Deep Fried....
Door: Alex en Kim
Blijf op de hoogte en volg kimenalex
25 Oktober 2004 | Vietnam, Hanoi
Daar zijn we weer. Terug van een heerlijk weekje vakantie. Zon, zee en strand hebben we achter achter ons gelaten en inmiddels zijn we in Ho Chi Minh City (beter bekend als Saigon) beland.
Onze vakantie hebben we doorgebracht in Hoi An en Mui Ne. Zon, zee en strand. Uit ons huisje stappen en meteen het zand tussen je tenen voelen kriebelen, gaan slapen met het ruisen van de zee op de achtergrond, wakker worden met hetzelfde geluid en natuurlijk heerlijk snavelen van al het lekkers uit de zee. Shrimps op de BBQ en Deep Fried Squid (Calamares) zijn onze favoriet. Over 'deep fried' gesproken, we hebben nu eindelijk een gezonde vakantiebruine tint opgedaan en ons 'wielrennerstenue' uitgetrokken.
Kortom, helemaal voldaan en uitgerust gaan we weer nieuwe avonturen tegemoet! Volop genieten van het reizen, toeren, bezichtigen, wandelen etc.
Saigon nu, een echte stad. Heel anders dan Hanoi, wat eigenlijk meer een groot dorp is. We zijn hier naar het oorlogsmuseum geweest. Een museum dat helemaal over de Vietnam oorlog gaat die woedde tussen 1955 en 1975 (vanaf 1965 met de Amerikanen erbij). Vooral de vele gruwelijke, indrukwekkende, helaas realistische foto's maken een terugblik op zo'n oorlog een stuk levendiger, maar je wordt er niet vrolijk van. We begrijpen nu waarom we in het Vietnam van nu zoveel misvormde mensen, ook kinderen en jongeren, tegenkomen. Deze verminkingen zijn, nu nog, het akelige gevolg van de napalm en orange bowls die de
Amerikanen in behoorlijke hoeveelheden hebben uitgestrooid over Vietnam (waar ook behoorlijk wat Amerikaanse soldaten en hun kinderen zelf de dupe van zijn geworden). Onder de indruk van het bezoek, al waren sommige begeleidende teksten wel erg rood gekleurd en subjectief. Kijkend naar de afgelopen 30 jaar lijken de Amerikanen nog steeds in dezelfde hinderlaag te lopen en vragen we ons af of ze ooit tot inkeer komen(Na Irak gate?).
Nog meer oorlogshistorie tijdens een dagje naar Cu Chi provence, vlak boven Saigon, waar de bekende Cu Chi guerrilla's tijdens de Vietnam oorlog strijd leverden aan de zijde van Noord-Vietnam. Ze deden dit via een gangenstelsel van ongeveer 250km, waarvan het merendeel uiteindelijk door de Amerikanen helemaal is platgebombardeerd als gevolg van het instellen van de 'free fire zone', wat inhield dat Amerika vrij was zoveel en zo vaak mogelijk bommen op de regio te gooien. Het bezoek aan een plek waar nog een stukje gang in tact was, begon met het kijken naar een 'documentaire'; wij zouden het propaganda noemen. Natuurlijk hebben we zelf ook een stukje door een gang gekropen om het echte gevoel te krijgen. Alleen was dat wel een stukje toeristentunnel: twee keer zo hoog en twee keer zo breed..... en dan nog was het tijgeren op handen en voeten. Om het gevoel van een guerrilla echt door je heen te laten stromen, mocht je ook met een AK47 of M16 schieten. Dat hebben we maar aan ons voorbij laten gaan.
Specifiek voor Vietnam is het 'Cao Daisme'. Een geloof dat ontstaan is in 1924 met op dit moment nog ongeveer 2 miljoen aanhangers (Gezien het inwonersaantal van Vietnam, ongeveer 80 miljoen, zo'n 2,5%). Het recept voor dit geloof? Gooi het Boeddhisme, Confucianisme, Hindoeismeen het Katholisisme op een hoop, haal de beste stukjes eruit en je hebt een nieuw geloof. Geloven in iedereen: Buddha, Mohammed en Jezus, allen gezonden door dezelfde god. Maar ja, daarbij nog geloven in Sun Yatsen, Victor Hugo en een Vietnamese historische dichter maakt het wellicht weer een beetje veel van het goede en voor ons weer wat twijfelachtig. Het centrum van dit geloof is de Cao Dai Holy See. Een enorm veelkleurige kruising tussen een Pagode en een Kerk is. Het ziet er heel uitnodigend uit (net de Efteling). De vloer loopt omhoog in negen trappen. Op welke trede je tijdens de mis mag bidden wordt bepaald door het aantal keren dat je een tienjaarlijkse promotie hebt gemaakt, daar hoef je verder niets voor te doen. Hoe hoger op de trap, hoe dichter bij het Grote Oog en wellicht het Nirvana. De koplopers, een vrouw en twee mannen, bevonden zich al op de zesde trede en hadden dus al minimaal vijftig jaar goed hun best gedaan.
Vietnam loopt, voor ons, alweer op zijn einde. Morgen vertrekken we richting de Mekong Delta, een tocht die zal eindigen in Phnom Penh, Cambodja.
Tot dan,
Kim en Alexander
P.S We hebben een nieuw spel. " Ik zit op mijn brommer en neem mee." De vietnamese versie van " Ik ga op vakantie en neem mee." Op onze brommer mogen alleen attributen mee die we ook daadwerkelijk hebben zien vervoeren. Tot nu toe ziet het er ongeveer zo uit: 1 bijrijder, 2 bijrijders, 3 bijrijders, 4 bijrijders, 8 tanks met 25 liter water, 4 varkens, 20 hoelahoeps, een deur, een spiegel, 25 brommerbanden, bakker Bart, 6 vogelkooien inclusief piet, 40 zakken met goudvis, 15 kilo druipend ijs, stapels matrassen, 5 fietsen en de intratuin.
Zie dat maar eens te onthouden!
Onze vakantie hebben we doorgebracht in Hoi An en Mui Ne. Zon, zee en strand. Uit ons huisje stappen en meteen het zand tussen je tenen voelen kriebelen, gaan slapen met het ruisen van de zee op de achtergrond, wakker worden met hetzelfde geluid en natuurlijk heerlijk snavelen van al het lekkers uit de zee. Shrimps op de BBQ en Deep Fried Squid (Calamares) zijn onze favoriet. Over 'deep fried' gesproken, we hebben nu eindelijk een gezonde vakantiebruine tint opgedaan en ons 'wielrennerstenue' uitgetrokken.
Kortom, helemaal voldaan en uitgerust gaan we weer nieuwe avonturen tegemoet! Volop genieten van het reizen, toeren, bezichtigen, wandelen etc.
Saigon nu, een echte stad. Heel anders dan Hanoi, wat eigenlijk meer een groot dorp is. We zijn hier naar het oorlogsmuseum geweest. Een museum dat helemaal over de Vietnam oorlog gaat die woedde tussen 1955 en 1975 (vanaf 1965 met de Amerikanen erbij). Vooral de vele gruwelijke, indrukwekkende, helaas realistische foto's maken een terugblik op zo'n oorlog een stuk levendiger, maar je wordt er niet vrolijk van. We begrijpen nu waarom we in het Vietnam van nu zoveel misvormde mensen, ook kinderen en jongeren, tegenkomen. Deze verminkingen zijn, nu nog, het akelige gevolg van de napalm en orange bowls die de
Amerikanen in behoorlijke hoeveelheden hebben uitgestrooid over Vietnam (waar ook behoorlijk wat Amerikaanse soldaten en hun kinderen zelf de dupe van zijn geworden). Onder de indruk van het bezoek, al waren sommige begeleidende teksten wel erg rood gekleurd en subjectief. Kijkend naar de afgelopen 30 jaar lijken de Amerikanen nog steeds in dezelfde hinderlaag te lopen en vragen we ons af of ze ooit tot inkeer komen(Na Irak gate?).
Nog meer oorlogshistorie tijdens een dagje naar Cu Chi provence, vlak boven Saigon, waar de bekende Cu Chi guerrilla's tijdens de Vietnam oorlog strijd leverden aan de zijde van Noord-Vietnam. Ze deden dit via een gangenstelsel van ongeveer 250km, waarvan het merendeel uiteindelijk door de Amerikanen helemaal is platgebombardeerd als gevolg van het instellen van de 'free fire zone', wat inhield dat Amerika vrij was zoveel en zo vaak mogelijk bommen op de regio te gooien. Het bezoek aan een plek waar nog een stukje gang in tact was, begon met het kijken naar een 'documentaire'; wij zouden het propaganda noemen. Natuurlijk hebben we zelf ook een stukje door een gang gekropen om het echte gevoel te krijgen. Alleen was dat wel een stukje toeristentunnel: twee keer zo hoog en twee keer zo breed..... en dan nog was het tijgeren op handen en voeten. Om het gevoel van een guerrilla echt door je heen te laten stromen, mocht je ook met een AK47 of M16 schieten. Dat hebben we maar aan ons voorbij laten gaan.
Specifiek voor Vietnam is het 'Cao Daisme'. Een geloof dat ontstaan is in 1924 met op dit moment nog ongeveer 2 miljoen aanhangers (Gezien het inwonersaantal van Vietnam, ongeveer 80 miljoen, zo'n 2,5%). Het recept voor dit geloof? Gooi het Boeddhisme, Confucianisme, Hindoeismeen het Katholisisme op een hoop, haal de beste stukjes eruit en je hebt een nieuw geloof. Geloven in iedereen: Buddha, Mohammed en Jezus, allen gezonden door dezelfde god. Maar ja, daarbij nog geloven in Sun Yatsen, Victor Hugo en een Vietnamese historische dichter maakt het wellicht weer een beetje veel van het goede en voor ons weer wat twijfelachtig. Het centrum van dit geloof is de Cao Dai Holy See. Een enorm veelkleurige kruising tussen een Pagode en een Kerk is. Het ziet er heel uitnodigend uit (net de Efteling). De vloer loopt omhoog in negen trappen. Op welke trede je tijdens de mis mag bidden wordt bepaald door het aantal keren dat je een tienjaarlijkse promotie hebt gemaakt, daar hoef je verder niets voor te doen. Hoe hoger op de trap, hoe dichter bij het Grote Oog en wellicht het Nirvana. De koplopers, een vrouw en twee mannen, bevonden zich al op de zesde trede en hadden dus al minimaal vijftig jaar goed hun best gedaan.
Vietnam loopt, voor ons, alweer op zijn einde. Morgen vertrekken we richting de Mekong Delta, een tocht die zal eindigen in Phnom Penh, Cambodja.
Tot dan,
Kim en Alexander
P.S We hebben een nieuw spel. " Ik zit op mijn brommer en neem mee." De vietnamese versie van " Ik ga op vakantie en neem mee." Op onze brommer mogen alleen attributen mee die we ook daadwerkelijk hebben zien vervoeren. Tot nu toe ziet het er ongeveer zo uit: 1 bijrijder, 2 bijrijders, 3 bijrijders, 4 bijrijders, 8 tanks met 25 liter water, 4 varkens, 20 hoelahoeps, een deur, een spiegel, 25 brommerbanden, bakker Bart, 6 vogelkooien inclusief piet, 40 zakken met goudvis, 15 kilo druipend ijs, stapels matrassen, 5 fietsen en de intratuin.
Zie dat maar eens te onthouden!
-
25 Oktober 2004 - 14:17
Natascha:
Lieve San en Kim. Weer smakelijk gelachen om jullie belevenissen (m.u.v. the war stories dan).
Veel plezier in Cambodja,
Liefs Natascha (p.s. nog 7 weken dan ga ik ook weer op reis!) -
25 Oktober 2004 - 16:27
Maurice:
Weer een leuk verhaal. Goed voor de algemene ontwikkeling -
27 Oktober 2004 - 10:10
Shirley Vlaminkx:
Lieve Kim en Alex,
Best wel heftig die oorlogsverhalen over Vietnam. Goed dat jullie een weekje vakantie genomen hebben voor alle nieuwe avonturen. Heel veel plezier en de groetjes. -
27 Oktober 2004 - 18:48
Pien:
Inderdaad eindelijk een kleurtje haha!
Jullie schrijven echt heel leuk, alsof ik met jullie meeloop!! -
27 Oktober 2004 - 19:58
Iris:
He leuk de foto's van Vietnam te zien! Hebben zelf het rolletje nog niet eens weggebracht!
Cheers -
28 Oktober 2004 - 11:54
Marion:
T lijkt wel of ik mijn eigen verhaal aan het lezen ben en met dezelfde foto's erbij. Heel herkenbaar dus. groetjes -
31 Oktober 2004 - 10:53
Lotje:
He schatjes,
heb jullie net een mailtje gestuurd, dus hou het kort. ben weer helemaal onder de indruk van jullie verhalen en jaloers op jullie kleurtje...jullie zien er goed uit. tot mails
liefs Lotje
ps; wat is jullie record op de brommer? -
02 November 2004 - 03:16
Gert And Christine:
Hello, nice website!we know a lot of places on the fotos :-)
Did you get our email? Christine account cannot send to yours, so we tried from Gert's!
Take care! -
02 November 2004 - 19:00
Stef:
oh, dat zwembad........Dat zou ik ook wel even willen. Is ook belangrijk och, af en toe een lekker uitrusten. -
03 November 2004 - 19:53
Patrick:
hoi, ben ff laat met reactie, want had de site tijdje niet bekeken (en waarschuwingsemail komt op vrijwel inactieve hotmail-account), maar was wel weer de moeite waard! Jullie moeten toch echt ff over een boekje nadenken hoor met die super verhalen en dito foto's erbij! -
09 November 2004 - 15:57
Birgitta:
Wat zien jullie er enorm goed uit zeg!!! Heel wat anders dan mijn witte koppie met wallen onder mijn ogen...De verhalen over Vietnam zijn heel herkenbaar en Cambodja lijkt me ook erg interessant maar ook indrukwekkend. tot snel, liefs b en klaas
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
