Deja vu

We zijn ons huis uitgezet, noodgedwongen….

De vloer van ons huis wordt opnieuw gelakt en gepolijst. Omdat deze klus een dag zal duren en de geur die vrij komt niet erg gezond is voor lijf en leden hebben wij besloten het onaangename met het aangename te verenigen en vieren wij dit weekend vakantie in eigen stad. Ons onderkomen is de Sabina Country Inn in Karen, een buitenwijk van Nairobi voor de happy few. Ver genoeg van de stad om het vakantie gevoel te pakken en niet te ver van huis om de rit naar huis en terug naar de Inn een aantal keer te kunnen maken om te kijken hoe het ervoor staat met de vloer.

Zaterdagochtend hebben we het idee op herhaling te zijn. Nog geen twee weken geleden halen we de meubels uit de container, verkassen we met onze met 150 kg bagage, 6 stuks handbagage, een maxicosi, een buggy, 2 kinderen, een kinderwagen, 2 volwassenen en de door ons in de afgelopen weken aangeschafte boodschappen van Oak valley naar Exotic valley. In ons nieuwe huis slepen we met meubels op en neer tot we het idee hebben dat het een beetje ‘thuis’ begint te worden. Het ritueel, want dat mag je het na een keer of vier binnen een jaar toch wel haast gaan noemen, van de 150 kilo bagage, een buggy, een kinderwagen, een maxicosi, 2 kinderen en 6 stuks handbagage verslepen had ook vier en vijf weken eerder al plaatsgevonden en ook toen werd er al heel wat met meubels heen en weer gesleept. Zaterdagochtend verslepen wij in alle vroegte al onze met zorg geplaatste meubels zonder nadenken of overleg naar de dichtstbijzijnde badkamer omdat er niets kan blijven staan op de houten vloer. Het is de bedoeling dat we zondagavond weer thuis slapen en dan nog één keer met de meubels gaan slepen.

Ondertussen is het zondagavond en zitten wij ……..niet thuis, maar weer op het balkonnetje van onze kamer in de Sabina Country Inn. De vloer is niet klaar….. Na een chemische reactie die grote grijze, bubbelende vlekken op onze houten vloer teweeg heeft gebracht en wij de mannen gisteravond nog druk bezig zagen alle vloeren weer kaal te schuren, besluiten wij ons verblijf hier een nacht te verlengen. Morgen zien wij onszelf als in een deja vu opnieuw op en neer en heen en weer slepen met meubels net zo lang tot we het idee hebben dat het voor de tweede keer een beetje ‘thuis’ begint te worden om ze dan vervolgens de komende twee jaar niet meer te gaan verplaatsen.

Een ander avontuur op herhaling is het bezoek aan het ziekenhuis. Zaten we afgelopen week nog met snotterende, vieze vegen, bloed besmeurde huilende kinderen in Muthaiga bij dokter Nesbitt uit Australië, zitten we vandaag in het Gertrude’s Children’s hospital op Otaya road hemelsbreed nog geen kilometer van ons huis vandaan met een ontsteking onder de huid bij Gijs zijn duim. Alles op herhaling van inschrijving, meten en wegen tot wij ingrijpen en zeggen dat het dit keer alleen om een ontstoken duim gaat. Gijs houdt zich kraning. Het kost ons van te voren een hoop overredingskracht, maar na de belofte dat we een hele lieve dokter kunnen uitkiezen en het zien van de geweldige speeltuin in the hospital tuin is Gijs overtuigd. Dit moet even gebeuren. Na afloop loop Gijs blij naar buiten met een flesje antibiotica in een bruine papieren zak en zegt verrast, “de dokter deed helemaal niks”. Wij beamen dit enthousiast en vertellen hem niet dat de dokter ons verteld heeft dat als het volgende week niet beter is ze de duim moeten gaan open snijden…Wij zullen deze week voor hem duimen……

Nu dan onze vakantie in eigen stad. Gisteren een bezoek gebracht aan het national park van Nairobi. In onze eigen ‘bus’ rijden we als echte rangers de onverharde wegen op. De auto draait zijn hand niet om voor een hobbel of kuil meer of minder en gaat het even niet schakelen we gewoon de four wheel drive in, uuuuuh tenminste als we weten hoe we die aan krijgen, dan maar een stukje in de achteruit, opnieuw gassen en met vliegende steentjes en heel veel rood zand opstuivend langs de wagen rijden we weer verder. Gijs is onder de indruk van de rijkunsten van zijn vader maar is uit voorzorg toch ook maar vast bij Kim op schoot gekropen. We zien een behoorlijke variatie aan wild aan ons voorbij trekken. Zebra’s, giraffen, wildebeasts, dik-dik’s, struisvogels, impala’s en nog meer bambi ogende diersoorten en dat met op de achtergrond de skyline van Nairobi. De leeuwen zien we helaas niet, maar voor ons is het een geslaagde dag. In het park valt pas op hoe droog het eigenlijk is. Alle kreekjes en watertje staan leeg of bijna leeg. In de wat meer open stukken liggen karkassen van koeien. Teveel dieren sterven door de droogte en het wild raakt verzadigd.
In de middag vermaken we ons bij het zwembad. Tussendoor rijden we op en neer naar huis om te zien hoe de mannen vorderen met de vloer, gaan uitgebreid ontbijten bij het JAVA house en spelen in de tuin van de Talisman. Het voelt ontspannen zo’n weekend weg…. Wat maakt dat we besluiten het volgend weekend er opnieuw op uit te trekken met in ons achterhoofd de wijze woorden van een collega Sam: “The nicest thing about Nairobi is leaving it”.

Morgen vieren we in Nairobi het einde van de Ramadan, een nationale feestdag, en bezoeken wij Kazuri beads. We houden jullie op de hoogte over onze vorderingen in huis en onze ontdekkingen van het land.

Liefs Alexander, Kim, Gijs en Naut.