Nattigheid ....
Door: Alex en Kim
Blijf op de hoogte en volg kimenalex
12 Februari 2005 | Bolivia, Potosí
Met een beetje pijn in onze harten, na 6 weken Peru verlaten. Wij hadden wederom gekozen voor de bus, de nachtbus. Bij de grens tussen Peru en Bolivia vielen we meteen met onze neus in de nattigheid. Na een nacht van weinig slaap, brandende ogen en blauwe plekken in ons gezicht van het keer op keer met ons hoofd tegen het raam of de harde rand van de gangpadstoel stoten op het moment dat we min of meer in slaap dreigden te vallen, werden we de regen ingedreven om aan de ene kant van de brug een exit stempel en aan de andere kant van de brug een entry stempel te halen. Terwijl de regen met bakken uit de hemel kwam, werden wij er in het midden van de brug door de politie uitgepikt. Tas op z`n kop en maar hopen dat er niet iemand op een onbewaakt ogenblik een zakje van die mooie, welriekende plant (...gaat over de canabisativa holandica oftewel...) in je tas heeft gestopt.
Zien ze toch dat je uit Nederland komt! Vervolgens liet de bus ons aan de andere kant nog een uur in de regen wachten, Welkom in Bolivia.
In La Paz was alles meteen vergeten en vergeven. Stralende zon, stralende mensen. Net een groot dorp. Naast een bezoek aan de heksenmarkt en de Valle del Luna hebben we La Paz met name gebruikt om even bij te komen van Manu en ons op te maken voor het carnaval. Langzaam begon de stemming erin te sluipen. Heel voorzichtig werden de eerste waterballon gegooid, kochten wij maskers van Shrek en Fiona en verbaasden wij ons over het aantal te koop aangeboden regenjassen, poncho`s en paraplu`s. Het was toch echt prachtig weer.
Op weg naar Oruro, het grootste `indigenous´ carnaval van Zuid-Amerika en misschien wel van de wereld. De voorbereidingen waren op vrijdag al in volle gang, kilometers tribune werden opgebouwd. Wij konden ons op dat moment nog niet voorstellen dat die allemaal vol zouden komen maar om niet voor onaangename verassingen te komen staan toch alvast een minuscuul plekje voor het hele weekend op een willekeurige tribune gereserveerd, je weet maar nooit.
Zaterdagochtend zaten we braaf om 8 uur ´s morgens op de tribune. Waar was iedereen? Splash....na tien minuten de eerste waterballon in het gezicht en na nog eens 10 minuten liep het water door onze broekspijpen naar beneden. De poncho`s en regnjassen waren verklaard. Al snel waren we imuun voor de waterballonnen en lieten we het gewillig over ons heen komen. Het hele circus, grote parades, drumbands met muziek, dansende mensen op straat en hééél veel alcohol, mannen in de fanfare die nog net hun trompet kunnen vasthouden maar geen idee meer hebben welke kant ze op lopen. Iedereen op de tribune is deze dagen je vriend. Naast waterballonnen gooien is de carnavalsport in Bolivia het spuiten met supersoakers en schuimbussen. Het leukste vindt iedereen het uitdagen van de tegenoverliggende tribune.....
Aan het einde van de eerste dag waren we zeiknat en zaten dik onder het schuim. De tweede dag was een kopie van de eerste dag.
Twee dagen lang van 8.00 uur in de ochtend tot 2.00 uur in de nacht. De lege tribune in de ochtend was verklaard.
Tijd om ons terug te trekken.
We zochten ons heil in Sucre. Bij het binnenrijden van de stad hoorden we het ons inmiddels bekende carnvalsdeuntje.... Carnaval duurt hier dus ook gewoon tot aswoensdag. Vanuit de taxi door een regen van waterballonnen ons hostal ingerend om er vervolgens dinsdagochtend pas weer uit te komen....
Tijd voor wat actie. In sucre gevallen voor een organisatie met Hike & Biketochten. Na de nattigheid van het carnaval even de zinnen op iets anders. Na anderhalf uur fietsen werden we verrast door alweer.............. nattigheid. Het begon onopvallend en eindigde na een uurtje stug doorbiken in een waterval, geen naadje meer droog. Gelukkig werden we aan het einde van de tour beloond met een warme cappuchino en een portie echte Hollandse kroketten.
Potosi, de mooiste stad van Bolivia. Niet te groot, mooie kerken, koloniale huizen, prachtige uitzichten en kloosters. Vanmorgen de diepte in naar de lokale mijnen waar nog steeds de halve stad werkt en van leeft. De omstandigheden zijn middeleeuws en bizar. De mannen (vrouwen mogen er niet komen want dat brengt ongeluk, behalve dan vrouwelijke toeristen die brengen geld dus dat telt niet mee)werken er zo`n 6 tot 7 dagen per week, 6 tot 10 uur per dag. Boren, drillen, dynamietstaven plaatsen, opblazen, karretje opladen, handmatig naar buiten duwen, uitzoeken op zink, lood en zilver. Dat alles zonder enige bescherming. Sociale zekerheid krijg je alleen als je oppermijner bent. Per dag verdienen ze ongeveer 30 tot 50 bolivianos (2,5 tot 4 euro) en als je pecht hebt moet je nog 50 % afstaan aan de coöperatie, geen vetpot.
Wij waren onder de indruk en vooral heel blij dat we na 2,5 uur stof, modder en duisternis weer daglicht zagen.
Boliva zit er alweer bijna op. Maar niet voordat we eerst het hoog(s)tepunt van Bolivia door kruisen. Vanaf morgen crossen we in vier dagen door zout, water en meren naar Chili.
Hasta luego,
Kim en Alexander
Zien ze toch dat je uit Nederland komt! Vervolgens liet de bus ons aan de andere kant nog een uur in de regen wachten, Welkom in Bolivia.
In La Paz was alles meteen vergeten en vergeven. Stralende zon, stralende mensen. Net een groot dorp. Naast een bezoek aan de heksenmarkt en de Valle del Luna hebben we La Paz met name gebruikt om even bij te komen van Manu en ons op te maken voor het carnaval. Langzaam begon de stemming erin te sluipen. Heel voorzichtig werden de eerste waterballon gegooid, kochten wij maskers van Shrek en Fiona en verbaasden wij ons over het aantal te koop aangeboden regenjassen, poncho`s en paraplu`s. Het was toch echt prachtig weer.
Op weg naar Oruro, het grootste `indigenous´ carnaval van Zuid-Amerika en misschien wel van de wereld. De voorbereidingen waren op vrijdag al in volle gang, kilometers tribune werden opgebouwd. Wij konden ons op dat moment nog niet voorstellen dat die allemaal vol zouden komen maar om niet voor onaangename verassingen te komen staan toch alvast een minuscuul plekje voor het hele weekend op een willekeurige tribune gereserveerd, je weet maar nooit.
Zaterdagochtend zaten we braaf om 8 uur ´s morgens op de tribune. Waar was iedereen? Splash....na tien minuten de eerste waterballon in het gezicht en na nog eens 10 minuten liep het water door onze broekspijpen naar beneden. De poncho`s en regnjassen waren verklaard. Al snel waren we imuun voor de waterballonnen en lieten we het gewillig over ons heen komen. Het hele circus, grote parades, drumbands met muziek, dansende mensen op straat en hééél veel alcohol, mannen in de fanfare die nog net hun trompet kunnen vasthouden maar geen idee meer hebben welke kant ze op lopen. Iedereen op de tribune is deze dagen je vriend. Naast waterballonnen gooien is de carnavalsport in Bolivia het spuiten met supersoakers en schuimbussen. Het leukste vindt iedereen het uitdagen van de tegenoverliggende tribune.....
Aan het einde van de eerste dag waren we zeiknat en zaten dik onder het schuim. De tweede dag was een kopie van de eerste dag.
Twee dagen lang van 8.00 uur in de ochtend tot 2.00 uur in de nacht. De lege tribune in de ochtend was verklaard.
Tijd om ons terug te trekken.
We zochten ons heil in Sucre. Bij het binnenrijden van de stad hoorden we het ons inmiddels bekende carnvalsdeuntje.... Carnaval duurt hier dus ook gewoon tot aswoensdag. Vanuit de taxi door een regen van waterballonnen ons hostal ingerend om er vervolgens dinsdagochtend pas weer uit te komen....
Tijd voor wat actie. In sucre gevallen voor een organisatie met Hike & Biketochten. Na de nattigheid van het carnaval even de zinnen op iets anders. Na anderhalf uur fietsen werden we verrast door alweer.............. nattigheid. Het begon onopvallend en eindigde na een uurtje stug doorbiken in een waterval, geen naadje meer droog. Gelukkig werden we aan het einde van de tour beloond met een warme cappuchino en een portie echte Hollandse kroketten.
Potosi, de mooiste stad van Bolivia. Niet te groot, mooie kerken, koloniale huizen, prachtige uitzichten en kloosters. Vanmorgen de diepte in naar de lokale mijnen waar nog steeds de halve stad werkt en van leeft. De omstandigheden zijn middeleeuws en bizar. De mannen (vrouwen mogen er niet komen want dat brengt ongeluk, behalve dan vrouwelijke toeristen die brengen geld dus dat telt niet mee)werken er zo`n 6 tot 7 dagen per week, 6 tot 10 uur per dag. Boren, drillen, dynamietstaven plaatsen, opblazen, karretje opladen, handmatig naar buiten duwen, uitzoeken op zink, lood en zilver. Dat alles zonder enige bescherming. Sociale zekerheid krijg je alleen als je oppermijner bent. Per dag verdienen ze ongeveer 30 tot 50 bolivianos (2,5 tot 4 euro) en als je pecht hebt moet je nog 50 % afstaan aan de coöperatie, geen vetpot.
Wij waren onder de indruk en vooral heel blij dat we na 2,5 uur stof, modder en duisternis weer daglicht zagen.
Boliva zit er alweer bijna op. Maar niet voordat we eerst het hoog(s)tepunt van Bolivia door kruisen. Vanaf morgen crossen we in vier dagen door zout, water en meren naar Chili.
Hasta luego,
Kim en Alexander
-
12 Februari 2005 - 09:43
Shirley:
Lieve Kim en Alex,
Wat is het toch heerlijk om jullie avonturen te lezen. Foto van de buik houden jullie tegoed. Ik was nog niet happy met het resultaat van de foto. Groetjes uit een nattig A'dam. -
12 Februari 2005 - 12:22
Marion:
Wederom een bijzonder verhaal en mooie foto's. Blijf me verbazen hoeveel moois jullie al hebben gezien.
liefs Marion -
12 Februari 2005 - 14:35
Gerard Peelen:
Dit is weer een geweldige aflevering van jullie reis. Zeer interessant en de foto's spreken voor zich. Ben benieuwd naar jullie verhalen over Chili. Pas goed op jullie zelf! Groetjes uit Abcoude. -
13 Februari 2005 - 16:52
Esmerij:
Hebben elkaar eigenlijk al gesproken. Ben weer helemaal op de hoogte. Hier is het pas over een paar weken carnaval... Als jullie er geen genoeg van kunnen krijgen... kunnen we hier ook wel wat balonnen gooien en schuim spuiten... xx -
14 Februari 2005 - 06:00
Arnold Van Schie:
Naar dat water verlangen we op Bali wel, ook geen carnaval hier maar hindoefeesten en plechtigheden in prachtige Balinese kledij. -
14 Februari 2005 - 07:33
Ilona:
Ha Bolivianen/Peruanen,
Hadden jullie alleen maskers van Shreg en Fiona of je verder nog ingeleefd in hun rollen... Carnaval in Bolivia lijkt op 1 april grappen of hemelvaartgrappen hier.
Mooie tochten in Peru gewenst.
big hug, Ilona -
14 Februari 2005 - 07:48
Lotje:
Lieve Kim en Alex,
ik heb weer genoten van het verhaal en de foto's. Jullie zien er goed uit als Schrek en Fiona! geweldige maskers zeg!Maar ook de mijnwerkersoutfit doet het goed!Heel veel plezier in Chili en tot mails.
dikke zoen Lotje -
16 Februari 2005 - 13:09
Patrick:
Weer geweldige AVONTUREN! Mooi om te zien; jullie mijnwerkersplaatje zou ik zo in Oost-Europa plaatsen. Kinderen jaloers op zoveel moois met Carnaval (en papa ook) Veel plezier in Chili.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
