Ooh island in the sun…

HE-LA- DI-LA-DI-LO

Op een onbewoond eiheiland daar zou ik willen zijn, op een onbewoond eilheiland zijn alle dagen fijn. Geen pietsie pech want je hoeft er niets valt er niet van je fiets ligt op je luie harlewiets ( Joost mag weten wat dat betekent). Drink met je billen bloot, melk uit een kokosnoot, je wordt van zelf groot.

Toch al weer een paar uur terug op het vaste land van Kenia, maar krijgen de tropische eilandliedjes nog niet uit ons hoofd. De kinderen liggen met bruin gebruinde lijfjes en rood verbrande neusjes, ondanks het voortdurend smeren van de factor 50, heerlijk te dromen van ezels, palmbomen en varen op de dhow terwijl wij de was, de zwembandjes en de andere vakantie attributen weer op zijn of haar plaats hebben opgeborgen. Het zit er op ….Ooh island in the sun.

Vrijdagmiddag om 13.45 uur zouden we vertrekken voor een lang weekend Lamu, een koraaleiland voor de kust, ongeveer 75 kilometer van de grens met Somalië. De koffers worden donderdagavond al gepakt om niets aan het lot over te laten. Aan de andere kant wat heb je nodig om 2 dagen met je billen bloot te drinken uit een kokosnoot.

Bernard brengt ons naar Wilson Airport. Het is vrijdag rond lunch tijd en dus al meer dan druk in de stad. Gelukkig zijn we ruim op tijd vertrokken en dus ook ruim op tijd om in te checken en nog een kopje koffie te drinken. De labels zitten aan de koffers, zijn op het karretje getild en staan nu op de landingsbaan te wachten op het vliegtuig waar ze in moeten worden getild.

Vanuit de vertrekhal kunnen we elke handeling van het grondpersoneel volgen en zwaaien we een keer of vijf naar een horde uitgelaten schoolkinderen en het hele bejaardenhuis Tabitha die een rondleiding krijgen op de luchthaven.

De klok tikt vrolijk verder en zonder het tegen elkaar te zeggen, voelen we alweer nattigheid. Als dan ook nog eens de enige grondstewardess haar lunch even opzij schuift, haar mond leeg kauwt en de microfoon naar zich toe trekt, weten wij dat onze vermoedens worden bewaarheid. Vertraging… van 45 minuten. O, jee dat betekent in Kenia meestal minstens een uur en met niet al te veel geluk het dubbele….

Het komende uur volgt er geen enkele mededeling meer en de enige grond stewardess is onder de balie gedoken met een tijdschrift. Op de balie staat een bordje met CLOSED.

Alle proviand die was meegenomen om de kinderen tijdens de vlucht en de komende twee dagen zoet te houden, is ondertussen uitgedeeld, de ramen van de vertrekhal besmeurd met stukjes koek, boterham en appelsap en het arsenaal van spelletjes die je kan spelen zonder een spelletje zijn volledig uitgeput als de enige stewardess plots weer opduikt vanonder haar desk en aankondigt dat het vliegtuig er aan komt.

Twee uur later dan gepland stappen we in het vliegtuig, worden er gelukkig in het vliegtuig nog wat versnaperingen uitgedeeld en hebben we een rustige vlucht.

Aangekomen op Lamu worden we opgevangen door een stel ezels en mannen met handkarren waarop ze onze bagage van het vliegveld naar de pier brengen. We komen aan op het eilandje Manda aan de overkant van Lamu en moeten dus nog met de boot worden overgevaren naar de andere kant.

Voor de liefhebber een klein stukje achtergrond info:

Lamu Island kenmerkt zich als een archipel van koraal eilanden, slingerende palmbomen en onbekende aroma's van kruiden in het noorden van Kenia in de Indische Oceaan. Op Lamu heeft de tijd stilgestaan en het eiland beleefde haar glorie tijd in de 14e eeuw als het Arabische centrum voor de slavenhandel, specerijen en het ivoor.
Voorheen viel Lamu onder het regime van de Sultan van Zanzibar en is onafhankelijk geworden in 1963 waarna het eiland toegekend werd aan Kenia. Lamu was, net als Malindi en Mombasa, een belangrijke handelsplaats. Toen de Britten aan het eind van de 19de eeuw de slavernij afschaften, zette het verval in. Lamu werd een slaperig en geïsoleerd stadje.

Er is geen autoverkeer , auto’s zouden in de nauwe straatjes van Lamu-stad trouwens niet eens kunnen rijden. Iedereen loopt en voor het vervoer van goederen worden ezels gebruikt. Sommige straatjes zijn zo smal dat je je tegen de muur moet drukken om een ezel te laten passeren.
De “Mkomani“ de oude binnenstad bestaat uit hele smalle, met kinderkopjes of alleen maar met zand en stof bezaaide,nauwe steegjes, met veel oude karakteristieke deuren, allemaal met eigen Swahilische herkenbare details. In de avonden worden de nauwe steegjes gevuld met de geur van dikke Turkachtige koffie, oude mannen die samen aan tafel zitten te filosoferen over het leven.
De oude stad wordt gedomineerd door een fort dat werd gebouwd aan het begin van de 19de eeuw. In die tijd werden er veel conflicten uitgevochten met de naburige eilanden of met handelsplaatsen op het vasteland. De Britse kolonisten gebruikten het fort als gevangenis en dat bleef het tot 1984.

Shella dorp, een klein district van Lamu-stad, is een wirwar van smalle zandige rijstroken, grote stenen huizen, een aantal woningen bedekt met riet, moskeeën, ruïnes en een ruim plein omringd met enkele marktkraampjes. Aan de levendige waterkant van Shella dorp, schommelen de dhows zachtjes op het inkomende tij en zijn kooplieden en vissers druk in de weer op het witte glinsterende zand. Prinses Caroline van Monaco heeft maar liefst vijf huizen op Lamu waarvan er één op steenworp afstand van ons onderkomen van de afgelopen dagen.

Lamu-stad is nog niet zo heel lang geleden op de Wereld erfgoed lijst van UNESCO gezet.
Wij genieten van dit prachtige stukje Swahili land, rijden ezel, bouwen zandkastelen, eten verse visjes die we wegspoelen met heerlijke wijn (Lamu is dan wel Moslim terrein, maar de eigenaar van Kijani house is Fransman en een Fransman zonder wijn is als Sinterklaas zonder staf), zeilen op een dhow en zwemmen onder de sterrenhemel in het zwembad omdat het zelfs ’s Nachts niet kouder wordt dan 28 graden…

Zondagmiddag kijkt Gijs was sip voor zich uit … Wat er aan de hand is? “Ik vind het gewoon heel erg dat we weer naar huis gaan”.

Wij kunnen alleen maar instemmend knikken en garanderen Gijs en ons zelf dat dit dan wel ons eerste bezoek was aan Lamu, maar zeker niet het laatste.

Lamu Kwaheri (tot ziens)

Alexander, Kim, Gijs en Naut