Afscheid nemen bestaat niet....

Afscheid nemen bestaat niet…..

Nog een week en dan komt aan ons Kenia avontuur een einde. Afscheid nemen doen we niet... een stukje van Kenia nemen we mee in ons hart naar Nederland. Een ander stukje van ons hart laten we hier achter...

Wat is er nog veel gebeurd in de afgelopen weken. Tijd om jullie uitgebreid op de hoogte te houden, was er dan ook niet. Nu staan de koffers gepakt voor onze laatste trip hier. Morgen vertrekken we in alle vroegte naar de Masai mara. De migration is in volle gang. We hopen in deze laatste week dus ook nog een oversteek en een luipaard te zien.

Maar goed, eerst terug naar waar we gebleven waren. Onze afscheidstour is al een tijdje aan de gang. Na de paar dagen kust beginnen juni werd het tijd om zaken te gaan regelen; werk afronden, afscheid voorbereiden, huizen zoeken en vooral nog de dingen doen waar we hier zo van kunnen genieten.
De weekenden zitten vol. We doen nog een bezoek aan kitengela glass, beklimmen nog maar eens de KICC tower in de stad en proberen alles wat we zien, doen, voelen en ruiken in ons op te nemen.

Het afronden van ons werk kost behoorlijk wat tijd en energie. Tussendoor traint Kim voor Lewa en is Alexander vooral bezig met de praktische zaken.

Eind juni rent Kim de Lewa half marathon. Onderweg wordt ze aangestaard door een aantal zebra’s en een verdwaalde impala. Een aantal van de ook rennende vrienden hebben meer geluk. Ze moeten hun loop onderbreken omdat er een aantal buffels op het pad staan. Pas als de buffels door de helicopters een aantal kilometer verderop zijn gejaagd, kunnen ze hun race vervolgen. Rennend door een wildlife conservacy kan je niet veel meer doen dan heel erg genieten ( en afzien toch ook wel een beetje). Rode aarde, prachtige vergezichten en oneindig veel niets... Dit in combinatie met blauwe luchten, een zinderende zon en joelende Kenianen langs de kant van het parcours maakt het tot een ervaring die Kim niet zo snel zal vergeten.

De week daarop staat in het teken van het afscheid nemen op school. De kinderen schitteren allemaal in de eindmusical, “hoera, we zijn gestrand!” Gijs als sjaggeraar Mees, Naut als een Hawaiaanse hoela beachboy en Siem als strandjutter. Kim zit de hele musical op het toneel om groot en klein van tekst te voorzien mocht die even vergeten zijn. Op een plekje in de strandtent wordt zij de hele musical voorzien van kopjes koffie, cake, broodjes bal en andere versnaperingen...

Al een jaar of vier kijkt Gijs uit naar het Kwaheri op school. Kinderen die de school verlaten mogen op ‘de kwaheri kruk’. De juffen en meesters spreken de kinderen toe, ze krijgen een Kwaheri boek en worden door de hele school toegezongen. Als het op donderdag dan echt zo ver is, vinden de mannen het toch wel heel spannend. De emoties zitten hoog. Afscheid nemen van vriendjes, de school en alles daar omheen gaat ze niet in hun koude kleren zitten.

Ook Kim moet op de kruk. Leuke speeches, geweldige cadeau’s en toegezongen door de kinderen en collega’s. Afscheid nemen doet pijn. Wat zullen we de school, de kinderen en de collega’s missen.

Twee dagen later is het alweer feest. Eerst zijn de kinderen aan de beurt. Samen met vier andere afscheidnemende kinderen hebben Gijs, Naut en Siem een feest in onze tuin. Binnen een kwartier stroomt de tuin vol met wel zestig kinderen. Sommige met en andere zonder hun ouders. De kinderen kiezen voor een waterglijbaan, een springkussen, popcorn en suikerspinnen. De schuine stukken in onze tuin zorgen ook deze middag weer voor veel plezier. Op kartonnen dozen glijden de kinderen van boven naar beneden. Op hun billen, buik, rug. Alleen, met z’n twee-en, drie-en of soms wel zessen op een kartonnen doos....

Om zes uur vegen we iedereen is een rap tempo onze tuin uit. Alexander en Kim maken zich klaar voor het volgende feest. Met drie andere stellen hebben we een afscheidsfeest. De DJ draait heerlijk, boven in de tuin hebben we een tent met scherm voor degene die naar Nederland- Colombia willen kijken. Er wordt tot vijf uur de volgende ochtend gedanst, gefeest, gedronken, gelachen en een klein beetje gehuild. Een geweldige avond, precies zoals we ons afscheid graag wilde hebben.

En toen kwam de verhuizer.... Binnen 3 dagen is ons huis leeg. Uitzoeken, pakken, opruimen, sorteren en weer door gaan. Cato brengen we naar haar nieuwe onderkomen op de boerderij van een collega van Kim. Na de eerste dag verhuizen wij naar de overkant van de straat. Lieve vrienden hier, bieden hun huis aan als tijdelijke woning. Met acht koffers en een paar dozen proviant steken we de straat over. Wanneer op woensdag de container op slot gaat, slikken we weer een brokje weg.

Heel veel tijd om stil te staan bij deze gebeurtenis hebben we wederom niet. Alexander gaat weer aan het werk en Kim vertrekt met een vriendin en de kinderen naar de camping. Wat is het fijn om nog een paar dagen met vrienden te zijn. We genieten van het samen zijn en de kinderen zijn actief bezig met vissen, klimmen en vliegen over de rivier met een zipline. Alexander voegt zich na een dag werken ook bij de rest en houdt zich vooral bezig met het vuur....

Op zondag komen we terug. Spullen worden uitgepakt en weer ingepakt. Alexander gaat weer aan het werk en Kim vertrekt samen met een vriendin en de kinderen naar Mount Kenia. Dit keer voegt Alexander zich niet bij de rest. De mannen vermaken zich met wandelen, vissen (Naut vangt zelfs een vis, die we ’s avonds bij het eten als voorgerecht krijgen opgediend), spelen met de geiten, honden en paarden en vooral veel struinen. Een heel andere omgeving en toch ook zo heel erg Kenia.

Woensdag thuis en opnieuw hetzelfde ritueel. Tassen worden uitgepakt en weer ingepakt. Op donderdag vertrekken we, dit keer wel met z’n allen, richting de kust. Zes dagen Diani. Volop zon, zee, strand, verse vis, zandkastelen bouwen en springen in de golven. Iedere dag staan we even stil bij al dit moois en voelen we ons bevoorrecht dat we vijf jaar lang van dit prachtige land hebben kunnen en mogen genieten.
Siem viert zijn derde verjaardag. Wat zijn we trots op onze kleine, grote, blije vogel. Een wereldburger, geboren in Kenia en nu verder opgroeien in Nederland. We maken er een mooie dag van.

En nu? Nu staan de koffers gepakt voor onze laatste trip hier. Morgen vertrekken we in alle vroegte naar de Masai mara.

We gaan zeker genieten, maar een licht gevoel van stress, heeft ons de laatste dagen ook in zijn greep. Bovenstaand verhaal maakt waarschijnlijk dat velen van jullie denken dat we alleen maar bezig zijn met leuke trips... dat begrijpen wij. Toch zijn we de laatste weken ook vooral heel druk geweest met het vinden van een plek om te wonen. In Amsterdam, liefst watergraafsmeer, omdat daar over een kleine drie weken onze kinderen naar school zullen gaan. Helaas is het vinden van een huis tot op heden niet gelukt. Vanavond zat Naut wat na te denken en zei toen: “Mam, als we nou geen huis vinden dan worden we toch zwervers....” “Uuuh, ja, lieve schat, dat klopt.”
We houden echter moed en gaan er voorlopig vanuit dat we nog op tijd wat zullen vinden. Mocht iemand nog een idee hebben, houden we ons warm aanbevolen.

Afscheid nemen van Kenia doen we niet. We zeggen Kwaheri en tot snel.

Lieve mensen, Kwaheri (tot ziens).

Liefs Alexander, Kim, Gijs, Naut en Siem