Kriebel in de onderbuik….

Met een beetje geluk zijn opa Arnold en oma Eline op moment van schrijven geland op Jomo Kenyatta airport en zo vliegen de weken hier aan ons voorbij…

Voor Alexander en Kim betekent dit nog een paar nachtjes te gaan voordat wij richting Tanzania zullen vertrekken, onze stoute schoenen uit de kast kunnen worden gehaald en we met een lichte arrogante blik de 5890 meter hoge Kilamanjaro te lijf kunnen gaan.

Voor Gijs en Naut betekent dit vakantie pret met opa en oma, het missen van papa en mama voor een hele week en waarschijnlijk een week lang heerlijk en gruwelijk verwend worden. Vooralsnog horen we ze niet klagen.

De afgelopen weken zijn gegaan zoals vele andere met hier en daar een bijzonder moment.

Zo begon het vorige maandag met een paar kleine lichtje rode vlekjes op de rug en achter de oren van Gijs. Er was die dag gezwommen en dus zochten wij er in eerste instantie weinig achter. Gaandeweg de maandag middag leken de vlekken zich uit te breiden naar gezicht en andere ledematen, Gijs wilde niet eten en zelfs snoep was niet aan hem besteed. Op dat moment rees er toch lichte twijfel. Dinsdagochtend; de hoeveelheid vlekken leek zich niet verder te hebben uitgebreid, maar de eetlust ontbrak nog steeds en er was sprake van een lichte verhoging. Een dagje thuis bleven leek op dat moment een goed idee. Een telefoontje in de lunchpauze met Elisabeth stelde gerust. Niet meer vlekken, prima gegeten, niets aan de hand. Bij thuiskomst om 18.00 uur werd die geruststelling te niet gedaan. Gijs was in een paar uur getransformeerd van een bijna vier jarige kleuter tot een opgezwollen pukkel Piet, van onder tot boven onder de rode blazen, hevige koorts en zo slap als een vaatdoek. Daarop volgden een aantal zeer moeizame dagen en nachten voor zowel Gijs als zijn ouders….

Dinsdag in diezelfde week was er tijd voor een stukje cultuur en amusement voor Kim. Samen met een aantal vriendinnen naar een concert van Eric Wainana met als gastoptreden Baabaa Maal. De grote sterren van Oost-Afrika waar Kim tot die bewuste avond inderdaad nog nooit van gehoord had.

Het concert werd gegeven in Kasarani, dat ‘circus’ in het Swahili betekent. Het concertgebouw ligt midden in down town Nairobi. Normaal gesproken haal je het niet in je hoofd om daar nadat het donker wordt ook maar enigszins in de buurt te komen en is een omgebouwde Indiase bioscoop, opgekocht door een Nederlandse die al zo’n beetje haar hele leven in Kenia woont en graag wilde dat deze gelegenheid ergens zou staan waar het toegankelijk is voor iedereen. Vele jonge artiesten en kunstenaars krijgen hier de mogelijkheid om in één van de vele repetitie ruimtes boven te werken en te repeteren. Zowel Erik Wainana als Baaba Maal zijn hier ooit begonnen en uitgegroeid tot de grootste artiesten van dit moment.

Het concert begint om 21.00 uur, nou ja, dat zegt het aanplakbiljet en de tekst op het entreebewijs. De mannen doen het om zijn Keniaans en komen om 21.30 uur eens het podium op schuifelen om te zien of alles al in orde is. Op zijn Keniaans is dat uiteraard niet het geval en dus duurt het nog zo’n drie kwartier voordat er gestart kan worden. Dat mag de feestvreugde in zijn geheel niet drukken, want of ze nu zingen in het Swahili, Peul (dialect) of Engels, verstaan doe je het geen van allen, maar dat ze muziek kunnen maken staat meteen vast. Tot in de kleine uurtjes zetten de mannen de zaal op zijn kop…. fijn om er onderdeel van te mogen zijn.

Op donderdag in die week komt de glossy JEM ( juffen en meesters) uit. Deel vijf van dit nieuwe eigentijdse tijdschrift voor de onderwijzer in Nederland. Niet heel bijzonder zou je denken, tot je aankomt op pagina 28 en daar het artikel ‘over de grens’ ziet staan met daarin, Jawel, een interview met Kim Jansen, leerkracht op de Nederlandse school in Nairobi. Kijk maar eens op www.jemmagazine.nl wanneer je op het blad klikt kun je er doorheen bladeren. De tekst op de computer is niet te lezen, maar de foto’s zijn onmiskenbaar.

Wij maken ons op voor onze naderende klim. Rugzakken zijn uit het stof gehaald, loopschoenen ingevet, mutsen en handschoenen komen uit de dozen….

Onze huiszoektocht gaat deze weken, zij het op een laag pitje, ook gestaag door. Wij kunnen jullie op dit moment vertellen dat het beter is om daar niet verder over uit te wijden. Een gebed zonder einde en nog geen ander huis… word vervolgd.

Donderdagochtend vertrekken we met shuttlebus richting Moshi waar we na een nacht in het leopard hotel aldaar zullen beginnen aan de, als we de site van Ashante tours mogen geloven,

‘the most beautiful route up Kilimanjaro’.

Al je spullen worden gedragen door porters en een kok verzorgt de maaltijden. Waar je op andere routes slaapt in hutten, slaap je op de Machame route uitsluitend in tenten. Dit alleen maakt deze route, ook wel genoemd de "Whiskey of de coca cola route", meer geschikt voor de net iets meer avontuurlijke wandelaar. Daarbij word je op deze route beloond met de meest fantastische uitzichten. Van de zonsondergang op Shira tot de mistige vlakten van Kibo op de geweldige Barranco, de Machame route biedt de avontuurlijke wandelaar een niet te evenaren ‘slide show’ van zes dagen lang…

Zie na zo’n tekst maar eens geen kriebels in je onderbuik te krijgen.

Wij zeggen; “de paden op, de lanen in”.

These boots are made for walking, so that’s just what they’ll do…..(wordt vervolgd)

Liefs Alexander, Kim, Gijs en Naut