We’re on a road to nowhere

Het klonk zo ver weg, maar wat was het dicht bij… “Volgende week”, De tekst stond nog niet op de site of het was al zover, het weekend van Shompole halve marathon.

De kinderen worden weggebracht. Gijs en Naut vertrekken voor een nachtje logeren naar vriend Job en Siem gaat zijn eerste logeeravontuur beleven bij de familie Stelder.

Rond 13.00 uur op zaterdagmiddag zijn alle kinderen onder de pannen en halen we Peter op. Met z’n drieën rijden we richting Lake Magadi.

De rit is prachtig. We rijden door kleine, drukke Keniaanse dorpjes. Het eerste uur kunnen we nauwelijks doorrijden door de drukte op en langs de weg. Daarna wordt het stil, heel stil en genieten we van prachtige vergezichten, de riftvallei strekt zicht uit, het landschap is ruig, rotsachtig afgewisseld met groen. Na twee uur rijden besluiten we dat alleen de rit op zich al reden genoeg is om dit weekend te doen slagen.

Tijdens de rit verdiept Kim zich op de achterbank nog maar eens op de informatie op de site…

“The Shompole Half Marathon –

Vergezel ons op een 21 km lange tocht dwars door Lake Magadi, door de glooiende landschappen van de zuidelijke rift, met het oog op Mt. Shompole, grenzend aan het wereld beroemde Lake Natron, de actieve vulkaan van Oldonyo Nyokie. Naast het parcours grazen gnoe’s, zebra's, gazellen en andere planteneters sierlijk door de weiden. Deze extreme loop is opgericht om een andere ervaring te bieden. Voor degenen die de uitdaging van het rennen van een marathon naar het volgende niveau willen tillen. Deze marathon wordt uitgevoerd in een zeer moeilijke omgeving om de lopers net even dat beetje verder te pushen.”

“Mmm, klinkt goed, maar vooral ook heel zwaar. Uuuh wie had dit plan ook alweer bedacht?!” Er komt weinig reactie voor uit de auto. De mannen mijmeren en nemen het landschap in zich op. De lucht wordt warmer en warmer, ook al lijkt het tegenstrijdig met de middag die ten einde loopt.

Het is 16.00 uur en de zon zindert! We stappen uit midden in het droge deel van lake Natron. De warmte trekt op tot aan onze knieën. Om ons heen, weinig meer dan leegte…

Wanneer we doorrijden zien we tot onze grote schrik met witte kalk 19 KM op de kale grond geschreven. We lachen en denken dat kan niet goed zijn… De weg kronkelt, kaal en stoffig steeds verder omhoog… 20 KM en weer die kalk!

Na nog een kilometer door kale vlakte bereiken we ‘de bewoonde wereld’ We realiseren dat de afgelopen kilometers morgen onderdeel zijn van de door ons te lopen race.

Niet meer dan 15 hutten van golfplaten, plastic en losse stenen telt het dorp. We slaan rechtsaf en rijden op het start en finish punt af. Dit is het, hier gaat het gebeuren.

De gedachte dat alleen de rit op zich al reden genoeg is om dit weekend te doen slagen, lijkt op dit moment ineens niet meer te gelden.
We stappen uit en maken kennis met de organisator ’ Vincent’ en een aantal andere lopers. Rond 18.00 uur komt er een auto vol Fransozen het terrein op rijden. Ze kijken zoekend om zich heen. Bij het zien van wat blanke koppen draaien ze aarzelend het raampje open…
“Is this Shompole?” “Uuhh yes THIS IS IT” . De Fransman zwaait, lacht naar zijn vrienden en zegt, “AI mon ami, THIS IS IT!”

Vincent is geboren en getogen in dit, je mag het nauwelijks een naam geven, dorp. Om zijn home town te steunen organiseert hij deze wedstrijd. Hij neemt zijn taak dan ook zeer serieus.

Om 19.00 uur zitten we met een klein clubje lopers aan het diner, ugali, kip, bruine bonen en chapati. Naar ons idee niet echt een uitgebalanceerde lopers maaltijd, maar aan de andere kant…. Kenianen rennen hard, heel hard dus zij zullen het wel weten.

Die nacht doen we geen oog dicht. Het blijft warm, uit de douche komt geen druppel water, we zwemmen bijna letterlijk ons bed uit en zijn dan ook blij dat het 6.00 uur is, tijd om op te staan.

We drinken wat en eten een banaan. Om 7.00 uur is de start. Vincent beloofd ons een “good essembly” om 6.30 uur en dus staan wij paraat. Er gebeurt weinig meer dan dat iedereen zich verzamelt in het startvak. Om 10 seconde voor 7.00 uur vertelt hij ons dat we gaan beginnen en HUP daar gaan we.

Maar liefst 20 mensen hebben zich aangemeld voor de halve marathon. De overige 45 deelnemers hebben of de vorige avond al de 800 meter of de 5 KM gelopen en dat wat er overblijft gaat voor de 10 KM.
Het is eenzaam lopen met 20 lopers verspreid over 21 kilometer. De uitzichten zijn adembenemend, ook de warmte is adembenemend. Al snel wisselen koud en warm zweet zich af en rillen de spieren van ellende. Gelukkig is er om de 3 KM een waterpunt en fietst Vincent op en neer langs het parcours om je naam te roepen en je met regelmaat een hart onder de riem te steken.

Wat een charmante race en wat hebben we het zwaar. De gemiddelde temperatuur is, zo laten we ons na afloop vertellen, 33 graden. Tijdens het lopen is het landschap vooral droog. Wanneer we afdalen richting het meer is het pad bezaaid met kleine en grote stenen waardoor je vooral steeds goed moet blijven opletten waar je loopt. Beneden blijkt het meer niet helemaal droog. Tot je enkels in de modder en het water en doorgaan. Letterlijk met lood in de schoenen want wat worden je schoenen zwaar als ze gevuld zijn met water en modder.
Daarnaast is de vlakte wit van zout, de warmte kringelt omhoog, nog 4 kilometer alleen maar omhoog…

Om 9.05 uur zijn we alle drie gefinisht . Alexander in een tijd van 1.54, Kim in een tijd van 2.04 uur. Trots, moe en voldaan.

Om 10.45 uur zitten we, na een speciaal voor de gelegenheid in elkaar gefabriceerde douche, terug in de auto. Om 12.30 uur vinden we een terras met koude Tuskers en om 14.00 uur zijn we thuis en halen we alle mannen weer op.

Gijs en Naut hebben genoten en zijn eigenlijk verontwaardigd dat we er al zijn. Siem kan gelukkig wel een grote grijns op zijn gezicht toveren als hij ons in het vizier krijgt.
En dan begint het te regenen in Nairobi, het werd tijd… Zoals veel dingen in Kenia, gebeurt dat niet gedoseerd. Eerst valt er maanden niets, nu weet het van geen ophouden.
Tussen de buien door, schijnt gelukkig met enige regelmaat de zon. Niet verkeerd als je vier dagen allemaal vrij bent en besloten hebt deze dagen in Nairobi te blijven.

Zaterdag staat er een potje bowlen op het programma. Samen met vrienden trekken we richting village market waar de bowlingbaan van Nairobi is gevestigd. Allemaal de schoentjes aan en gaan…

Het wordt een interessante pot, na ongeveer iedere worp, blijft het rek steken en moet de baan volledig ge-reset worden voordat we verder kunnen spelen. Na een half uur hebben we allemaal, we zijn met z’n achten, één worp gedaan en besluit de arme man, na acht keer achter de kegels te zijn gekropen ons te verplaatsen naar een andere baan.
We beginnen opnieuw…. helaas lijkt ook baan 6 te beschikken over dezelfde gebreken en dus moeten we na één uur en 45 minuten concluderen dat we de pot niet gaan uitspelen voor 22.00 uur en besluiten we het voor gezien te houden en lekker te gaan eten.

Paaszondag worden er traditiegetrouw eieren geschilderd, verstopt, gezocht en opgegeten. We fietsen en wandelen, knutselen en kijken naar Pietje Bell.

Deze paaszondag zal voor altijd extra bijzonder zijn omdat ons lieve neefje Tije vandaag is geboren.

Welkom op deze wereld lieve Tije!

Wat is Kim gelukkig dat ze volgende week naar Nederland gaat om het kersverse neefje te ontmoeten.

Morgen gaan we schaatsen,hoe dat is geweest, horen jullie snel.
Hele fijne paasdagen nog voor iedereen en tot snel.

Liefs Alexander, Kim, Gijs,Naut en Siem