Ooh was ik maar bij moeder thuis gebleven…..

Daar zijn we weer en voor de mensen die we niet hebben gezien of gesproken alsnog een heel fantastisch, mooi, gezond en sprankelend 2010 gewenst.

Wij besloten het nieuwe jaar meteen goed in te wijden en trokken er na thuiskomst in Nairobi en na een week werken op uit richting de Aberdares.

Op 180 kilometer van Nairobi ligt dit prachtig bergachtige gebied waar je op heldere dagen goed zicht hebt op Mount Kenia op ruim 5000 meter hoogte en het Aberdares gebergte op ruim 4500 meter hoogte.

Al voor ons vertrek naar Nederland hadden we een leuk plekje geboekt, Sangare tented camp.

De heenreis verliep geheel volgens plan. Om 14.30 uur vertrek vanaf kantoor Deloitte en aankomt in het kamp 17.30 uur. De weg er naartoe beloofde al een heleboel goeds. Het rode zand en de droge aarde transformeerde langzaam tot groene stroken, bananenbomen en theeplantages. De lucht lijkt blauwer en iedereen lijkt aardig. De laatste kilometers voor het kamp stuiten we op de al bijna vertrouwde taferelen van grazende zebra’s, nieuwsgierig halsreikende giraffen en kudde’s uitgelaten impala’s, bavianen en zwijnen. Als een net afgestuurde bioloog met afstudeerrichting de dieren van Oost-Afrika vertelt Gijs de inzittenden van de auto met welk dier, met welk geslacht en met welke familieleden van het dier we te maken hebben.

Het tentenkamp ligt aan een meer waar we de vogels volop horen zingen. We drinken een drankje op onze veranda waar we genieten van de zonsondergang en gaan dan, net op tijd voor een enorme Afrikaanse regenbui, richting de lounge waar in de open haard al een knisperend vuurtje brand.

Na een heerlijke maaltijd kruipen we allemaal moe onze tent in om de volgende ochtend weer fris te beginnen met een gamedrive. Deze keer gebruiken we de heuse landrover van het kamp. Glazen puien aan de zijkant, open dak, driver en gids uitgerust met geweer en schep…. We zeiden al het had geregend, enorm geregend, Oost-Afrikaanse serieuze regen…

Na een kwartier zitten we vast in de modder… de chauffeur laat zich er niet door weerhouden om vooral lekker door te gassen en ons in een minuut tijd van vijf centimeter in de modder naar vijftien centimeter in de modder te laten zakken. De giraffen komen eens een kijkje nemen en schudden, het tafereel bekijkend, hun koppen. De schep wordt tevoorschijn gehaald en de chauffeur schept twee kluiten met gras en een paar kiezelstenen onder het rechter voorwiel waarna hij weer uitgebreid gaat zitten gassen, Hopla nog vijf centimeter dieper in de modder. De chauffeur en de gids lopen eens een paar rondjes om de wagen heen en beginnen dan weer te scheppen, kluitje gras links, kluitje gras rechts, duwen, trekken en maar weer een kluitje erbij. Na een minuut of twintig zijn we uit de modder en kunnen we verder… de rest van de drive verloopt gesmeerd.

In de middag gaan we voor een wandeling naar de Mau Mau caves. Wij zijn niet echt goed voorbereid op een fikse wandeling en dus wandelt Gijs op zijn sandalen, Alex op gympen zonder profiel en Kim op haar ballerina’s, Naut zingt in de rugdrager terwijl Gijs iedere 30 seconden wil stoppen omdat er iets in zijn schoen zit. De wandeling verloopt gesmeerd. Wanneer we bijna terug zijn bij het kamp worden we opnieuw getrakteerd op een Oost- Afrikaanse, serieuze regenbui.

Na opnieuw een heerlijke nacht in de tent, kruikjes in bed, dierengeluiden zo dichtbij alsof ze in de tent zitten, gaan we zondagochtend richting Aberdares national park. We zijn nog geen tien minuten weg uit het kamp als de telefoon gaat…. We hadden toch goed gekeken? Alles was toch mee? Heb je mijn slippers gepakt….? “Hello this is Martin from the Sangare camp… De ballerina’s… vergeten! We gaan niet terug want de weg is op zijn zachts gezegd onmogelijk. Het heeft geregend, heel veel geregend, Oost-Afrikaans, serieus geregend en de weg is ondanks onze 4x4 (wat zijn we blij dat we weten hoe die werkt) bijna onbegaanbaar. We glijden van links naar rechts en zakken regelmatig in een serieuze kuil, glibberen er aan de andere kant weer uit en glijden dan vervolgens aan de ene kant weer in een volgende. De gids die we hebben meegenomen uit het kamp zit nerveus lachend achter in de auto en verzekerd ons drie keer per minuut dat de weg verderop tientallen keren beter zal zijn. Als we worden aangehouden door een Keniaan die wil weten of we echt van plan zijn deze weg verder te volgen en ons vervolgens, onderwijl een kruisje slaand, succes wenst met ons project, slaat de twijfel even toe.

Het komt goed. In het national park genieten we van een voor ons geheel nieuw, maar zeker niet minder prachtig stukje Kenia, groen, groen en nog meer groen, grasvlaktes, hoge bomen, nevel tussen de bergen en bewoond door allerlei klein en groot wild. We wandelen naar een prachtige waterval en lunchen in de achterbak van onze 4x4 waar we op dat moment nog trots van zeggen dat hij nu al zijn diensten heeft bewezen.

Om 13.30 uur bereiken we een van de uitgangen van het park en besluiten we niet terug het park in te gaan, maar rustig richting Nairobi te rijden zodat we niet heel laat thuis zullen zijn….vanaf dit punt is het nog zo’n 3,5 uur rijden.

Om een uur of half vier ruiken we de stal, “Hoelang zal het nog zijn?” “Zoals het nu gaat een uurtje” We hebben het net over welke pizza’s het moeten gaan worden als we de eerste sliertjes rook uit de motorkap zien kringelen. Twee minuten later is het goed mis, de rook komt nu met grote dotten uit de motorkap en er brand een serieus lichtje op het dashboard. We manoeuvreren de auto zo snel mogelijk naar de kant van de weg, aan de rand van een dorpje dat Saba Saba heet, daar moet je het dan mee doen, waar de motor onder luid geborrel en gebrom doorkookt en wij met onze handen in het haar niet kunnen besluiten of we wel of niet uit de auto moeten komen. Er hebben zich ondertussen al aardig wat mensen om onze auto heen verzameld terwijl Alexander de AA ( de wegenwacht) belt en vraagt naar de emergency line. Het duurt even voordat ze in de gaten hebben waar we voor bellen. We leggen uit wat er aan de hand is en dat we ongeveer 50 kilometer buiten Nairobi in het plaatsje Saba Saba staan. Stilte aan de andere kant van de lijn… een goed of een slecht teken? Wij weten het niet en zij schijnbaar ook niet want er moet nog een hele google maps omschrijving aan te pas komen voordat de AA medewerker ongeveer beeld heeft van waar wij ons bevinden. Er vindt driftig overleg plaats en dan komt hij met de geruststellende mededeling dat er over ongeveer twee uur iemand zal zijn om ons naar Nairobi te slepen….. Over tien minuten belt hij terug… tuuut, tuuut, tuuuut.

De auto is ondertussen omgeven door Afrikanen van allerlei pluimage. Tussen al deze mensen bevinden zich ook twee mannen in automonteurs overall en Alexander besluit een gokje te wagen. Hij gaat de auto uit, gooit de motorkap open en kijkt ernaar alsof hij er verstand van heeft. Dit werkt, een van de mannen in overall schuifelt naar voren en vertelt wat er volgens hem aan de hand is, “ een kokende motor” . Met een paar vriendjes gaan ze aan de slag. Jerrycans water worden over de motor gegooid en de rook schiet als paddenstoelen uit de grond. Gijs spreekt ons aller angst uit, “gaat het wel goed komen?” Na een liter of 10 water, 2 liter koelvloeistof en wat gesleutel aan de afstellingen verzekerd het mannetje in automonteurs overall ons dat we verder kunnen, maar niet voordat we hem rijkelijk hebben betaald voor deze hulp in nood actie. We pruttelen nog een beetje over het bedrag, maar bedenken ons dat we zonder deze mannetjes over twee uur nog steeds op de AA hadden staan wachten, die ons overigens na tien minuten natuurlijk niet hebben teruggebeld en dus betalen we de goede man en maken we dat we wegkomen. Eind goed al goed. Om half zes besluiten we het overleg over de te halen pizza’s te heropenen want we zijn er nu toch bijna……

Wat gebeurd er nu? De driebaans weg die het een minuut geleden nog was, is verandert in een eenbaansweg in de berm. De stad uit is er een file en dus hebben de automobilisten van die kant besloten om van hun driebaans weg een zesbaans weg te maken en de automobilisten komend van de andere richting massaal de berm in te dwingen. Deze chaos veroorzaakt bij ons nog een half uur vertraging en uiteindelijk zitten we om 19.00 uur aan de pizza….

Welkom thuis in Nairobi…. Saai zal 2010 voor ons zeker niet worden.

Liefs Alexander, Kim, Gijs en Naut