Because I already discovered...........

I think…. You are good in walking...

Woensdagavond 13 oktober, nog één nachtje slapen en dan gaat het beginnen. Rugzakken zijn gepakt, staan klaar, loopschoenen voor de voordeur, mutsen en handschoenen gepast, batterijen van beide fototoestellen zijn opgeladen, toestellen zitten in de tas. We zijn er klaar voor….Moshi here we come.

Om 6.30 uur nemen we afscheid van Gijs, Naut en de oppascentrale in de vorm van opa Arnold, oma Eline met als rugdekking Elisabeth en Bernard. Stipt om 7.00 uur zijn wij op de plaats waar de shuttle bus zal vertrekken. Natuurlijk niet stipt om 7.00 uur, maar stipt om 8.10 uur. Na een minuut of tien onderweg te zijn, wordt de chauffeur wat onrustig. Hij schreeuwt wat tegen de busbegeleider, die vervolgens terug schreeuwt. Dat beloofd niet veel goeds. We stoppen zo’n beetje na iedere vijf minuten langs de kant van de weg terwijl zowel de chauffeur als de busbegeleider al schreeuwend naar elkaar naarstig om zich heen blijven kijken…

Wat blijkt? Bij de tweede plaats waar mensen konden instappen zijn een aantal toeristen in de taxi blijven zitten. Ze kwamen er zo’n tien minuten na vertrek achter dat de shuttle bus verdwenen was en dus moet er nu voor gezorgd worden dat ze alsnog in de bus richting Moshi belanden. Uiteindelijk lukt het de buschauffeur,de onoplettende toeristen op te vangen en kunnen we verder.

De reis verloopt prima al hebben we aan de grens nog wat vertraging door de bijzondere manier van werken van het Tanzaniaanse douane personeel…

We worden keurig afgezet bij het Leopard hotel wat tot onze verrassing een heel aardig hotel blijkt te zijn. We re-shufflelen nogmaals onze tassen, zorgen ervoor dat we er zeker van zijn dat we alles bij ons hebben en gaan naar beneden waar onze guide op ons wacht voor de equipment check. Het herorganiseren van onze tas wordt op dat moment compleet te niet gedaan omdat we alles wat we mee hebben, uit onze tassen moeten toveren om de gids te laten zien wat er zoal mee is en hem de gelegenheid te geven ons alvast te vertellen dat er nog het één en ander aan materiaal gehuurd dient te worden.

Na vertrek van Lawrence gaan we naar bed. Bij het indommelen dromen we al voorzichtig over de komende dagen, Machame route:

‘the most beautiful route up Kilimanjaro’.

…. En dan wordt Kim opgeschrikt door een gevoel van enorme paniek….. zijn de tassen wel goed gepakt? Hebben we alles bij ons? En staat het fototoestel wel uit? Slaapdronken wappert Alexander een keer met zijn armen om op die manier de zorg van Kim weg te wuiven, maar die is niet zomaar overtuigd. De lampen gaan aan, de rugzak gaat, voor de vijfde keer die dag, open…..

Wat er de volgende uren precies allemaal gebeurd en gezegd wordt, laten we aan de verbeelding van jullie lezers over… maar het fototoestel doet het niet… de batterij is opgeladen, maar zit niet zoals het zou moeten in het fototoestel, maar ligt thuis in Nairobi op de oplader. Nog zeven uur voordat we worden opgehaald voor
‘the most beautiful route up Kilimanjaro’, een once in a lifetime experience; wij hebben een fototoestel dat niet werkt.

In paniek proberen we Lawrence te bellen, maar die ligt natuurlijk heerlijk te slapen. Er zit niets anders op dan te wachten tot morgen, er wordt onrustig geslapen.

Vrijdag
Prima op tijd worden we 's ochtends opgehaald om vervolgens via kantoor naar de poort te worden gebracht, tenminste zo gaat het normaal gesproken. We gooien ons probleem meteen maar op tafel en iedereen is bereid om mee te denken. Alexander struint met gids en chauffeur heel Moshi af op zoek naar een passende batterij terwijl Kim op kantoor blijft waar de goed getrainde mensen aldaar haar nog een enorme hoeveelheid dollars afhandig maken door het aan haar verhuren van verschillende zeer benodigde zaken voor de komende tocht.

Om 10.00 uur komt Alexander terug, zonder batterij…. Het goede nieuws is dat er een batterij moet zijn in Arusha, zo’n 70 kilometer verderop. We weten niet of deze batterij daadwerkelijk past, het is ruim een uur rijden, maar hé wie niet waagt, wie niet wint en dus gaan we met de hele crew, acht mannen in totaal, alleen voor ons... vier dragers, een kok, een ober, een assistent gids en een gids, richting Arusha. De busrit geeft ons ruim de gelegenheid kennis te maken met iedereen, zo zien we ook weer het voordeel van het nadeel…

Halverwege wordt de halve crew en al onze bagage al uit de bus gegooid omdat er op de weg naar Arusha overal politiecontrole zou zijn en dit onze tot nu toe opgelopen vertraging van ondertussen drie uur nog wel eens zou kunnen verdubbelen.

In Arusha wordt de batterij gevonden. De man in de winkel verzekert ons dat deze het moet zijn. Serie nummer en merk komen overeen. Natuurlijk is de batterij niet opgeladen, we moeten een oplader aanschaffen, de batterij plus oplader gaan terug naar kantoor waar de batterij wordt opgeladen. De volgende ochtend komt er een drager
(inderdaad nummer negen) de berg op rennen om ons de batterij te overhandigen.

Alexander is opgelucht, Kim niet overtuigd, maar dan eindelijk om 15.00 uur vertrekken we, vijf uur later dan gepland. Bij de poort worden alle spullen netjes gewogen en onder de mannen verdeeld.

Alleen Lawrence, de gids loopt met ons mee, de anderen rennen (ieder met zo’n 20 kilo op zijn nek of rug) vooruit en zorgen er voor dat straks alles klaar staat in het kamp.

Onze eerste dag begint nogal chaotisch, maar eenmaal onderweg genieten we meteen. Het weer helpt mee, strak blauwe hemel. Zoals de vorige avond afgesproken met Lawrence de gids zit er vandaag nog even niet in: "pole, pole" moet het tempo zijn, wat zoveel als "langzaam langzaam" betekent. Het is belangrijk krachten te sparen en rustig te klimmen. Morgen een nieuwe poging, vandaag als berggeitjes met peper in de billen de eerste etappe omhoog.

De tocht door het mountain forest is prachtig, een groen en vochtig regenwoud met vele bloemen, waar we overigens pas op de terugweg oog voor hebben omdat we vaart moeten maken om voor het donker bij het eerste kamp aan te komen.
Net voor de avond valt komen we aan op 2980 meter, de eerste 10 kilometer zitten er op, we zijn vandaag 1200 meter gestegen. De tent moet nog worden opgezet, maar al snel wordt onze eerste warme maaltijd geserveerd in de tweede tent, die dienst doet als eetzaal.

Vanaf de de Machame Hut op 2980 meter hebben we voor het eerst zicht op de top, het doel, bedekt met een laag sneeuw, de kriebel in de onderbuik steekt weer de kop op.

Zaterdag
De nacht was koud en wederom wordt er onrustig geslapen. Om 6.00 uur worden we gewekt met thee in de tent en warm water ‘for washing’. Het ontbijt is goed en stevig. De zon laat zich al vroeg zien. Vandaag wordt er meteen geklommen. Wij voelen ons zo fit als berggeitjes en lopen dan ook in een stevig tempo door. ”so, I already discovered , I think.. you are good in walking” is vanaf vandaag de lijfspreuk van Lawrence waarna hij het tempo nog wat opvoert.

Het landschap verandert snel, we lopen langs rotsen, onbekende bomen en bloemen. Gelukkig is het begin helder, wat voor mooie uitzichten zorgt, maar niet veel later zitten we in de wolken. Mist dus en na een kleine 4 uur komen we aan in Shira Camp op 3840 meter. In de middag lopen we nog wat verder omhoog, dit alles om onze lijven te laten wennen aan de hoogte, Shira camp 2 op 4000 meter. Bij terugkomst is de crew in opperbeste stemming. De drager die met onze batterij en oplader naar boven is gerend, is gearriveerd. Even voelen wij ook de euforie…. Helaas de camera doet het niet….is de batterij wel opgeladen? Contact met kantoor maken, lijkt op deze plek onmogelijk. Lawrence loopt nogmaals naar Shira camp 2 en legt daar de batterij opnieuw aan de oplader.

Zondag
Alexander loopt al voor het nuttigen van het ontbijt samen met Lawrence naar Shira camp 2 om de batterij op te halen, die nu, dat weten we zeker, is opgeladen. Helaas moeten we na terugkomst concluderen dat de opgeladen batterij niet in staat is de camera aan de praat te krijgen en dus is of de gekochte batterij toch niet geschikt voor onze camera of is de camera kapot omdat de vriendelijke mannen in Moshi er een batterij in hebben gepropt waarvan wij al bij voorbaat zeker wisten dat die niet zou passen omdat zowel merk als serienummer niet overeen kwamen. Lawrence houdt het hoofd koel en zegt dat het allemaal wordt opgelost voordat we in de nacht van dag vier op vijf richting de summit gaan lopen….

Wanneer we eenmaal weer aan het lopen zijn, verdwijnen de fototoestel problemen als sneeuw voor de zon en genieten we volop. Deze dag staat in het teken van het acclimatiseren. We klimmen hoog en slapen laag. Als je de top wilt bereiken klinkt dit niet echt logisch, maar op deze manier geef je het lichaam de mogelijkheid te wennen aan de grote hoogte.
Na een koude nacht en met een goed gevulde maag starten we dus aan een dag van klimmen en dalen, een maanlandschap met lava-stenen en gruis. Op zo’n 4500 meter gaat dit landschap over in lavastenen en sneeuw. De Lava Tower op 4660 meter is het hoogste punt van de dag. Opnieuw hebben we stralend weer en hebben we een prachtig zicht op de summit.

Dan dalen we, dalen we en dalen we nog meer... een mooi deel van de route en dus voor ons gevoel een stuk minder nutteloos. Het gaat door een gebied met veel planten, bloemen en dichte mist helemaal door naar de Great Barranco Valley. Uiteindelijk zitten we op 3950 meter, een kleine 150 meter hoger dan de dag ervoor.

”so, I already discovered , I think.. you are good in walking” roept Lawrence als we in minder dan vijf uur arriveren bij het kamp. We wassen onze haren en verplicht onze voeten met kleine bakjes gekookt water. We doen een spelletje, knabbelen aan de popcorn en pinda’s en duiken met vijf lagen kleding over elkaar diep weg in onze slaapzakken. De nachten zijn koud, we hebben nog steeds geen oplossing voor het fototoestel probleem.

Maandag
Een pittige dag. We klimmen van 3950 meter naar Barafu camp op 4660 meter. Veel omhoog, dat is ons aan het begin van de dag al duidelijk. Gelukkig voelen we ons beide nog fit en hebben we geen noemenswaardige last van de hoogte of spieren. Het eindpunt van deze klim is prachtig, het uitzicht op de vallei onbetaalbaar, met de minuut zien we de top van de Kilimanjaro dichterbij komen. We lopen vandaag zo’n vijf uur. Bij aankomst in het camp slaat het weer om. Het waait en regent, het is koud heel koud.
We halen dan ook alle warme kleren tevoorschijn, nier vijf maar zeven lagen kleding over elkaar. We eten goed en duiken om zeven uur onze tent in. Om acht uur worden we geroepen, er is een fototoestel gearriveerd, een opluchting we kunnen met een gerust hart gaan slapen. Uhuru peak here we come!

Dinsdag
Om 1.00 uur worden we gewekt, de kriebel in de onderbuik voert hoogtij. 1.15 uur tijd om te beginnen aan een eindeloze klim, nog. ruim 1200 meter omhoog. De omstandigheden zijn goed, geen sneeuw, weinig wind. De route wordt verlicht door een heldere, bijna volle maan.

Bij vertrek gaat een lange streep met hoofdlampjes ons voor, we zijn laat vertrokken, maar vooralsnog heeft Lawrence er alle vertrouwen in:. ”so, I already discovered , I think.. you are good in walking” en al armen zwaaiend gebaart hij ons keer op keer weer een groepje hoofdlampen in te halen. De eerste drie uur verlopen, voor zover mogelijk voorspoedig. Het is zwaar, heel zwaar maar we gaan vooruit zij het gestaag. Nog twee uur tot stella point. Alexander heeft het zwaar, de hoogte begint parten te spelen, misselijkheid en hoofdpijn steken de kop op. Heel langzaam kruipen we verder omhoog. Het wordt kouder. Terwijl het water in onze tas bevriest is het wel belangrijk veel te blijven drinken, maar de dorst is ver te zoeken. 1300 meter omhoog, het lijkt eindeloos in de donkere nacht.

Alexander tolt op zijn benen en wil het liefst elke vijf minuten stoppen voor een pauze. Lawrence spreekt hem aan en zegt dat we iedere keer 15 minuten moeten doorlopen voordat er weer gestopt kan worden. Het zuurstofgehalte is nu zo laag dat we als vissen op het drogen naar lucht happen. Iedere stap lijkt er één teveel.

En dan komen de verlossende woorden van Lawrence, “ten minutes to Stella’s point”. Deze woorden geven kracht, het is te doen…”move on, move on” fluistert de assisent gids voordurend als een soort mantra.
En dan komen we over de kraterrand en arriveren we bij Stella Point, 5700 meter, een ongelooflijk mooi gevoel. Het gevoel van vermoeidheid lijkt spontaan weg te vloeien. We drinken thee met veel suiker en maken ons op voor het laatste stukje, het fototoestel ratelt.

Stella Point is wel de top, maar niet het hoogste punt. Uhuru Peak nog een kleine 200 meter hoger, wat omgerekend nog zo’n uur klimmen betekent. Kim voelt zich on top of the World, maar helaas slaat de hoogte na een kort gevoel van overwinning bij Alexander weer keihard toe. Hij kan en wil niet meer. Hij tolt letterlijk op zijn benen en lijkt tot drie keer toe bijna onderuit te gaan. We blijven hem aanmoedigen. Voetje voor voetje schuifelt hij voort….

En dan... Uhuru Peak, het hoogste punt van Afrika. 5985 meter hoog, een gevoel van trots en overwinning, daar staan we op het dak van Afrika, eentje om in onze zak te steken.

Helaas maakt de kou dat je niet te lang kan ronddraaien in je eigen geluk, we moeten naar beneden, zwaar voor de knieën, maar voor de hoogteziekte moet je snel afdalen. We rusten en eten op 4660 meter om aan het einde van de middag nog eens twee uur verder af te dalen naar 3800 meter.

Woensdag
Nog 2200 meter afdalen staat er voor vandaag op het programma… we zijn er wel klaar mee, maar besluiten ook vandaag nog te genieten van de overweldigende natuur, de ontspanning en overdenken al afdalend de afgelopen dagen, een machtig gevoel.

Op kantoor zetten we de foto’s op een schijfje en moeten we even slikken bij de rekening van het vervoer op en neer naar Arusha, de kosten voor de drager op dag twee en de kosten van de drager op dag vier…. Gelukkig is net als ademhalen, het (door)slikken (van deze zure appel) een stuk gemakkelijker op 1800 meter dan op bijna 6000 meter.

Terug in Nairobi genieten we extra van onze twee lieve mannen en hebben we nog drie hele fijne dagen met opa Arnold en oma Eline

Onze huiszoektocht lijkt zijn vruchten af te werpen, wie weet komt het volgende bericht vanuit Njumbi road, maar nu we weten dat een verhuizing kan worden afgeblazen tien dagen voor verhuizen, zullen we er niet vreemd van opkijken als een verhuizing ook nog kan worden afgeblazen vijf dagen voor verhuizen.

Liefs Alexander, Kim, Gijs en Naut