........ het land van al mijn drohomen

Mexico, Mexicooo.... het land van al mijn dromen. Met je gitaarmuziek bracht je de romantiek voor hem en mij...
Nog een dagje Mexico City en dan zullen we het voorlopig weer moeten doen met onze herinneringen aan het land van de tortilla's en de tequila.

De afgelopen 3 weken zijn voorbij gevlogen. Na het vorige bericht zijn we via Livingston, waar het heel veel en heel hard regende, waar het met mooi weer heel mooi zou kunnen zijn en waar we verder niet teveel woorden aan zullen vuilmaken, doorgegaan naar Belize.

Caye Caulker was onze bestemming. Oh, island in the sun hela, heladiladilo... Prachtige stranden, azuurblauwe zee, overjarige Bob Marleys en andere relaxte figuren, wij voelden ons er helemaal thuis. Wat kun je op zo´n eiland?
Overdag ... drink je met billen bloot melk uit een cocosnoot, boekje lezen en s´avonds heerlijk aan de vis in verse cocos. Op dag 3 besloten we over te gaan op een beetje aktie. Alexander heeft niet voor niets zijn duikbrevet gehaald dus.....daar gingen we. De boottocht op zich was al aktie genoeg voor de komende 4 maanden. Om bij de 1e duiksite te komen moesten we over een rif. Hoge golven klapten tegen de punt van de boot. De bemanning dook al snel achter de stuurhut terwijl de toeristen voorin door de boot heen en weer werden geslingerd, het water tot aan de knieen. Eenmaal in het water werden onze zenuwen nog iets meer op de proef gesteld. Heel helder water, zicht tot 25 meter. Dit betekende overigens ook dat je vanaf het wateroppervlak meteen geconfronteerd werd met Jaws en een blik van zijn vrienden en vriendinnen. Binnen 5 minuten was de duiktank half leeggezogen (lees gehyperventilleerd) en het duikpak voorzien van verschillende kleuren.... maar zwommen we toch echt op aai afstand (1,5 meter) van een 20-tal nurse sharks. Doe er dan een paar schildpadden, prachtige koraal en scholen vol kleurrijke vissen bij en je kan met recht spreken dat Belize een duikersparadijs is.

Snel terug naar Mexico om Klaas en Birgitta te ontmoeten. Vanaf 8 december hebben we met z´n vieren twee weken door Yucatan gereisd. Weer een heleboel Hollandse gezelligheid en een Corona (met citroen) smaakt toch een stuk beter met goede vrienden!

Een dagje strand in PDC en een dagje met de boot naar Cozumel om te snorkelen. Opnieuw onvoorstelbaar hoog aquarium gehalte. Helaas miste Alexander de barracuda van 1,5 meter.
De eerste van een aantal gemiste kansen.

Tulum, via Merida naar Chitzen Itza. De wereldberoemde Maya stad. Het complex is prachtig, mooi bewaard gebleven met opnieuw wat cement hier en daar. De Mayas waren wat ons betreft een beetje rare volgels met een wel heel bijzonder idee van vermaak: het spel "Pelota". Op een groot grasveld worden 2 teams met 7 spelers los gelaten. Aan beide zijden van het veld ligt een verhoogd plateau met daar tegenaan een hoge muur. Aan die muur is aan beide zijden een stenen ring bevestigd. De spelers moeten een leren bal van 4 kilogram over het veld laten gaan. Dit lijkt niet zo moeilijk maar als je daarbij niet je handen, voeten en hoofd mag gebruiken wordt het toch een stuk ingewikkelder. Een van de spelers van elk team (de uitverkorene, daar valt over te twisten) staat op het plateau en moet de bal proberen door de ring op de muur te krijgen. Degene die dit voor elkaar krijgt is de winnaar en wordt ONTHOOFD! Dit spel kon soms wel 3 of 4 dagen duren en wij denken te begrijpen wat daar de reden van was. Niet bepaald een win-win sitatie te noemen.

Vanaf Campeche met de nachtbus naar Palenque. De bus zou ons daar in 7,5 uur naar toe brengen. Bij vertrek om 22.00 uur kun je dus uitrekenen dat we om een uurtje of half 6 zouden moeten aankomen. Daarbij opgeteld de 2 uurtjes vetraging die je altijd oploopt leek ons dat een hele schappelijke tijd van aankomst te worden. Helaas waar je altijd op hoopt en wat nooit gebeurt, gebeurde ons, net nu we het niet wilden dus juist wel. We kwamen aan om half 4. De taxichauffeur zette ons af midden in de jungle bij het door ons van te voren uit de Lonely Planet uitgekozen guesthouse. Briefje op de deur " We are open from 7.30 a.m till 20.00 p.m." Daar sta je dan s´nachts 20 over 4 in de jungle.. in de regen. Na de diepvries nachtbus waarin we geen oog hadden dicht gedaan is dat niet heel fijn.

Palenque, prachtig. De jungletocht een iets minder succes. Paco onze gids holde, al kappend, als een berggeit, door de zeer dicht begroeide jungle. Met de modder tot aan onze enkels en de afgrond gevaarlijk dicht naast ons bleef er weinig tijd over om te genieten van de omgeving. Helaas bleken ook dit keer weer alle dieren op vakantie en hebben we welgeteld, 1 camouflage toekan (niet kunnen ontdekken maar volgens Paco zat ie er echt), 1 mug (die op Birgitta haar hand) en 1 spin (die op Alexander zijn T-shirt, die na ontdekken door Kim zo´n move maakte dat deze junglebewoner gemist werd door Birgitta en Klaas) gezien. De week van de gemiste kansen!

Na Palenque door naar San Christobal. Prachtige plaats, gelegen op 2300 meter. Enorme kerken, pleinen met heel veel kleur. De markten zijn iedere keer weer een lust voor het oog. Het bezoek aan het dorp Chamula net buiten San Christobal heeft ons weer eens met open mond doen staan kijken.
De mensen daar zijn echte indianen met eigen gewoonten en gebruiken. Bij het binnengaan van de kerk waan je je in een combinatie van een sprookje van duizend-en-een-nacht en een bezoek aan de kermis. 100-den kaarsjes branden, accordeon muziek, flikkerende mariabeelden, lege flesjes cola, fanta etc en hooi op de grond. De mensen bezoeken daar de Lolli, soort medicijnman. Door het voelen van de hartslag kan hij het euvel traceren. Vervolgens neem je een kip mee naar de kerk, draai je de kip zijn nek om terwijl je kip langs de zieke plek haalt. Met de dood van de kip verdwijnt de ziekte. De flesjes fanta, cola en andere frisdranken staan er niet voor niets. De mensen drinken dit en delen het met de goden. Na het drinken gaan ze ongeneerd zitten boeren, dit om de kwade geesten uit het lichaam te verdrijven.

Na San Christobal via Oaxaca met het vliegtuig naar Mexico City. Niet echt onderdeel van het land van al onze dromen, maar vooral een hele grote stad. Teotihuacan, een enorm piramidecomplex net buiten de stad, maakte het bezoek aan deze stad toch de moeite waard.

We zijn nu klaar om Zuid-Amerika te gaan verkennen. Hasta luego!

Feliz navidad y prospero año nuevo!

Alexander en Kim