Jukumu Letu

Alweer twee weken in het jaar 2010, een half jaar in Kenia en naar ons idee aardig gesetteld. Na ons bezoek aan Nederland hebben we allemaal zin om ‘naar huis’ te gaan. Het eerste weekend ‘ontdek je nieuwe thuisland’ zit erop dus tijd om een start te maken met één van de voornemens die gemaakt zijn voor het vertrek naar dit prachtige Afrikaanse land.

Naast al het moois, het heerlijke weer en de fantastische natuur zijn er in Nairobi even zoveel, zo niet nog veel meer plekken waar je hart een slag van overslaat.

Mensen die moeten rondkomen van minder dan een dollar per dag zijn voor ons werkelijke survivors, onvoorstelbaar beter gezegd.

Deze week brengen Gijs en Kim dan ook een bezoek aan één van de projecten, één van de velen…. JUKUMU LETU, in Swahili ‘Neem je eigen verantwoordelijkheid’.

Jukumu Letu Centre, een kinderopvang voor OVC’s Orphans and Vulnerable Children, wezen en kwetsbare kinderen uit Mathare, een sloppenwijk bij Ngong Town, een half uurtje van Nairobi. Voor 5 Shilling (5 Eurocent) per dag kunnen kinderen (0-6 jaar) van werkende vrouwen daar terecht.

Al een aantal weken wordt er heen en weer gemaild met Carol, Keniaanse, getrouwd met een Italiaan en oprichtster van dit project. We spreken af bij een benzinestation in Ngong Town waar we zullen worden opgepikt door iemand van het project.

Op de weg ernaar toe worden we van de ene wereld, die van prachtige villa’s met hoog opgetrokken muren, bloeiende bloemen en dure auto’s, langzaam die andere wereld ingestuurd. Houten en zinken hutten, een vuilnisbelt in het dal. Kleine zelfstandigen langs de kant van de weg die verkopen wat er op hun pad is gekomen. Groente, fruit, kolen kleding, plastic doek, gedroogd gras en schoenen, alles om jezelf te kunnen bedruipen. Tussen al die chaos schoffelen de geiten, koeien en kippen op zoek naar iets eetbaars.

Bij het bezinestation worden we opgehaald en rijden we de laatste kilometer naar het project.
We worden warm ontvangen, blije, vrolijke Keniaanse koppies en voordat we het weten dansen we met de kleinsten van het project op de vrolijke klanken schallend uit de cassette recorder op de vensterbank. Gijs doet meteen mee en ontpopt zich als een heuse grote broer,geeft de kleinsten kusjes en aait ze over hun soms veel te kleine bolletjes.

Kim krijgt een rondleiding door het centrum en het verhaal achter Jukumu.
De start van het project is in 2007, naar aanleiding van een studieproject. Carol heeft één hele concrete missie en zes doelstellingen gedefinieerd over hoe zij het centrum wil runnen. In de dagopvang werken allemaal vrijwilligers. Het zijn de moeders van de kinderen. Zij zijn verplicht één dag in de maand mee te draaien in de kinderopvang en één dag in de maand vrij te houden om getraind te worden over thema’s zoals voeding, gedrag, hygiëne en veiligheid.

Voordat een kind naar de kinderopvang mag komen moet de ouder een motivatiebrief sturen, vervolgens komt er een intake gesprek aan huis om de leefomgeving van het kind in kaart te brengen. Alle kinderen worden thuis geobserveerd door de sociaal werker. Er wordt een medisch dossier opgemaakt van het kind en de voortgang wordt maandelijks gevolgd. Je moet je committeren aan de regels van het centrum; ben je bijvoorbeeld te laat om je kind op te halen dan betaal je 50 Shilling boete.

Carol vertelt dat de moeders die hun kind naar Jukumu brengen meestal alleenstaande moeders zijn. Een aantal van de moeders werken op de markt en moeten vaak om 6.00 uur al van huis om op hun werk te komen. Andere moeders werken op de vuilnisbelt waar ze plastic of ijzer verzamelen, dat ze vervolgens proberen te verkopen aan grote bedrijven of handelaren voor recycling. De moeders verdienen ongeveer 100 Shilling per dag (dat is Euro 1,-) en daar moeten ze de huur, eten, kleding en school van betalen. Voordat de kinderopvang bestond, werden de kinderen op straat gezet of gingen de moeders naar hun werk nadat ze de kinderen hadden opgesloten in huis. Vaak zonder iets te drinken of te eten. Kleine kinderen waren verantwoordelijk voor de nog kleinere…. Of nog erger er was nog wel ergens een ´oom´ die op de kleintjes kon passen.

Op dit moment komen er dagelijks 120 kinderen naar het centrum. Carol verontschuldigt zich over het feit dat er nog steeds zoveel kinderen rondlopen die ze niet kunnen opvangen.

Wij zien een mooi en goed doordacht project waar de eigen verantwoordelijkheid van de moeders zijn vruchten begint af te werpen. De moeders hebben met elkaar besloten het dagtarief te verhogen van 5 naar 10 Ksh per dag zodat er mogelijk een leslokaal bijgebouwd kan worden en dat er nog een leerkracht kan worden aangenomen..

We worden uitgenodigd voor de lunch wat door Kim vriendelijk wordt afgeslagen. Als we teruglopen naar de ruimte waar de peuters verblijven zit Gijs samen met de andere kinderen te smikkelen van een heerlijke Keniaanse maaltijd, Kip, Ugali en Sukumawiki, volledig geïntegreerd… Als hij Kim ziet vraagt hij zich hardop af of het een goed idee is om het stuk kip aan zijn buurmeisje te geven. Kim beaamt dit … Gijs is onder de indruk.

Jukumu Letu wordt vervolgd. In april zal Kim iedere maandag richting centrum gaan om zoveel mogelijk steentjes bij te dragen.

De rest van de week is alledaags. Alex zit in Tanzania en in het weekend kunnen we, wat een voorrecht, genieten van al het moois, het heerlijke weer en de fantastische natuur van Kenia en denken we regelmatig even aan Carol en haar prachtige project…

Liefs Alexander, Kim, Gijs en Naut