Ik wil (een) cont(ra)ct……

Zoals vorige week beloofd, deze week een update over de verhuisperikelen. Zoals ondertussen bekend konden we’ na de we gaan toch niet verhuizen naar de heerlijke bungalow met tuin in Loresho in augustus 2010’ de rust niet vinden, of eigenlijk kon Kim de rust niet vinden en was Alexander mede daardoor regelmatig het haasje om ergens mee te gaan kijken, soms vervult door groot enthousiasme, maar het merendeel van de keren samen terugkerend naar ons oude huis, zonder tuin, met het gevoel van het thuiskomen van een koude kermis.

Vriend John de huizenmelker heeft ons in de afgelopen maanden meerdere keren tot waanzin gedreven, door ofwel niet op te komen dagen, ofwel een uur te laat, ofwel geen afspraak te hebben geregeld zodat we voor een gesloten poort stonden, ofwel een afspraak te hebben geregeld bij een huis waar we meteen bij binnenkomst voor vielen, maar dat dan vervolgens ongeveer dubbel ons budget was en zo kunnen we nog wel even door gaan.

Ondertussen hadden we daarnaast behoorlijk bij een ieder laten door schemeren dat we toch echt op zoek waren naar een huis met een tuin, de lijnen waren uitgezet terwijl we zelf nog wat in de weekenden rondreden, zo maar wat raak gebeld en nog geprobeerd hebben ons in te likken bij de huisbaas van een Nairobi verlatend gezin. Dit alles mocht niet baten tot we begin oktober een kijkje gingen nemen op Njumbi road, samen met John de huizenmelker.

De eigenares was meer dan aardig, ze bleek John niet te kennen, dit geheel terzijde, en wilde dan ook liever zaken doen met ons en haar zwager die in de huizenmarkt zat. Alles was mogelijk en het klonk natuurlijk eigenlijk ook gewoon te mooi om waar te zijn.

Zo gemakkelijk en gezellig als de huiseigenares was, zo ingewikkeld bleek zwager lief te zijn. Onbereikbaar, niet terug bellen, alle klussen die volgens haar gedaan konden worden, konden niet, te duur, niet mogelijk, te veel tijd en zo kunnen we nog wel even door gaan.

Het werd een ware veldslag om de zwager en zijn personeel aan de gang te krijgen en te houden. Ondertussen vertrokken wij naar de Kilimanjaro, was er nog geen contract ( en dus ook niet getekend) , hadden wij voor het huis ( waar we tot vorige week woonden) geen huur meer betaald omdat we ondertussen door schade en schande wijs zijn geworden en we dachten anders naar onze borg te kunnen fluiten.

Nu werd het dan toch een penibele situatie. Stel dat de huidige huiseigenaar bedacht ons er uit te komen zetten wegens huurachterstand, dan zouden niet wij, maar opa Arnold, oma Eline, Gijs en Naut op straat staan….

We dachten toch het risico te durven lopen en gingen naar Tanzania.

Zo ingewikkeld het was om zwager lief de weken daarvoor te pakken te krijgen, zo gemakkelijk belt hij ongeveer een uur of twee na ons vertrek, ja, we hadden ons vertrek luid en duidelijk aangekondigd, naar de telefoon van Alexander die werd opgenomen door opa Arnold. “It’s going to be oke”.

Opa belt ons meteen, wij bellen zwager lief en….. jullie mogen raden….. inderdaad de goede man is weer onmogelijk bereikbaar.

Terug in Nairobi lijkt het dan toch goed te komen, er is dan nog wel geen contract en de klusmannen hebben na een halve dag werken, besloten niet meer terug te komen, maar wij gaan verhuizen, de volgende dag nog.
Met twee grote gaten in het plafond in de woonkamer, een half geschilderde keuken, een half huis zonder elektriciteit en twee badkamers die wel deels gesloopt zijn, maar niet terug zijn opgebouwd, gaan we er helemaal voor. Zelfs op vrijdagavond, zo’n 12 uur voor de verhuizers bij ons op de stoep zullen staan, lijkt het nog mis te kunnen gaan, er staan wat mannetjes op geld te wachten en zij willen niet van het terrein af. Ons word vriendelijk maar op zeer duidelijke toon gevraagd het pand te verlaten. Zwager lief zit in het buitenland en vindt dat we moeten wachten tot hij terug is….. MAANDAG.

Opnieuw begint het kat en muis spel over de telefoon. Gelukkig lukt het die avond nog even contact te hebben en krijgen we groen licht om te verhuizen, de boodschap was bedoeld voor onze eigen veiligheid….

Zaterdag gaat het snel, de verhuizers werken goed door, rijden twee keer op en neer terwijl wij proberen uit te pakken en de kinderen al het tot nu toe gevonden speelgoed uitstallen op de veranda. Als we ’s avonds laat buiten een wijntje zitten te drinken weten we al dat het een goede beslissing is geweest.

Zondag gaan de kinderen samen met Elisabeth, Bernard en zijn twee boys naar de safari walk zodat wij even kunnen door werken. Nu een week verder voelen we ons meer dan thuis.

Alexander, Kim, Gijs en Naut

P.S ondertussen hebben we ook een contract, zijn de gaten gedicht, de keuken geschilderd en de badkamers weder opgebouwd.