"Hello Mister, Madame, you buy....?"

Pat Thai, Thom Yam en curry. Inderdaad, we zijn in Thailand en Oh,o,o wat kun je hier lekker eten. Helaas betekent dit dat we Cambodja alweer achter ons hebben gelaten.

Om aan te sluiten op ons vorige verhaal moeten we alweer twee weken terug in de tijd. Vanaf Saigon richting de Mekong Delta. Drie dagen lang voornamelijk dobberen op een bootje, kleurtje opdoen (dat moet je toch een beetje bijhouden), floating markets en floating villages bezocht. Op dag drie over de Mekongriver richting de Cambodjaanse grens. Boot af bij de Vietnamese grens, boot weer op en weer af bij de Cambodjaanse grens om onze bagage te laten checken. Iedereen met al z'n spullen de boot af en naar de bagagecheck. Daar aangekomen bleek dat de X-ray machine het niet deed. Toch moesten we voor de vorm met z'n allen via de entrance gate door het kamertje waar de machine stond en konden we via de achterdeur de ruimte weer verlaten. Een introductie in de Cambodjaanse logica.

Cambodja, een prachtig land met een onwaarschijnlijk gruwelijke recente geschiedenis. In Phnom Penh werd ons dat al heel snel duidelijk. Bij een bezoek aan S21, dringen de gruwelen van de jaren onder het regime van Pol Pot hard tot je door. Van 1975 tot 1979 was hij aan de macht. Samen met de Khmer Rouge heeft hij in die jaren meer dan een kwart van de hele bevolking gemarteld en vermoord. S21 was voor 1975 een school, vervolgens werd het omgebouwd tot een van de vele gevangenissen. Klaslokalen werden opgedeeld in hele kleine hokjes, 1.80m bij 2.00m waar zo'n 8 gevangenen in zaten. Twee keer per maand een sproeier door de hokken ter verkoeling en af en toe werd er wat eten naar binnen gegooid. Langer dan 2 maanden bleef je er nooit. Het volgende station was de Killing Fields. Daar zijn in die jaren bijna 15.000 mensen zonder duidelijke reden om het leven gebracht. Het zingen van een liefdesliedje in je vrije tijd kon voor de Khmer al reden zijn om je op te pakken en te executeren. Wanneer je buurman je naam had genoemd, om zijn eigen hoofd boven water te houden, was er geen weg meer terug. De Khmer Rouge bestond voornamelijk uit jonge, ongeschoolde boeren (juist op deze kwaliteiten gekozen). De vraag is of er in deze iets te kiezen viel. De Khmer Rouge had de taak mensen te martelen en af te maken. Kogels waren te duur dus werd er gebruik gemaakt van hamers, schoppen en bladeren van de palmboom (deze deden dienst als zaag). Rondlopend op de Killing Fields blijven de rillingen over je rug lopen. Bijna 9000 schedels verzameld uit massagraven zijn hier, ter nagedachtenis van de ruim 2 miljoen slachtoffers, in een glazen momument bij elkaar gezet. Klinkt luguber, maar doet je meer dan eens beseffen wat er in dit land heeft plaatsgevonden.
Maar zoals al eerder genoemd, is Cambodja vooral ook een land om verliefd op te worden.
Eindeloze vriendelijkheid, lachende gezichten en mensen met meer dan een wil om naar de toekomst te kijken.

In Phnom Penh vielen we opnieuw met onze neus in een feestje. Een Cambodjaans feestje dit keer, ter ere van de nieuwe koning en de verjaardag van de oude. Dit keer veel ceremonies en parades waar wij en de rest van het 'klootjesvolk' alleen via de televisie getuige van konden zijn. Door deze feestelijke gebeurtenissen, die 4 dagen duurden, was het voor ons niet mogelijk het Royal Palace te bezoeken en besloten we een zij uitstapje te maken naar het Oosten om zeldzame zoetwater dolfijnen te spotten.

7 uur in de bus naar Kratie met een tussenstop in Snuol om kennis te maken met de specialiteit van de streek: dikke, langpotige, zwarte spinnen. Te nuttigen tijdens ontbijt, lunch en diner. Nou vinden wij onszelf tegenwoordig al echte Robinson Crusoe's maar in deze gaat er toch niets boven een volkoren boterham met kaas.
In Kratie zouden nog zo'n 60 dolfijnen moeten zitten. Vol goede moed in een boot gestapt. Na 3 uur dobberen, 6 vinnen en 4 kopjes gezien. Het kan slechter vooral als je bedenkt dat we in die drie uur nog wat aan onze kleur hebben gewerkt.

Terug in Phnom Penh het Royal Palace bezocht en de volgende dag doorgereisd naar Siem Reap. Hier voor het eerst het gevoel flink 'bij den neus genomen' te zijn. s' Morgens weloverwogen een plaatsje uitgezocht in de bus, dat komt nogal nauw. Niet te ver achteraan (dan heb je teveel last van de hobbels), niet teveel naar voren (dan zie te teveel) en niet aan de linkerkant (daar heb je teveel zon). Vervolgens ons uitgebreid gesetteld. Na 5 minuten komt er een man de bus in die zegt dat we daar niet mogen zitten, we moeten naar achteren. Wij blijven zitten en leggen hem uit dat er geen nummers op de tickets staan, dus dat we overal kunnen gaan zitten. Na 10 minuten discussieren is het mannetje het zat en loopt hij met onze tickets de bus uit. Na nog eens 10 minuten (de bus is dan al 20 minuten vertraagd) komt hij terug met op onze tickets nummer 42 en 43 geschreven. Erger kan niet..... de achterbank. Wij weigeren nog steeds en vertellen hem dat het zo niet werkt en dat het niet eerlijk is. De man is nu echt boos en dreigt onze tassen uit de bus te gooien. " Naar achter of de bus uit", is het laatste dat hij er over wil zeggen. Hij stapt over op de negeertechniek. Geen flesje water voor ons en geen antwoord op de vraag of we gewoon kunnen gaan. Wij blijven zitten. Na nog 20 minuten kijkt de hele bus naar ons omdat we door ons niet vertrekken. Op dat moment dringt het tot ons door dat wij aan het kortste eind gaan trekken en kruipen we met de staart tussen onze benen naar de achterbank. In Siem Reap staan de blaren ons op de kont. Maar ja zo gaat dat.

Deze ellende zijn we in Siem Reap al snel weer vergeten. Dit dankzij Angkor, het cruisen met Mr. Try en zijn tuk-tuk.
Om 4.30 uur je bed uit om de zon op te zien komen boven Angkor Wat is geen straf.
Angkor Wat, Angkor Thom, de Bayon, Banteay Srey, Ta Prohm stuk voor stuk adembenemend. Een fenomenaal complex, meer dan 1000 jaar oud en nog steeds in zeer goede staat (hier en daar geholpen met een stukje renovatie en wat extra cement).
Een ander fenomeen zijn de verkopers en verkoopsters van al het mogelijk denkbare bij de stalletjes rondom de tempels. Wanneer je aankomt of weggaat komt het orkest van zingende jonge meisjes en jongens je al van verre tegemoet.
" Hello mister, Hello madame, You want cold water, Cold drinks?, You want Breakfast, Lunch? Mister, you buy from me, One flute 2 dollar, Two flute one dollar, Three flutes 1 dollar, If you buy you buy from me, Mister, you make me cry, Why you buy cold water from her, If you come back and I remember you, you buy, Okay?, Madame, Madame T-shirt, If you don't want you can buy it for your friend? You want guide book, pineapple? One, two, three, four, five, six, seven, eight bracelets....... one dollar, Why not?
Dit alles op klaaglijke toon waarbij alle woorden lekker lang worden uitgerekt. Nog lang nadat je de tempel hebt verlaten achtervolgt je het gezang van deze jonge, ambitieuze handelsgeesten.
Na twee dagen 'tempelen' hadden we zo'n 25 van de ruim 50 tempels bekeken. Twee dagen waarin we iedere minuut hebben genoten van de glorie, de pracht en de praal van het eens zo machtige Khmer rijk.

Onze volgende stop Bangkok. Een zware lange reis met opnieuw blaren op de billen. Deze keer niet door de plaats in de bus, we hadden the best seats in the house, niet te ver naar achteren (want dat hobbelt teveel), niet te ver naar voren (dan zie je te veel) en niet aan de linkerkant (daar heb je teveel zon), maar door de ontstellend slechte conditie van de weg. We werden meerdere malen van onze stoelen gelicht waarbij we nog net niet tegen het dak van de bus werden geslingerd. Door de kieren van de deur en de ramen had zich een hoeveelheid zand naar binnen gewerkt, voldoende om een woestijn mee te vullen en toen.... Na 4 uur rijden stonden we stil. De brug was door midden gebroken. Geen paniek. Even wachten, een kijkje nemen waarna onze buschauffeur besloot dat hij WEL met een bus vol mensen over de provisorisch, terug in elkaar geknutselde brug kon rijden. Wij dachten van niet en zijn gaan lopen. Het was een chaos. Naast de brug stonden verschillende busjes en vrachtwagens tot de ramen in het water, omdat ze dachten dat ze naast de brug de rivier over konden steken. Onze buschauffeur redde het naar de overkant. Tijdens de tocht liet hij wel de lak van de linkerkant van zijn bus achter op een tegemoet komende vrachtwagen. Na de grens was de ellende voorbij en zoefden we met 100 kilometer per uur in een VIP busje Bangkok tegemoet.

Het is voor ons tijd om de onderwaterwereld te gaan verkennen, tijd voor Koh Chang. In Midden-Amerika komen we weer bij jullie boven.

Tot dan,
Alexander en Kim