Paas, paas, paasei.......

Buenos dias muchachos y muchachas..

.... zijn we weer.

Mendoza, the place to be als je van een lekker wijntje houdt, dat doen wij en na ons bezoek misschien nog wel weer een beetje meer. Je weet na aankomst meteen dat je in een wijnstad beland bent, aangezien in welke etalage je ook een blik werpt, van kapper tot verfwinkel, lingeriezaak tot drogist, bank tot GAMMA de decoratie bestaat uit, jullie raden al, flessen wijn.

Wij gingen een dagje met de bus de countryside van Maipu in om een aantal wijnbodega's te bezoeken. De eerste rondleiding was in het Spaans en zo snel dat we misschien 10% van het verhaal hebben meegekregen. Niet echt erg aangezien er aan het einde van de tour 4 flessen wijn stonden om onze frustraties mee weg te spoelen. Bij de tweede bodega was de rondleiding nog steeds in het Spaans maar lag het tempo aanzienlijk lager en werd er gebruik gemaakt van visueel materiaal (heel pedagogisch) van wijngaard, druif tot etiket en stonden er na afloop opnieuw een aantal heerlijke flesjes wijn klaar, ach we hoeven ook niet alles te weten. We zaten op 60 %. Vervolgens even langs de buren, een champagne bodega. Als je dan toch in de buurt bent.... Hier was het voornamelijk proeven waardoor zo'n 20 % van onze tot dus ver vergaarde kennis over de wijnproduktie weer verloren ging. Bij de laatste wijn bodega van deze dag konden we de losse eindjes van onze wijnkennis aan elkaar knopen door de Engelse tour te nemen. Spaans of Engels alle tours eindigen met die heerlijke flesjes wijn dus....
Resultaat van deze dag 100 % kennis over de wijnproduktie en een beetje tipsy in de bus terug richting de Mendoza.

De volgende dag moest er maar weer eens wat actie komen en besloten wij Mendoza vanuit een ander perspectief te bekijken.
In een pick-up al hobbeld en schuddend steeds een stukje verder de berg op. Het was geen kwestie van rustig wachten tot je boven bent maar je met al je kracht vasthouden aan een stang of je buurman om niet uit de auto gezwieperd te worden. In de auto rees bij ons dan ook de vraag waarom wij dit soort dingen toch altijd willen doen. Boven op de berg aangekomen was er geen tijd meer om na te denken.
Tuigje aan, spullen klaarleggen en een hele korte instructie,
"Keep running."

Even oefenen " Two steps forward, I`ll take two steps back... en voor dat we het wisten renden we richting het einde van de berg en zweefden we 1600 meter boven de grond. Na de eerste adrenalinestoot en de geruststellende gedachte dat er iemand met verstand van parapanten aan onze rug hing konden we ons ontspannen en genieten van het prachtige uitzicht en was het antwoord op onze vraag weer helder......het is zo de moeite waard.

Helaas was het al snel weer tijd om door te gaan wat niet wegneemt dat er geen wijn meer gedronken is, lekkere wijn overal te krijgen is en we voor het geval dat nog een aantal flesjes in onze rugzak hebben gepropt.

Ter voorbereiding op de rust en kou die wellicht nog komen gaat in zuiden zijn we nog even een paar dagen naar DE kustplaats van Chili gegaan, Valparaiso. Even strandje meepikken en wandelen langs kleurrijke huisjes. Verder heel weinig en dan bedoelen we echt heel weinig te beleven.

Op naar weer een unieke locatie op deze aardbol.....

Rapa Nui, Paaseiland eindigt zeker in onze reis top 5 tot nu toe! Wat een ongelooflijk mooi en afgelegen eiland. Verbeeld je een mix van een Vulkanisch Terschelling, een oneindig openlucht museum, doe daarbij een heerlijk klimaat en een helder blauwe zee, zo ver als je kunt kijken (plus een aantal extra 1000 kilometers alle kanten op) en daar heb je het ´Te Pito o Te Henua´, de navel van de wereld.

Als je zin hebt in een klein beetje geschiedenis......

Paaseiland, alias Rapa Nui, wordt ook wel ´Te Pito o Te Henua´ (Navel van de wereld) genoemd. Als je hier bent begin je een beetje begrijpen waar dat vandaan komt. 117 km3 en de meest afgelegen, bewoonde plaats op aarde (3000 inwoners). Het dichtstbij gelegen eiland, Pitcairn, is 1900 km verder, heel veel kleiner en wordt alleen bewoond door de ´Bounty´ familie (echt waar). Het dichtstbij gelegen vaste land is Chili, 3700 km naar het oosten.

Theorieen over de eerste mensen verschillen in tijd van aankomst en afkomst, maar menselijke sporen zijn gevonden vanaf 800 a.d. Eeuwen en eeuwen leefden de oorspronkelijke bewonersive mensen hier in totale afzondering van de rest van de wereld, denkend dat de rest van de wereld niet meer bestaat `the sunken land` en creeren ze hun eigen religie en cultuur.

Veel van de bouwwerken op het eiland, gemaakt tijdens deze periode zijn nog steeds te vinden. Natuurlijk de Moai's, grote vreemde stenen mannen waar Paaseiland wereldwijd bekend om is. Er zijn nog zo'n 300 Moai´s, de grootste 21m. Het hele eiland is overladen met ruines en geeft je de impressie dat de bevolking eens veel groter en grootser moet zijn geweest. Tot ongeveer 1760 werd het eiland bevolkt door 'clans' die elkaar bevochten. De 'long ears' hadden de macht over 'the short ears' en lieten de Ahu's en Moai's bouwen om de goden (Maki-Maki) gunstig te stemmen. Zolang de Moai's geen ogen hadden waren het stukken steen. Met het plaatsen van de ogen gaf men de Moai zijn spirit. In 1760 kwamen de 'short ears' in opstand, namen de macht over en gooiden een groot deel van de Moai's omver.

In 1722, zette de eerste Europeaan, een Nederlander -het zou eens niet zo zijn- Jacob Roggeveen, voet aan land. Ongeveer 50 jaar later, arriveerden de Spanjaarden en werd de isolatie van het eiland geschiedenis.

In 1862 komen Peruaanse slavendrijvers naar het eiland en nemen het merendeel van de bevolking mee naar Peru, inclusief de koning en de wijze mannen.

Ongeveer 90% van de Rapa's stierf tijdens jaren van harde arbeid. Van degene die terugkeerden stierf een groot deel aan ziektes tijdens de reis terug naar het eiland. De Rapa's die terug levend terugkeerden namen een epidemie mee die uiteindelijk 100 overlevenden. Het verlies van kennis en cultuur is nooit meer volledig geworden.

1880: Annexatie door Chili. Explotatie van het eiland en de bewoners ging door tot na de eerste helft van de 20e eeuw. Nog steeds hebben de native Rapa's geen controle over het land buiten het enige dorp, Hanga Roa, op het eiland.

Ons verblijf op Rapa nui.....

In het vliegtuig op weg naar Rapa Nui brak Alexander bij het eten van een druif een stuk van zijn kies af. Dit betekende dat wij onze eerste uren en uren op dit mysterieuze, prachtige eiland doorbrachten in HET ziekenhuis. Het was even zoeken maar daar tussen de palmbomen, de oprijlaan van zand bevonden zich de barakken die zich ziekenhuis mochten noemen.
Melden bij de eerste hulp, papiertje invullen en wachten maar. Het onderscheiden van patienten en personeel was een vrij lastige opgave en hield ons bezig tijdens het wachten, wachten en wachten.

Na ongeveer een uur was Alexander aan de beurt en waren wij er uit, de verpleegsters waren de badslippers en minirok dragende vrouwen. De tandarts bleek de jongen in joggingbroek en hemdje te zijn, hadden we natuurlijk kunnen weten.

Na een korte blik in Alexander zijn mond was de diagnose helder en duidelijk, "Die moet eruit, niks aan te doen". Daar wilden wij toch nog maar even mee wachten tot in Nederland.

Na nog eens kijken kon de vulling nog een beetje gepolijst worden en werden wij terug gestuurd naar de wachtkamer annex receptie annex hoofdingang van het ziekenhuis om een momentito (klein momentje) te wachten tot de behandeling. Wij zijn tot de conclusie gekomen dat een momentito op Rapa Nui geen klein momentje maar 2,5 uur wachten betekent.

Na deze middag op alle mogelijke manieren het eiland verkend en van iedere minuut dubbel genoten. Op de fiets naar krater Rano Kau, met de auto toeren langs de zuidkust, een wandeling van 6 uur langs de noord west kust, Anakena beach, de adventure tour met een 4x4, vulkaanvelden, weilanden met wilde paarden, bloemen en eucalyptus bomen, sunset bij Tahai en de indrukwekkende 15 Moai's op rij die je bij aankomst op de site even de adem benemen.

Het eiland neemt je mee naar je 'stoutste dromen' over exotische eilanden. De vis smaakt als kaviaar, de wijn als champagne, gemiddelde dagtemperatuur van 28 graden en een oceaan zo blauw dat je een zonnebril moet dragen om je ogen niet te beschadigen.

Op het eiland Minke (ex-collega Alexander) en Eelkje tegen het lijf gelopen, de wereld is klein en afgesproken een biertje te drinken en op z'n Hollands een spelletje te spelen. Poolen moest het worden.
De Rapa's zijn heel relaxed en een potje poolen doe je hier dan ook niet per pot maar per minuut.
Dat is op zich niet zo'n probleem tenzij het 20 minuten duurt om een bal van tafel te spelen, het 50 pesos per minuut kost en de tafel en gaten kleiner zijn dan in iedere pooltafel door ons ooit bespeeld. Een aanzienlijke hoeveelheid alcoholische versnapering zorgen daarbij ook nog eens voor de nodige vertraging. De kosten voor 2 potjes poolen, 15 dollar. Het was gezellig....

Dus, wij willen zeker een keer terug naar ´Te pito o Te Henua´ en adviseren jullie om hetzelfde te doen als je toevallig in de buurt bent.

Terug naar Santiago, de volgende dag meteen doorgevlogen naar Punta Arena in het zuiden en met de bus naar Puerto Natales. Leuk stadje vrolijk, kleurig waar op dit moment de zon doorbreekt.
Iedereen maakt zich hier op voor de ontberingen in Park Torres del Paine.

Wij zijn er klaar voor...

.....de paden op, de lanen in.

Alexander en Kim