde er al weer een nieuwe uitdaging aan de horizon, er moest getraind worden, trossen bananen worden ingeslagen en naar binnen gewerkt, de krentenbollen eten we ‘net alsof’ en we proberen de spieren een beetje los te schudden en draaien door een extra duik in het zwembad te nemen. De voorbereidingen om naar Kitengala glass te gaan waren langer en intensiever, tot twee keer toe, maar wij hebben er vertrouwen in en staan zondagochtend om 5.30 uur in de ochtend fris en fruitig naast ons bed nog maar eens de spieren los te draaien. De organisatie heeft gezorgd voor een mooi loopshirt dus ook daar zal het niet aan liggen. We maken een ‘kijk eens hoe fris we eruit zien voor vertrek’ foto en gaan na de mannen nog een extra knuffel te hebben gegeven op weg.
Nou valt het natuurlijk nooit mee om tijdens een loopwedstrijd je auto te parkeren op een acceptabele afstand van de start cq finish maar woon je in Nairobi en heb je een toch iets luxere auto dan de gemiddelde Keniaan in het omringende gebied van de start van de wedstrijd, ken je de weg niet en wil je de auto ook niet neerzetten op een plek waar je de kans zeer groot acht dat je na het lopen van de wedstrijd nog eens 30 kilometer extra zult moeten lopen omdat ze er met je auto van door zijn, dan wordt het bijna een onbegonnen zaak. Wij krabben ons maar weer eens achter de oren als we in onze linkeroog hoek een Shell station zien op acceptabele afstand van zowel start als finish met op het terrein een aantal toch iets luxere auto’s dan de gemiddelde Keniaan in het omringende gebied van de start en besluiten deze kans te pakken. We keren de auto zetten de auto in de drive en hup, geparkeerd op een A locatie. Natuurlijk gaat dat niet zo gemakkelijk als wij denken en nog voor de motor is uitgedraaid komt er een mannetje wild zwaaiend met zijn armen onze kant op lopen om ons vervolgens te vertellen dat we hier toch echt niet mogen parkeren.
Alexander kent ondertussen de Keniaanse klappen van de zweep en tovert met een grote glimlach een bakbiljetje uit zijn loopbroek en vraagt of het mogelijk is om voor het parkeren te betalen. De man kijkt verrukt en zegt dat hij met zijn leven op onze auto zal passen en wenst ons met een nog grotere grijns dan die van Alexander heel veel succes…. Life is easy!
In het startgebied zien wij vol verbazing de hele huiscollectie van de BATA aan ons voorbij trekken; loopschoenen, all stars of een soortgelijke variant, sandalen, teenslippers, waterschoenen en zelfs gouden ballerina’s prijken onderaan de benen van de vele lopers, een enkeling gaat de klus klaren op zijn of haar blote voeten. Spijkerbroeken, lange broeken, korte broeken, lange rokken met spencer, mini rokken en schooluniformen je kan het zo gek niet bedenken maar het loopt er. Uit de boxen schalt “I like to move it, move it” en andere soortgelijke muziek om de 10 duizend mensen op te zwepen, voor de dames is er 1 toilet en dan kan er gestart worden. Wij zijn een beetje laat en dat maakt wegkomen bij de start bijna onmogelijk. Direct na de start blijkt het merendeel van de 10.000 lopers niet te rennen, niet te joggen en ook niet van plan te zijn te gaan rennen of joggen. Druk bellend, roddelend, muziek op de MP3 speler wisselend keuvelen de Kenianen weg bij de start. De eerste kilometer kost ons dan ook 7 minuten en dat is dan weer omgerekend een snelheid van 8 kilometer per uur. De tweede kilometer hebben we niet veel meer succes. Zijn we niet bezig zigzaggend van links naar rechts en van rechts naar links de menigte keuvelende Kenianen te omzeilen dan zijn we druk met het ontwijken van de enorme gaten in de weg die ook voor dit evenement niet gedicht zijn.
We begrijpen nu wel de boodschap van de omroeper “Be carefull you can hurt yourself, don’t walk on the sideway there are spikes, you can hurt yourself, be carefull you can hurt yourself, de eerste en laatste waarschuwing dus voor de nietsvermoedende loper die gewoon keurig zijn of haar weg vervolgd OP het parcours. Kilometer 2 nog steeds een tempo van 8 km per uur. De zon begint te branden, we zijn een Keniaan of 6.000 gepasseerd en eindelijk kunnen we een beetje vaart maken. De weg gaat als maar naar boven, vals plat noemen ze dat maar vals is het zeker niet, het is steil, niet plat, heel gemeen en op 1600 meter hoogte bijt dat vals plat behoorlijk in je kuiten en bovenbenen. Na 10 kilometer zijn we warm gedraaid, 8.000 Kenianen gepasseerd en zijn we bij de finish. De tijd wordt niet geregistreerd, maar we meten zelf een tijd van 57.23 minuten en sluiten, nog voor de daadwerkelijke finish, achter aan in de rij om een papier in ontvangst te nemen waar op staat dat je op internet je certificaat kunt printen. Wij zijn alleen maar blij dat we er zijn, strompelen tevreden terug naar de auto waar we met luid gejuich worden ontvangen door de oppas van onze auto. Voor de halve marathon van volgend jaar moet er nog heel wat worden voorbereid, bananen gegeten en toch maar een recept van internet plukken om zelf krentenbollen te bakken. De parkeerplaats is gereserveerd en misschien toch maar eens naar de BATA voor een paar ballerina’s, walk on, walk on……these boots are made for walking…..
We sluiten de dag af met een ontspannen middag bij het zwembad waar we onze stramme spieren een beetje proberen los te schudden en draaien.
Liefs Alexander, Kim, Gijs en Naut
-
25 Oktober 2009 - 19:19
Jerôme:
Hee keniakanjers,
Super om te lezen dat er zelfs weer ruimte ontstaat voor één van jullie passies nl. relaxen d.m.v. hardlopen (dit bewijst dat er weer sprake is van lichamelijke en geestelijke balans na jullie hectische begin van het dappere avontuur !) Lijkt me erg indrukwekkend om tussen zoveel kenianen aan een loopwedstrijd deel te nemen. De top 100 liepen waarschijnlijk tijden die op een N.K. garant zou staan voor een top tien klassering ? Gisteren zelf als limbo tussen de drenten,friezen en groningers deelgenomen aan de n.k. wintertristhlon assen. Dat kan nou weer niet in kenia. Het ga jullie goed. Knuffels voor jullie vanuit haelen. kus jerôme,rianne,janne en maan. -
25 Oktober 2009 - 20:41
Jacqueline Groenewol:
Ha die Kim,
erg leuk jullie verhalen. Het klinkt zo cliché maar het is voor mij eenm grote "Aha erlebnis". De verhalen over de mannetjes, de sportpogingen, de zondags uitjes, het weemoedige gevoel als het bezoek weer vertrekt. Arne en Dorien waren net zo oud als jullie kids nu. Grappig hè. Voor jou niet zo interessant om te weten maar ik wil je toch laten weten dat ik het erg leuk vind om mee te genieten. Zet hem op, liefs,
Jacqueline -
26 Oktober 2009 - 07:29
Marion:
Tja das wel wat anders dan de 7^^! Daar kan je niet één keniaan inhalen!!!
Vond het super om je gisteren te 'zien' en te horen via skype! en de documantaire van jullie leven daar, gemaakt door Suus, was zeer geslaagd. Zo krijgen we steeds meer een beter beeld van hoe het daar is.
Liefs Marion -
26 Oktober 2009 - 08:17
Lotje:
Ik sta op het punt om naar m'n werk te gaan, maar kon de verleiding niet weerstaan om jullie bericht te lezen, zeker na de videobeelden en hyvescontact van gisteren. Erg leuk om om al die manieren een kijkje in jullie leven daar te nemen. Ik mis jullie wel hoor, maar de datum in december is geprikt!
liefs Lotje -
26 Oktober 2009 - 08:56
Leen & Hannie:
goeiemorgen K&A, Ingeborg was hier aan het ontbijt vanmorgen en we hadden het over het mode woord: helemaal goed. Nou, dat stuur ik nu maar door, geweldig die looptocht van jullie! En het verhaal hoe ontspannen de kenianen dat doen!Fijn dat we door jullie ogen mee kunnen kijken! Lieve groet van uit een regenachtig Deventer. L&H -
26 Oktober 2009 - 10:09
Mirjam En Werner:
we willen toch even meedelen,dat ook jullie "duitse" familie meeleeft en geniet van jullie verhalen en op die manier langzamerhand steeds meer te weten komt over Kenia en zijn bewoners.We wensen jullie nog veel vooral positive ervaringen.
Mirjam en Werner -
26 Oktober 2009 - 19:49
Dunja:
Fijn dat jullie het zo naar je zin hebben gehad met Suus, Derrick en Eef! Lijkt me dan ook wel even afkicken als ze weer weg zijn, maar genoeg afleiding om het gemis weer op te vullen gelukkig, x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
